28.2.08

100 χρόνια από τη γέννηση της Simon de Beauvoir.

Η γαλλική πρεσβεία, το γαλλικό ινστιτούτο Αθηνών και το Εργαστήριο Σπουδών Φύλου και Ισότητας του Πάντειου Πανεπιστημίου σας προσκαλούν στη στρογγυλή τράπεζα με θέμα Η γυναικεία υπόσταση 40 χρόνια μετά το Μάη του ’68.

Ομιλήτριες:

Claudine Monteil, συγγραφέας.

Ειρήνη Δούρου, πολιτική αναλύτρια.

Μαίρη Λεοντσίνη, επ. καθηγήτρια Πανεπιστημίου Αθηνών.

Μαρία Στρατηγάκη,επ. καθηγήτρια Παντείου Πανεπιστημίου.

Συντονίστρια: Ελένη Κολλιοπούλου, δημοσιογράφος.


06/03/2008, Auditorium IFA, 19:30’,

είσοδος ελεύθερη – ταυτόχρονη μετάφραση

Ανακοίνωση του Τμήματος Δικαιωμάτων του ΣΥΝ για την απόπειρα λογοκρισίας στα ειδησεογραφικά blogs

Mε ανησυχία παρακολουθούμε τις εξελίξεις που αφορούν στην πρόθεση της κυβέρνησης για νομοθετική παρέμβαση στα ειδησεογραφικά blogs.

Τη στιγμή που ακόμη και το ισχύον θεσμικό πλαίσιο, που αφορά τη συκοφαντική δυσφήμηση, βρίσκεται σε δυσαρμονία με τη συνταγματικά κατοχυρωμένη ελευθερία της έκφρασης, η κυβέρνηση της Ν.Δ. φαίνεται ότι επιθυμεί να επεκτείνει τις αυστηρές τυποκτόνες διατάξεις του νόμου Βενιζέλου του 1995, ώστε αυτές να ισχύουν και για τα blogs.

Η κυβέρνηση, με πρόσχημα την καταπολέμηση του αδικήματος του εκβιασμού, για το οποίο όμως επαρκούν οι υπάρχουσες ποινικές διατάξεις, επιδιώκει μια νέα ειδική ρύθμιση που θα οδηγήσει σε λογοκρισία, με προφανές θύμα το αγαθό της ελευθεροτυπίας. Οι κυβερνώντες φοβούνται την ελεύθερη ανταλλαγή απόψεων καθώς και την σκληρή κριτική για τα πεπραγμένα των στελεχών τους.

Η παροχή τεχνικών διευκολύνσεων προς ανακάλυψη ηλεκτρονικών ιχνών δεν αποσκοπεί στην προστασία της τιμής των θιγόμενων ιδιωτών, αλλά στην αποτελεσματική διακοπή της ροής «ενοχλητικών» ειδήσεων και σχολίων.

Ζητούμε να μην υιοθετηθούν τυποκτόνες ρυθμίσεις για τα ειδησεογραφικά; blogs, διότι διαφορετικά θα πληγεί εμπράκτως η εφαρμογή του δικαιώματος στην ελευθεροτυπία.

Το Τμήμα Δικαιωμάτων

15.2.08

Συνέντευξη στο skai-anemologio

Συνέντευξη Δευτέρα 11/02/2008 στο
http://skai-anemologio.pblogs.gr/tags/thematiki-bradya-gr.html
μετά την εκλογή του Αλέξη Τσίπρα στο 5ο Συνέδριο του Συνασπισμού (μορφή αρχείου pdf)

Ομιλία Ρένας Δούρου στο 5ο Συνέδριο του Συνασπισμού 8/02/2008

Συντρόφισσες και σύντροφοι, Φίλες και φίλοι


5 λεπτά παρέμβασης είναι πολύ λίγα για να αναμετρηθεί κανείς μας με το τι συνέβη από εκείνες τις μέρες που ξανασυζητάγαμε εδώ στην ίδια αίθουσα μέχρι τα τώρα

5 λεπτά παρέμβασης είναι πολύ λίγα για να χωρέσουν όλα όσα κάναμε, όλα εκείνα για τα οποία δώσαμε νικηφόρες μάχες και μας φέρανε σήμερα εδώ στην ίδια αίθουσα με άλλους όρους.

Τότε ο συνασπισμός ήταν απλά ένα δημοσκοπικό κόμμα, ένα κόμμα ψήφου διαμαρτυρίας ή συμπάθειας και όχι ο σημερινός πρωταγωνιστής ολοκλήρου του πολιτικού σκηνικού. Αυτός ο μικρός συνασπισμός του 3% κατόρθωσε να αλλάξει την ατζέντα με συνέπεια, αποφασιστικότητα και δράση παλεύοντας μια κυβέρνηση των υποκλοπών, των ομολόγων των νταβατζηδων, των κουμπάρων, της ιδιωτικοποίησης και ένα ΠΑΣΟΚ αμήχανο, εγκλωβισμένο στην κρίση.

Αποφασίσαμε να ανοίξουμε γραμμή επικοινωνίας με όσους αφήσαν τον καναπέ και βγήκαν στους δρόμους, δώσαμε μαθήματα πως ο Πρόεδρος ενός αριστερού κόμματος καταγγείλει την παραβίαση των δικαιωμάτων εκεί που είναι το πρόβλημα στη ΓΑΔΑ και όχι με τηλεοπτικές λογικές και δελτία τύπου και με αυτές τις πολιτικές κινήσεις καταφέραμε να βγούμε από την αφάνεια και να πρωταγωνιστήσουμε ουσιαστικά στην άσκηση αντιπολίτευσης προς την κυβέρνηση.

Ο δικομματικός προγραμματισμός της συναίνεσης και των μεταρρυθμίσεων πήγε περίπατο

Η δημόσια ατζέντα διαμορφώθηκε από τους πολλούς, από εμάς, από όσους θα ζήσουμε με τις συνέπειες των πολλά υποσχόμενων μεταρρυθμίσεων τους.

Δώσαμε σε όλους ένα μάθημα, μια πρώτη γεύση για το τι πραγματικά σημαίνει συμμετοχική δημοκρατία.

Από το 1997 που βρέθηκα στη νεολαία του κόμματος είναι πρώτη φορά που στέκομαι γερά στα ποδιά μου που μπορώ να υπερασπίζομαι την επιλογή μου να ανήκω στο ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟ, να θεωρώ ότι δεν διαμαρτυρόμαστε απλά αλλά ότι την ιδία στιγμή αλλάζουμε την ατζέντα και έχουμε λύσεις για τα προβλήματα όλων μας.

Και τη δική μου σιγουριά την ένιωσαν χιλιάδες νέοι και νέες, χιλιάδες Ελλήνων πολιτών που ψηφίσαν στις τελευταίες εκλογές όχι ως καταγγέλλοντες ή συμπαθούντες αλλά με τη σιγουριά και την ελπίδα ότι η παρέμβαση μας στη βουλή και στους δρόμους δίνει διέξοδο στα αδιέξοδα που δημιουργεί η διακυβέρνηση της επανίδρυσης του κράτους.

Και είναι αυτή η ίδια η συμπόρευση με τους χιλιάδες νέους και νέες που συναπαντηθήκαμε όλα αυτά τα χρόνια δίνοντας μάχες για μια πραγματική μεταρρύθμιση της παιδείας μας και του άρθρου 16,

για τα προσφυγικά στην Αλεξάνδρας με τον Αλέξη και την Ανοιχτή πόλη,

για το δικαίωμα μας στις ανοικτές παραλίες με το Χρήστο τον Κορτζίδη που μας δείχνει το δρόμο και τον τρόπο για να ξεπεράσουμε τις οργανωτικές αδυναμίες και την οργανωτική ανεπάρκεια.

Στην ανοικτή πόλη και στο λιμάνι της αγωνιάς πήραμε μαθήματα για το τόσες φορές διακηρυγμένο και συνεχώς ζητούμενο κόμμα των μελών που ακόμα απέχει από την πραγματική σύνδεση του με τα μέλη μας.

Και σήμερα που έχουμε βάλει τον πήχη ψηλά, που συναντιόμαστε με τόσο καινούργιο κόσμο γνωρίζουμε ότι δεν έχουμε ανάγκη και δεν μπορούμε να συνεχίσουμε οργανωτικά με σχήματα και κεντρικές επιτροπές που είναι αποτέλεσμα εσωτερικών συσχετισμών με μέλη που δεν αναλαμβάνουν καμία αρμοδιότητα,

που δεν έχουν καμιά δραστηριότητα αλλά καταμετρώνται και ψηφίζουν τροπολογίες, που γίνονται κείμενα

που γίνονται πλατφόρμες

που στοιχίζουν στελέχη

και καταμετρούν δυνάμεις εντός για πράγματα που λίγο ή καθόλου αφορούν τα μέλη μας στις Πολιτικές Κινήσεις, που αφορούν ακόμα λιγότερο τον κόσμο και εξυπηρετούν ακόμα λιγότερο, ελάχιστα τους στόχους μας.

Δεν μπορούμε

και έχουμε χρέος να μη συνεχίσουμε οργανωτικά με τον ίδιο τρόπο.

Έχουμε χρέος να ξαναδιαβάσουμε,

έχουμε ανάγκη να ξαναθυμηθούμε το άρθρο 3 και την έκτη παράγραφο του

εκεί που ρητά αναφέρεται ότι οι τάσεις δεν νοούνται ως μικρογραφία κόμματος με κάθετες οργανωτικές δομές και επομένως όποιος φεύγει από το μαντρί –τάση, όποιος τολμά να συμφωνήσει και να οσμωθεί με συντρόφους από άλλη τάση να τον τρώγει ο λύκος.

Δεν έχουμε την πολυτέλεια να συνεχίσουμε με μηχανισμούς απλά αναπαραγωγής στελεχών που διαφοροποιούνται για να διαφοροποιηθούν,

που συντηρούν ιστορικές αντιπαλότητες,

δεν έχουμε την πολυτέλεια να συνεχίσουμε με μηχανισμούς που απεμπόλησαν καιρό τώρα την κατάκτηση της ενότητας στη διαφορετικότητα για χάρη της πολεμικής των κειμένων για την πολεμική.

Έχουμε ανάγκη από κείμενα και γενναίες προτάσεις ανατροπής που δε θα εξυπηρετούν την επιβίωση εντός των συσχετισμών αλλά τα πραγματικά προβλήματα που αντιμετωπίζουμε όλες και όλοι.

Έχουμε ανάγκη από προτάσεις και ρεύματα ιδεών ρήξης και σύγκρουσης,

ανατροπής και ανανέωσης του πολιτικού, οικονομικού και κοινωνικού κατεστημένο μέσα στο οποίο ασφυκτιούν οι ζωές όλων μας, νεότερων και μεγαλύτερων σε ηλικία.

Οφείλουμε στην Αριστερά να αφουγκραζόμαστε το νέο, τις νέες γενιές, οφείλουμε να τις εκπροσωπούμε και να αγωνιζόμαστε για τα προβλήματά τους.

Οι νέες και οι νέοι θα είναι κοντά μας επειδή θα ανοίγουμε θέματα που αφορούν τη ζωή τους. Τους νέους και τις νέες που δίνουν τη μάχη μαζί μας πρέπει να τους στηρίξουμε άφοβα γιατί δεν έρχονται να διασαλεύσουν καμιά κομματική επετηρίδα, δεν έρχονται να μας απειλήσουν.

Δεν μπορούμε να τους βάζουμε προαπαιτούμενα, δεν μπορούμε να τους ζητάμε να επιλέξουν ιστορικές παραδόσεις της αριστεράς αφού το 1989 ήταν ακόμα στο δημοτικό.

Δεν μπορούμε να τους ζητάμε διαπιστευτήρια όταν τους κληρονομήσαμε εμείς το άγος να απαντούν εάν ο ΣΥΝ είναι ουραγός του ΠΑΣΟΚ, εάν όταν μεγαλώσουν θα πάνε στο ΠΑΣΟΚ.

Για αυτό δε φταίνε αυτές κι αυτοί οι νέοι που επέλεξαν να έρθουν στο ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟ όταν ο ΣΥΝ ήταν ακόμα στον πάτο της εκλογικής αναμέτρησης.

Ανανέωση σημαίνει να αφουγκράζεσαι και να υπερασπίζεσαι τη γενιά των ωρομισθίων με τα 600 ευρώ , τη γενιά όσων δυστυχώς δουλεύουμε σε ιδιωτική επιχείρηση και δεν έχουμε την πολυτέλεια του 8ωρου ή του Σαββατοκύριακου, όταν κάθε λίγο και λιγάκι βρισκόμαστε στην ουρά του ΟΑΕΔ με τα 363 ευρώ που μπορώ να σας βεβαιώσω ότι ακόμα δεν έχουν γίνει 410.

Η μάχη για την ανανέωση είναι αέναη για την Αριστερά και το ΣΥΝ- εντός και εκτός.

Είναι αναπόδραστη πραγματικότητα όταν αποφασίζουμε να αλλάξουμε το τοπίο συμπορευόμενοι με χιλιάδες άλλους,

είναι αναπόφευκτη αναγκαιότητα για το μεγάλο ταξίδι που έχουμε ξεκινήσει αλλαγών και ανατροπής και που θα μας οδηγήσει πολύ μακριά.

Σύντροφε Αλέξη καλή αρχή στο μεγάλο ταξίδι των ονείρων μας.

8.2.08

Αναγκαίες οι προτάσεις ανατροπής

Σήμερα ξεκινάει το 5ο συνέδριο του Συνασπισμού. Το τόλμημα του Αλέκου Αλαβάνου να ανοίξει τη διαδικασία της διαδοχής σε μια περίοδο που ήταν -και είναι- στο απόγειο της πολιτικής του διαδρομής επιδοκιμάζεται από την κοινή γνώμη. Το ίδιο συμβαίνει με το επίπεδο αντιπαράθεσης του Αλέξη Τσίπρα και του Φώτη Κουβέλη, η οποία δίνει έμφαση στα προγραμματικά ζητήματα. Είναι πρόσφατο, άλλωστε, το παράδειγμα του ΠΑΣΟΚ, που σπαρασσόταν για μήνες χωρίς κανείς να καταλάβει τις πολιτικές διαφορές μεταξύ των δύο διεκδικητών.

Σημαντικές φάσεις για ένα κόμμα δεν είναι (μόνο) όταν βρίσκεται υπό τον κίνδυνο της διάσπασης ή όταν μένει εκτός βουλής. Η αξία ενός κόμματος φαίνεται όταν στέκεται στο ύψος των περιστάσεων. Και η παρούσα συγκυρία είναι -όχι συγκυριακά- απολύτως ευνοϊκή, άρα και κρίσιμη. Το σύστημα του δικομματισμού κλωνίζεται (δεν γκρεμίζεται όμως), δείχνοντας ότι έχει φτάσει στα όρια του. Βρισκόμαστε σε μια περίοδο, όπου αρχίζει να συζητείται η διαδοχή του Κώστα Καραμανλή, το ΠΑΣΟΚ βρίσκεται κάτω από το φάσμα της διάσπασης, ενώ το ΚΚΕ στέκεται αμήχανα, βλέποντας για πρώτη φορά τους συσχετισμούς στο χώρο της αριστεράς να αλλάζουν.

Μέσα σε αυτό το κλίμα, ο Αλέκος Αλαβάνος μιλάει για τη συγκρότηση της “νέας πλειοψηφίας”, στην οποία περιλαμβάνονται ο ΣΥΝ, οι συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ, η βάση του ΠΑΣΟΚ, ο οικολογικός χώρος. Στο πλαίσιο αυτό καλεί τα μέλη και τα στελέχη του ΣΥΝ ενόψει του συνεδρίου να συζητήσουν την εναλλακτική προγραμματική πρόταση. Ο πρόεδρος του ΣΥΝ αντιλαμβάνεται ότι οι ευθύνες έχουν μεγαλώσει κατακόρυφα, ότι οι πολίτες έχουν απαιτήσεις από τον ΣΥΝ. “Πρέπει να ανταποκριθούμε στις προσδοκίες του κόσμου”, συνηθίζει να λέει. Και έχει δίκιο. Η κατάσταση κάνει απολύτως απαραίτητο το ρόλο του ΣΥΝ και μάλιστα από θέσεις ευθύνης. Η διαφθορά, η σήψη, η έλλειψη πολιτικού σχεδίου, τα σαρκοβόρα ΜΜΕ, η καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, η περικοπή στοιχειωδών κοινωνικών δικαιωμάτων, η απαξίωση κάθε δημόσιου αγαθού είναι μερικά από τα χαρακτηριστικά του ισχύοντος συστήματος. Σε όλα αυτά ο ΣΥΝ, επί χρόνια έχει βρεθεί απέναντι. Έστω και αν μερικές φορές ήταν υπερβολικός ή άδικος στην κριτική του, έστω και αν κάποιες φορές υποτίμησε το προγραμματικό στοιχείο, δίνοντας μεγαλύτερη βάση στην καταγγελία.

Σήμερα, όμως, οι καιροί δείχνουν διαφορετικοί. Τα συγκοινωνούντα δοχεία μεταξύ των δυο μεγάλων κομμάτων έχουν πάψει να λειτουργούν. Οι πολίτες κοιτάνε προς την πλευρά του ΣΥΝ, απαιτούν όμως και συγκεκριμένες προτάσεις. Εδώ έρχεται το επικείμενο συνέδριο ή ακόμα και ένα προγραμματικό συνέδριο. Πρέπει πολύ σύντομα ο ΣΥΝ να καταθέσει ένα πλαίσιο θέσεων για τα μεγάλα θέματα της ελληνικής κοινωνίας και να καλέσει τις προοδευτικές δυνάμεις της χώρας, τους διανοούμενους, τους πανεπιστημιακούς, τους συνδικαλιστές, να συζητήσουν πάνω σε αυτό. Χρειαζόμαστε προτάσεις που θα βγάζουν τη χώρα από το αδιέξοδο. Η χρονική συγκυρία είναι ιδανική. Όχι με ευκαιριακούς όρους. Με πραγματικούς όρους. Με όρους ανάγκης που εκπέμπονται από την κοινωνία. Ο ΣΥΝ μπορεί, όπως άλλωστε έχει αποδείξει στο πρόσφατο παρελθόν να καταθέσει προτάσεις ανατροπής και όχι απλά διαχείρισης της σημερινής μίζερης κατάστασης. Αν δεν τον κάνει, το κόστος για τον ίδιο θα είναι μεγάλο. Ακόμα πιο μεγάλο όμως θα είναι για όλες κι όλους τους Έλληνες πολίτες. Αν τα κόμματα είναι για να κάνουν καλύτερη τη ζωή των πολιτών, τότε ήρθε η ώρα.

της Ρένας Δούρου Ελευθεροτυπία 7/02/2008

7.2.08

ΓΙΑΤΙ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ ΠΟΛΛΑ ΑΠΟ ΤΗ ΓΕΝΙΑ ΤΟΥ ΑΛΕΞΗ, Ρένας Δούρου & Μιχάλη Καστρινάκη, μέλη της ΚΠΕ

στη μνήμη του Αποστόλη Τασούλα, που δεν πρόλαβε να «ανανεώσει» την ΚΠΕ, που δεν πρόλαβε να δει το Βαγγέλη, γεννημένο το 40 να εμπιστεύεται την Ελθήνα, γεννημένη το 80…

Είναι φανερό πως το κόμμα μας και γενικότερα το σύνολο του χώρου της Ανανεωτικής και Ριζοσπαστικής Αριστεράς βρίσκονται στην καλύτερη στιγμή της μακρόχρονης πορείας τους, γεγονός που εκφράστηκε και στις τελευταίες εθνικές εκλογές.

Κι όμως την ίδια στιγμή τα περισσότερα από τα μεγάλα οργανωτικά προβλήματα του χώρου μας δεν έχουν αντιμετωπιστεί αποτελεσματικά, ενώ όποιες κατακτήσεις έχουν συμβεί σε επιμέρους τομείς αυτών των ζητημάτων είναι ακόμα αβέβαιες και επισφαλείς. Αναφερόμαστε στο οργανωτικό έλλειμμα, τον πολιτικό πρωτογονισμό, τις δημοσιοϋπαλληλικού χαρακτήρα αδράνειες και συνήθειες, την ιδεολογική φτώχεια, την απόσταση από την κοινωνία που συνεχίζουν να παρουσιάζονται τόσο στη δαιδαλώδη δόμηση των παθογενειών που ενδημούν στην Κουμουνδούρου, όσο και στην (πολύ συχνά κοντινή με την ανυπαρξία, αν εξαιρέσουμε τη διασωλήνωση με τον τεχνητό ορρό των εκλογικών αναμετρήσεων) τρεμοσβήνουσα ζωή των τοπικών Πολιτικών Κινήσεων.

Η παρούσα κατάσταση πραγμάτων έδωσε (πολύ περισσότερα από) ό,τι είχε να δώσει. Ο μελλοντικός κίνδυνος είναι μαζί με τα κέρδη της τελευταίας τριετίας να χαθεί και το πολύτιμο κεφάλαιο που απ’ το μακρινό 1968 έχει σιγά σιγά συσσωρευτεί.

Κατά τη γνώμη μας υπάρχει ένα κομβικό ζήτημα το οποίο έχει (αυτό και μόνο αυτό) τη δυνατότητα να μετατραπεί σε έξοδο κινδύνου και αληθινό άλμα προς το μέλλον: η ανανέωση –και ηλικιακή– του ηγετικού επιτελείου αρχικά, και βέβαια στη συνέχεια η διεύρυνση της κομματικής βάσης με νέα μέλη.

Ξέρουμε πως αυτό μπορεί να ακουστεί αλαζονικό και απολίτικο. Στην περίπτωση του ΣΥΝ όμως συμβαίνει η ηλικιακή ανανέωση να αποτελεί τη μόνη ρεαλιστική πιθανότητα επίτευξης της πολιτικής ανανέωσης. Επειδή υπάρχει νεανικό στελεχιακό δυναμικό που η πολιτική του συγκρότηση ως γενιάς ταυτίζεται με το είδος και τις ποιότητες της πολιτικής ανανέωσης που έχουμε ανάγκη.

Επειδή οι διαδρομές της κινηματικής στράτευσης και της πολιτικής ένταξης αυτών των συντρόφων τους επιτρέπει να επικοινωνούν με τη σημερινή πραγματικότητα, απελευθερωμένοι από όσα δεσμά (ιδεολογικά κολλήματα, υπαρξιακές περιχαρακώσεις και ανάγκες ιστορικής δικαίωσης, γραφειοκρατικές αγκυλώσεις και ιεραρχήσεις) δημιουργούν σχεδόν βιολογικά όρια στη δυνατότητα προσωπικής και πολιτικής ανανέωσης μεγαλύτερης ηλικίας συντρόφων.

Επειδή αυτή η γενιά στελεχών μεγαλώνει πολιτικά, έχοντας, ως περίπου αυτονόητες, αξίες και πολιτικές αρχές (κινηματική κουλτούρα, αμεσοδημοκρατικές πρακτικές οργάνωσης, ενωτική λογική, διαρκή έννοια για την σύνθεση του ριζοσπαστισμού με την μαζικότητα και τον συνδυασμό της ανατρεπτικότητας με τον ρεαλισμό) οι οποίες εν σπέρματι, αλλά μονάχα εν σπέρματι, υπήρχαν στον πυρήνα του προτάγματος που γέννησε τις ζωογόνες αντιπαραθέσεις του 1968 και του 1991.

Επειδή η γενιά αυτή αναπτύχθηκε πολιτικά στο πολιτισμικό περιβάλλον της δικιάς μας Αριστεράς, όπου απαντήσεις σε διλήμματα που τόσο πολύ ταλαιπώρησαν τους μεγαλύτερους ήταν λυμένα: π.χ. η περίφημη επιλογή μεταξύ μεταρρύθμισης ή επανάστασης δεν σημαίνει τίποτα, όχι μόνο σε αυτούς που κατέχουν τον Πουλαντζά, αλλά και σε όσους ζουν από πιτσιρικάδες μέσα σε έναν επιθετικό καπιταλισμό που δεν είναι πρόθυμος να αποδεχτεί καμία θετική για τους εργαζόμενους μεταρρύθμιση.

Επειδή η γενιά αυτή έμαθε από τα πρώτα της βήματα πως οικολογία, φεμινισμός και δικαιώματα δεν είναι σάλτσα της σκληρής πραγματικής πολιτικής αλλά ορίζοντες επαναθεμελίωσης της Αριστεράς.

Επειδή η γενιά αυτή έχει τα εφόδια από πλευράς πολιτικής αισθητικής (ούτε με την καρικατούρα του αμπέχονου, ούτε με τη χυδαιότητα του πλαστικού) και ηθικής (ούτε κομματικός στρατός, ούτε καριερίστες παραγοντίσκοι) να ξανακάνει την Αριστερά ελκυστική στη νεολαία και να συμβάλει τα μέγιστα στη δημιουργία μιας νέας γενιάς αριστερών.

Επειδή το κοινωνικό τοπίο και οι κοινωνικές συμμαχίες του σήμερα διαφέρουν ριζικά από αυτές του χτες και η εκπροσώπηση των αδύνατων δεν μπορεί να είναι υπόθεση μόνο αυτών που μεγάλωσαν σε άλλο ιστορικό χρόνο.

Επειδή το κόμμα μας έχει μια μοναδική ευκαιρία να συναντηθεί με νέα κοινωνικά υποκείμενα, με πολύ κόσμο που θα σαρώσει επετηρίδες, φοβίες και γραφειοκρατικές ακαμψίες, θα αρχειοθετήσει ιστορικές αντιπαλότητες και συγκρούσεις μηχανισμών που ξεπεράστηκαν από τις νέες πραγματικότητες και θα ανοιχτεί στο άγνωστο πέλαγος της οικοδόμησης της Αριστεράς του εικοστού πρώτου αιώνα.

Επειδή, τέλος, η φρεσκάδα των νέων ανθρώπων μπορεί (και θα το κάνει, αν τους εμπιστευθούμε) να συμπαρασύρει στο γόνιμο ταξίδι της πολιτικής ανανέωσης και τις μεγαλύτερες γενιές, ξαναβάζοντας όλο το ιστορικό δυναμικό της αριστεράς στο παιχνίδι της κοινωνικής διεκδίκησης. Και αυτό είναι το μεγάλο στοίχημα του συνεδρίου, όχι οι καρέκλες, ούτε η ψωροπερηφάνεια.

της Ρένας Δούρου Αυγή, 6 Φεβρουαρίου 2008

4.2.08

Ομιλία στο Money & Show, Ζάππειο, Σαββάτο 2 Φεβρουαρίου στο τραπέζι διαλόγου για τις ΜΚΟ

Φίλες και φίλοι εν πρώτοις να ευχαριστήσω ειλικρινά τους οργανωτές και τις οργανώτριες για την πρόσκληση στο συγκεκριμένο τραπέζι διαλόγου και να πω ότι για μένα προσωπικά είναι ο βέλτιστος τρόπος τιμής για το Νικήτα Λιοναράκη που δεν είναι πλέον μαζί μας και που ειλικρινά λείπει και από τη σημερινή μας κουβέντα όπως κι από τόσες άλλες παρεμβάσεις.
Επιτρέψτε μου επίσης να διατυπώσω μόνο μερικές νύξεις επάνω στο καίριο θέμα μας με τον κίνδυνο να φανώ αφοριστική παρά τεκμηριωμένη αφού ο χρόνος ενός χαιρετισμού εκπροσώπου κόμματος δεν μου επιτρέπει να αναπτύξω όσα θα έκρινα αναγκαία.
Η σημερινή μας συνάντηση εξίσου αναγκαία όσον αφορά τη θέση και τις δυνατότητες των ΜΚΟ στο συγκεκριμένο θεσμικό πλαίσιο για το οποίο ο Γιώργος Σωτηρέλλης έχει σαφώς να πει πολλά αλλά και στο συγκεκριμένο πολιτικό πλαίσιο, στη συγκεκριμένη πολιτική συγκυρία που τουλάχιστον εγώ δεν έχω ζήσει χειρότερη εδώ ίσως οι μεγαλύτεροι μπορεί να μας επιβεβαιώσουν εάν αντίστοιχη ζοφερά ήταν και η περίοδος Κοσκωτά. Τολμώ να διατυπώσω ότι σίγουρα σε αυτή τη φάση έχουμε πιο ενδυναμωμένα τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης τα οποία έχουν μετατρέψει τους πολίτες από μάζες όπως λέγανε τον παλιό εκείνο καλό καιρό του ακράτου λαϊκισμού και κιτρινισμού τότε ήταν που εγκαθιδρύθηκε και ο περιβόητος όρος αυριανισμος έτσι δεν είναι σε κοινό και κοινή γνώμη.
Για την οικονομία της κουβέντας μας να δηλώσω ότι η διαφορά αυτή δεν είναι αμελητέα ωστόσο όσο και εάν γίνεται προσπάθεια το κοινό να παρουσιάζεται ως κάτι καλύτερο από τη μάζα απέναντι στην κοινωνία και τη ρεμπουπλικα, τη δημοκρατία των πολιτών είναι απορριπτέοι ή τουλάχιστον οφείλουν να είναι απορριπτέοι και οι δυο τύποι κοινωνικοποίησης αλλά αυτό είναι μια άλλη κουβέντα που μπορεί και να βρούμε καιρό να την κάνουμε.
Σε αυτήν λοιπόν τη ζοφερή πολιτική συγκυρία για τον τόπο μας όπου ο αποπειραθείς αυτόχειρας πρώην γενικός γραμματέας είχε κι αυτός ΜΚΟ για την καταπολέμηση της φτώχειας και του πνεύματος, σε αυτή τη ζοφερή πολιτική συγκυρία που η εκκλησία είχε και αυτή ΜΚΟ την Αλληλεγγύη από την οποία η κ. Μπακογιάννη και όχι ο ΣΥΝ ζητάει πίσω χρήματα γιατί πέρα από τα σάπια κοτόπουλα κάτι μεγαλύτερο σάπιο υπάρχει στο βασίλειο της συγκεκριμένης ΜΚΟ οφείλουμε να προσδιορισθούμε και σίγουρα να επαναπροσδιορίσουμε το ρόλο και τις δυνατότητες των ΜΚΟ. Να επαναπροσδιοριστούμε το σημαινόμενο της έννοιας του εθελοντισμού που με τη σειρά του σε μεγάλο τμήμα των πολιτών αλλά και των κομματικών μηχανισμών εγείρει την καχυποψία. Δικαίως θα έλεγα αλλά και αδίκως για αυτό σήμερα βρίσκομαι άλλωστε μαζί σας γιατί δεν πιστεύω ότι όλες οι ΜΚΟ διαχειρίζονται σάπια κοτόπουλα ή γιατί οι φίλες και οι φίλοι που παλεύουν εντός ΜΚΟοργανώσεων χρησιμοποιούν τον εθελοντισμό ως άλλοθι πολιτικο-οικονομικών φιλοδοξιών. Με πολλές και πολλούς έχουμε βρεθεί να μαχόμαστε για κοινά πράγματα για κοινούς στόχους, για διεκδικήσεις που τουλάχιστον στον προγραμματικό λόγο του ΣΥΝ είναι σε υψηλή προτεραιότητα όπως χαρακτηριστικά αναφέρω το περιβάλλον, οι ανανεώσιμες πηγές ενέργειας αλλά και πολλά αλλά.
Για τον κ. Τσάτσο οι ΜΚΟ πολύ ελλειπτικά μιλώντας και ίσως διαπράττοντας λαθροχειρία στις εμβριθείς απόψεις του αλλά είπαμε ο χρόνος του χαιρετισμού είναι περιοριστικός έρχονται να καλύψουν το κενό που σε αυτό που ονομάζουμε τέλος της μεταπολίτευσης αφήνουν τα κόμματα και η απαξίωση της πολιτικής. Θα έλεγα και όχι γιατί πρέπει ως εκπρόσωπος να υπερασπίσω το κόμμα μου αλλά με την επαγγελτική μου ιδιότητα ότι έρχονται να καλύψουν το κενό των δυο μεγάλων κομμάτων αφού ο λόγος, η δράση και η παρέμβαση του ΣΥΝ είναι λόγος και δράση που καλύπτει και αλληλοκαλυπτεται με εκείνον διαφόρων ΜΚΟ και αυτό είναι άλλωστε γνωστό. Όπως γνωστό είναι ότι ουδέποτε ο ΣΥΝ έχασε την επιρροή του σε αυτές τις ηλικίες ιδιαίτερα τον τελευταίο διάστημα την αυξάνει
Ας μην ξεχνάμε ότι μια ματιά στις έρευνες του ΕΚΚΕ στα τέλη της προηγουμένης δεκαετίας, του προηγουμένου αιώνα αποδεικνύουν ότι στις ΜΚΟ στρεφόταν η περιβόητη γενιά Χ αλλά και Υ, εκείνη η γενιά που γνωρίζει πολύ περισσότερα σε έναν τομέα (αυτόν της πληροφορικής) από τους δασκάλους της στη Μέση Εκπαίδευση, η γενιά που τα μεγάλα πολιτικά γεγονότα των τελευταίων δεκαετιών μας είναι ξένα. Γεννημένοι την επαύριον της Μεταπολίτευσης, ο εμφύλιος διχασμός και η δικτατορία των Απριλιανών δεν σημαίνουν πολλά πράγματα για μας, που μπήκαμε στην εφηβεία μετά τον annus mirabilis 1989, τη χρονιά που είδε την κατάρρευση του κομμουνισμού και το τέλος του ψυχρού πολέμου, με τις ελπίδες που δημιούργησε, αλλά και την αναβίωση των εθνικισμών. Ο φόβος του πυρηνικού ολέθρου, μέσω του ανταγωνισμού των υπερδυνάμεων, υποχώρησε για να δώσει τη θέση του σε συνεχιζόμενη γεωπολιτική αστάθεια.
Στην ελληνική περίπτωση, η γενιά Χ βίωσε τριγμούς με την κατάρρευση της Γιουγκοσλαβίας και τον εμφύλιο που ακολούθησε και κυρίως με τις διεκδικήσεις επάνω στο όνομα της Μακεδονίας, αλλά και με την αναταραχή στην Αλβανία. Η «Γενιά Υ», όπως προκύπτει και από την έρευνα του ΕΚΚΕ, «τρομάζει από τον πόλεμο». Δεν είναι όμως μόνον ο πόλεμος. Στους εφιάλτες της «Γενιάς Υ», σύμφωνα πάντα με την ίδια έρευνα, συγκαταλέγονται το AIDS και η οικολογική καταστροφή. Η εμφάνιση του AIDS σημάδεψε τη δεκαετία του '80, τις σχέσεις των δύο φύλων.
Η γενιά αυτή είδε ότι οι κραδασμοί στο διεθνή και εγχώριο τοπίο δεν αντιμετωπιζόταν από τον στεγνό κομματικό λόγο και εάν εξαιρέσεις δραστήριους ανθρώπους όπως τον Νικήτα μπροστά από την γενιά του πάντοτε, οι ΜΚΟ στελεχωθήκαν με τη γενιά του καναπέ για τους αναλυτές των κομμάτων. Μια γενιά που αδικήθηκε και αδίκησε μια γενιά που πλέον έχει μπει δυναμικά στο πολιτικο παιχνίδι ίσως και επειδή αυτό έγινε ακόμα πιο ζοφερό και εξάντλησε την υπομονή ακόμα και των τεμπέληδων του καναπέ και διεκδικεί σήμερα οι χώροι που τους υποδέχτηκαν να έχουν ακόμα και συνταγματική κατοχύρωση. Ενδιαφέροντα είναι τα πορίσματα μιας μελέτης των Καλλιόπης Σπινέλλη, Ελένης Αποσπόρη, Μαρίας Κρανιδιώτη, Γιώτας Σημηριάνη και Νίνας Αγγελοπούλου, δημοσιευμένης στα αγγλικά στο Studies on Crime and Justice: Delinquent Behavior among Young People in the Western World», με αναφορά νέους 14-21 ετών στην περιοχή της Αθήνας το 1997 που προέβλεπε ότι αυτή η γενιά, αυτή η γενιά του καναπέ όπως μουρμούριζαν τα κομματικά στελέχη των 45 και 50 χρονών τότε ότι και θα ενεργοποιηθεί και θα αντιδράσει και ενδεχομένως παραβατικά για κάποιους γεγονός που σήμερα τεκμαίρεται.
Με ζητούμενο ακόμα τον ενεργό πολίτη και όχι τον πολίτη καταναλωτή-ψηφοφόρο, με τις ανάγκες και της γενιάς Χ και Υ αλλά όλων μας διογκούμενες και τις συνθήκες στο πολιτικο παιχνίδι ολοένα και χειρότερες η συμμετοχή των πολιτών στη διαδικασία λήψης αποφάσεων, η ενίσχυση της δημοκρατίας με αποκεντρωμένους θεσμούς είναι κάτι πλέον του κρίσιμου.
Ο Συν χωρίς διάθεση ανταγωνισμού για τους λόγους που ακροθιγώς έθιξα και γιατί πιστεύει στη δύναμη των πολιτών και γιατί συμπορεύεται με πολλά αιτούμενα παρακολουθεί με ενδιαφέρον τις εξελίξεις και ξεκάθαρα υποστηρίζει την ενίσχυση του έργου των οργανώσεων της κοινωνίας. Να ξεκαθαρίσουμε όμως κάτι όχι με τη λογική της εξάρτησης που εάν θέλετε έχει ως τώρα επικρατήσει ή εάν δεν έχει επικρατήσει έχουν φροντίσει κάποιοι να επικρατήσει σε αυτήν την περιβόητη κοινή γνώμη κάνοντας το έργο όλων μας δυσκολότερο και όπως είπα βάζοντας μας σε θέση άμυνας ως ενεργοί πολίτες που είτε τα παίρνουμε είτε τρομοκρατούμε και αποσταθεροποιούμε το σύστημα όταν αποφασίζουμε να ρίξουμε κάγκελα και να διεκδικήσουμε δημοσίους χώρους.
Ενίσχυση λοιπόν του έργου των οργανώσεων με τη λογική της ισότιμης διάθεσης των καταλλήλων πόρων για την επίτευξη του δυνατού καλυτέρου αποτελέσματος.
Είναι σημαντικό και γνωρίζω ότι ακούγεται κοινότοπο αλλά καμιά φορά στην πολιτική και στη ζωή το κοινότοπο και αυτονόητο είναι το πλέον επαναστατικό η ενίσχυση αυτή να γίνεται μέσα από ένα ισχυρό θεσμικό πλαίσιο, το οποίο θα προστατεύει από τα φαινόμενα αδιαφάνειας και πριμοδότησης ημετέρων.
Όπως χρειάζεται και η αυτοδέσμευση και αυτορρύθμιση που εάν αυτό δεν μπορεί κανείς να το αναμένει από θεσμούς και εξουσίες είναι ή οφείλει να είναι προαπαιτούμενο και συστατικό, καταστατικό στοιχείο θα έλεγα κάθε οργάνωσης πολιτών.
Με κοινό αίτημα όλων μας εδώ ο πολίτης ενεργός και μέσα από τις οργανώσεις του και μέσα από τα κινήματα και τις ΜΚΟ η σημερινή πρωτοβουλία-εκδήλωση μπορεί να συμβάλλει θετικά στο συλλογικό μας προβληματισμό για το πώς δηλαδή μπορεί το δίπολο κράτος και κοινωνία των πολιτών( ζητούμενο κατά εμέ ακόμα) να συμπορευτούν προς όφελος της κοινωνίας και του πολίτη.
Η συνταγματική αναθεώρηση δεν είναι σίγουρο ότι θα λάβει χώρα, το ΠΑΣΟΚ έχει αποχωρήσει και μάλλον φαίνεται οποιαδήποτε εξέλιξη δύσκολη στην παρούσα φάση. Η δε κυβέρνηση υποστηρίζει μια αναφορά περί εθελοντισμού και επιδίδεται σε φιέστες με κρατικοδίαιτες οργανώσεις με ανέμες και κλωστές. Επομένως η συγκυρία είναι κρίσιμη και οι οργανώσεις των πολιτών έχουν πολύ δρόμο να διανύσουν ανεξάρτητα από το τι δρόμο θα πάρει η συνταγματική μεταρρύθμιση. Ας μην ξεχνάμε ότι μια θεσμική αναγνώριση προϋποθέτει τη de facto αναγνώριση της επωφελούς δράσης και λειτουργίας των ΜΚΟ.
Ο Συν δε φοβάται τη διαβουλευση γιατί δε φοβάται τη συμμετοχή των πολιτών χωρίς καπέλα. Θα είμαστε λοιπόν εδώ παρόντες και παρούσες.

Πρόσκληση σε συζήτηση στο Forum «Ευρωπαίος Πολίτης», στο πλαίσιο των εκδηλώσεων του Money Show, στο Ζάππειο Μέγαρο.

Αγαπητοί φίλοι και φίλες,

Στο πλαίσιο των εκδηλώσεων του Money Show, που θα πραγματοποιηθεί στις 2-3 Φεβρουαρίου 2008 στο Ζάππειο Μέγαρο και την Αίγλη Ζαππείου, διοργανώνεται από τη ΜΚΟ “Ευρωπαϊκή Έκφραση”, κεντρική εκδήλωση με θέμα:

ΕΥΡΩΠΑΙΟΣ ΠΟΛΙΤΗΣ – ΕΛΛΗΝΑΣ ΠΟΛΙΤΗΣ

Σε αυτό το FORUM ζητήθηκε από την Καμπάνια των Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων για το Σύνταγμα, να οργανώσει και να συντονίσει ένα στρογγυλό τραπέζι με ομιλητές, συνέδρους και παρατηρητές με θέμα:

ΜΚΟ ΚΑΙ ΣΥΝΤΑΓΜΑ

Πιστεύοντας ότι στο πλαίσιο αυτής της εκδήλωσης, μας δίνεται η ευκαιρία να διατρανώσουμε το αίτημά μας για την συνταγματική αναβάθμιση και κατοχύρωση της Κοινωνίας των Πολιτών μέσα από την συνταγματική αναθεώρηση, σας καλούμε να συμμετέχετε με εκπροσώπους σας.

Η μαζική συμμετοχή στην εκδήλωση αυτή ενεργών πολιτών, από το χώρο της Κοινωνίας των Πολιτών, θα αναδείξει για άλλη μία φορά την αταλάντευτη πεποίθησή μας για την αναγνώριση, εκ μέρους της πολιτείας, των Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων και του έργου το οποίο επιτελούν.

Η συζήτηση θα γίνει το Σάββατο 2 Φεβρουαρίου 2008 και ώρα 12:00 – 14:00. σε ειδικά διαμορφωμένη αίθουσα στην ‘Αίγλη Ζαππείου’.
Θα συμμετέχουν ειδικοί επιστήμονες, πολιτικοί και στελέχη του χώρου των ΜΚΟ ως εισηγητές και σύνεδροι

Εισηγητές:
Δούρου Ρένα,
Κανάκης Νικήτας,
Κουβέλης Σπύρος,
Μακρυδημήτρης Αντώνης,
Σωτηρέλης Γεώργιος

Σύνεδροι
Εκπρόσωπος Βρετανικής Πρεσβείας
Εκπρόσωπος WWF
Καννελλάκης Παναγιώτης (Εκπρόσωπος Greenpeace)
Παπασπυρόπουλος Σωτήρης
Συγγρός Άρις
Χρυσόγελος Νίκος

Αναμένονται και άλλες συμμετοχές

Τη συζήτηση θα συντονίζει ο Νικόλας Ραϊσσης, συντονιστής της Καμπάνιας.

Προσβλέποντας στην συμμετοχή σας, είμαστε στη διάθεσή σας για οποιαδήποτε διευκρίνιση.


Με εκτίμηση,

Οι Συντονιστές της Καμπάνιας

Ραϊσης Νικόλας («ΑΡΧΕΛΩΝ»)
Ρέα Παϊζάνου (‘Ακαδημία Πολιτών’)
Νίκος Κουλούρης (‘Ευρωπαϊκή Έκφραση’)

Επικοινωνία: Τηλ 6974400447 e-mail mkosyntagma@yahoo.gr nicholasraissis@hotmail.com , nraisis@teka.vionet.

2.2.08

ΠΟΡΕΙΑ ΣΤΟ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ

ΗΝ ΤΡΙΤΗ 5 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ ΣΤΙΣ 12 ΤΟ ΜΕΣΗΜΕΡΙ
ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟ ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΚΑΙ ΠΟΡΕΙΑ ΣΤΟ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ



· ΣΥΛΛΟΓΗ ΥΠΟΓΡΑΦΩΝ ΚΑΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΗΣ ΔΙΕΥΘΥΝΣΗΣ ΣΤΟ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟ ΜΕ ΤΗΝ ΟΝΟΜΑΣΙΑ :

paremvasipolitismou.wordpress.com



Σε σύσκεψη που πραγματοποίησαν οι καλλιτέχνες που οργανώνουν τη διαμαρτυρία ενάντια στην προσβλητική αντιμετώπιση της πολιτιστικής ζωής από την πολιτική ηγεσία και πολλά Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης αποφασίσαν τα εξής :



· Η συγκέντρωση θα γίνει την Τρίτη 5 Φεβρουαρίου στις 12 το μεσημέρι μπροστά στο Αρχαιολογικό Μουσείο.



· Θα δημιουργηθεί άμεσα διεύθυνση στο διαδίκτυο (blog) για τη συμμετοχή στη διαμαρτυρία και συλλογή υπογραφών ηλεκτρονικά.



· Η ονομασία του blog είναι: http://paremvasipolitismou.wordpress.com/


· Καλούνται όλοι οι καλλιτέχνες, οι άνθρωποι του πολιτισμού και οσοι επιθυμούν να υπογράψουν το παρακάτω κείμενο :

«ΘΥΜΩΜΕΝΗ ΤΕΧΝΗ

Ø Θυμώνουμε όταν το κράτος ξεπουλά τον πολιτισμό.

Ø Όταν αναγορεύουν σε υπέρτατη αξία το χρήμα, την εκμετάλλευση, την ευτέλεια.

Ø Όταν ο πολιτισμός γίνεται αντικείμενο συναλλαγής

Ø Όταν προσπαθούν να μας πείσουν ότι τα πράγματα δεν μπορούν να αλλάξουν

Ø Όταν «η τέταρτη εξουσία», αντί να ελέγχει, διαπλέκεται με τους ελεγχόμενους.

Ø Όταν επίσης, η τηλεόραση υποκαθιστά και υπονομεύει τους δημοκρατικούς θεσμούς.

ΜΙΛΑΜΕ ΜΕ ΤΗΝ ΤΕΧΝΗ ΜΑΣ ΓΙΑ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΘΥΜΩΝΟΥΝ

ΕΝΩΝΟΥΜΕ ΤΗ ΦΩΝΗ ΜΑΣ

ΜΕ ΟΣΟΥΣ ΘΕΛΟΥΝ ΕΝΑ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟ ΚΟΣΜΟ

ΚΑΛΟΥΜΕ ΟΛΟΥΣ ΟΣΟΙ ΣΥΜΜΕΡΙΖΟΝΤΑΙ ΑΥΤΟΝ ΤΟ ΘΥΜΟ ΤΗΝ ΤΡΙΤΗ 5-2-2008 ΣΤΙΣ 12.00 ΣΤΟ ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ, ΝΑ ΣΥΝΑΝΤΗΘΟΥΝ ΜΑΖΙ ΜΑΣ»

Την πρωτοβουλία ήδη στηρίζουν οι: Περικλής Αντωνίου, Ρήγας Αξελός, Γιώργος Αριστηνός, Ελένη Αστρινάκη, Νάντια Βαλαβάνη, Γιάννης Βαλαβανίδης, Χάρης Βρόντος, Ρέα Γαλανάκη, Γιώργος Γραμματικάκης, Μιχάλης Γρηγορίου, Πόπη Διαμαντάκου, Στέλιος Ελληνιάδης, Γιάννης Ζουγανέλης, Δημήτρης Ζουρούδης, Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος, Κώστας Θωμαϊδης, Γιάννης Καλατζής, Λάκης Καραλης, Ιωάννα Καρυστιάνη, Δημήτρης Καταλειφός, Ειρήνη Κοντογεωργίου, Παναγιώτης Κουνάδης, Σταμάτης Κραουνάκης, Χριστόφορος Λιοντάκης, Δημήτρης Λιοσάτος, Στέλιος Μάϊνας, Μαυρουδής Νότης, Κώστας Μίχος, Μάνια Παπαδημητρίου, Σίσσυ Παπαθανασίου, Νίκος Πλάτανος, Θέμης Ροδαμίτης, Κλεοπάτρα Ροντήρη, Ντοντό Σαντοριναίου, Δημήτρης Σεβαστάκης, Μαρία Σκούπα, Πάνος Σκουρολιάκος, Μάνος Στεφανίδης, Νίκος Τουλιάτος, Μανώλης Φάμελος, Άννα Φιλίνη.



Αθήνα 30 Ιανουαρίου 2008