Δική μας υπόθεση...

Γιατί ποιος μπορεί καλυτέρα από εμάς που πληρωνόμαστε με 700 ευρώ να καταλάβει τι σημαίνει ακρίβεια;Γιατί ποιος μπορεί να καταλάβει καλυτέρα από εμάς ότι στα 30 μένεις ακόμα στο παιδικό δωμάτιο του πατρικού σπιτιού;Γιατί ποιος μπορεί καλυτέρα από εμάς που έχουμε μείνει άνεργοι να καταλάβει ότι εάν το 8,7% του δείκτη ανεργίας πήγε 8,3%, η δική σου ζωή παραμένει ένα τρεχαλητό στις εφημερίδες αγγελιών;Όσο κάνουν ότι μπορούν για να απαξιώσουν την πολιτική και να τη μετατρέψουν μια ιστορία διαχείρισης ολίγων που αρέσκονται σε θεωρίες συνομωσίας για να εξηγήσουν τα ανεξήγητα για να δικαιολογήσουν τη δική τους αδράνεια, τόσο ανεξέλεγκτοι θα είναι. Δεν μπορούμε να τους επιτρέπουμε να μας αντιμετωπίζουν σαν το κομμάτι της εκλογικής πίττας από το οποίο πρέπει να λάβουν ψήφους και να μας ξεχνούν την επόμενη των εκλογών.Για χρόνια μας είχαν πείσει ότι δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε. Είχαμε στριμωχτεί στον καναπέ μας και παίζαμε με το τηλεκοντρόλ αδιαμαρτύρητα.Σήμερα, όμως γνωρίζουμε ότι οι χιλιάδες νέοι και νέες που βρεθήκαμε από τον καναπέ μας στους δρόμους πετύχαμε να μην περάσει η ιδιωτικοποίηση της παιδείας μας, να μην περάσει στους μπράβους νυχτερινών μαγαζιών να ελέγχουν τις παραλίες μας και να κοστολογούν τη βουτιά μας στη θάλασσα.Σήμερα γνωρίζουμε και τους δείξαμε ότι υπάρχουν προτάσεις για να μην ξαναζήσει κανένας μας όσα ζούμε αυτές τις ημέρες. Υπάρχει πολιτικός λόγος και θεσμική παρέμβαση από τον Συνασπισμού της Ριζοσπαστικής Αριστεράς. Η αύξηση των ποσοστών του θα μας επιτρέψει να κερδίσουμε όποιον από τους δυο μονομάχους κι αν νικήσει.

Εφημερίδα ΜΕΤΡΟ 12/09/2007

Σχόλια

(η υποψήφια του ΣΥΡΙΖΑ,στον ρ/σ Στο Κόκκινο 105,για τις νέες δηλώσεις Πολύδωρα) «Ο “στρατηγός άνεμος” μάλλον δεν ήταν στρατηγός, ήταν ναύαρχος, γιατί ο κ. Πολύδωρας “τα θαλάσσωσε”».

ΤΑ ΝΕΑ 12/09/2007

Εμπαιγμός με τις φοροεξαγγελίες

Δεν φοβόμαστε την ακυβερνησία "Οι χιλιάδες νέοι και νέες, οι ενεργοί πολίτες, που παλεύουμε με τη δύναμη των κινημάτων στους δρόμους, γνωρίζουμε ότι υπάρχουν προτάσεις για να μην ξαναζήσει κανείς μας όσα ζούμε αυτές τις μέρες", είπε η υποψήφια στη Β' Αθηνών Ρένα Δούρου, μιλώντας σε συγκέντρωση στο Μαρούσι. Και πρόσθεσε: "Υπάρχει πολιτικός λόγος και θεσμική παρέμβαση από το 3% του Συνασπισμού Ριζοσπαστικής Αριστεράς εντός του ελληνικού κοινοβουλίου, που μέλλει να γίνει πολύ μεγαλύτερο για να προφυλάξει τα όνειρα και την ίδια μας τη ζωή πια από τα διψήφια ποσοστά των ισχυρών τους κομμάτων". Στις 16 Σεπτεμβρίου δεν φοβόμαστε την ακυβερνησία, έχουμε τη δύναμη και τις προτάσεις να κάνουμε τα αδύνατα δυνατά, σημείωσε η Ρένα Δούρου.

Η ΑΥΓΗ 10/09/2007

Νικάμε και στους δρόμους και στη Βουλή

Την αλλαγή των συσχετισμών υπέρ της αριστεράς στη συνείδηση των νέων επεσήμανε η Ρένα Δούρου, μιλώντας χθες στην Κηφισιά. Η υποψήφια βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ στη Β' Αθηνών, αναφέρθηκε στους αγώνες για την υπεράσπιση του άρθρου 16 και υπενθύμισε ότι "για πάρα πολλά χρόνια όσοι νέοι βρισκόμασταν στους δρόμους δεν αντιμετωπίζαμε μονάχα τη βιαιότητα των μηχανισμών καταστολής. Είχαμε να αντιμετωπίσουμε και το μειδίαμα των συνομηλίκων μας αλλά και των μεγαλύτερων σε ηλικία για το ανέφικτο και ουτοπικό των διεκδικήσεων μας". "Είναι καιρός όμως τώρα που τα πράγματα άλλαξαν. Είναι καιρός τώρα που νικάμε και στους δρόμους και στη Βουλή. Είναι καιρός τώρα που όσοι μειδιούσαν απαθώς για την ουτοπική αριστερά συσπειρώνονται γύρω της για το νικηφόρο των συγκεκριμένων, αναγκαίων προτάσεων της", τόνισε η Ρ. Δούρου και πρόσθεσε: "όσες κι όσοι βρεθήκαμε έξω από τη βουλή για το δικαίωμά μας στη δημόσια δωρεάν παιδεία, όσοι κι όσες βρεθήκαμε να ρίχνουμε τα κάγκελα στις παραλίες της Αττικής για το δικαίωμα μας να μην κοστολογείται η κάθε μας βουτιά, το γνωρίζουμε καλά".

Η ΑΥΓΗ 09/09/2007

Απόσπασμα ομιλίας

Για τις εκλογές:

«Είναι φανερό ότι γίνονται σοβαρές προσπάθειες από τα δυο μεγάλα κόμματα να διεξαχθεί μια προεκλογική περίοδος όπου θα ασχολούμαστε με το θέμα των συνεργασιών και όχι με τα προβλήματα που προέκυψαν από την ισχυρή νέα διακυβέρνηση της Ν.Δ.
Το επικοινωνιακό επιτελείο της κυβέρνησης επέλεξε την μπλόφα της ακυβερνησίας, για το χάος που προκάλεσε η ανικανότητα, η απουσία πρόληψης και πρωτίστως η αλαζονεία του κ. Καραμανλή που δεν του επιτρέπει ούτε μια συγγνώμη.
Κάηκαν 68 συμπολίτες μας, 100 αγνοούνται, καταστράφηκαν εκατομμύρια στρέμματα γης, χιλιάδες άνθρωποι βιώνουν τον ξεριζωμό και η κυβέρνηση επισείει τον κίνδυνο της ακυβερνησίας στο ενδεχόμενο οι Έλληνες πολίτες να μην επιβραβεύσουν με την ψήφο τους, στις 16 Σεπτεμβρίου, την κυβέρνηση που κατόρθωσε τη μεγαλύτερη τραγωδία εν καιρώ ειρήνης.
Πριν από την μπλόφα της ακυβερνησίας, όμως, δοκίμασε να παίξει και με τη συνωμοσία αντεθνικών κύκλων που απειλούν «ασύμμετρα» τη χώρα.
Το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, από την άλλη, την ώρα που συνεχίζουμε να καιγόμαστε επιδίδεται και αυτό σε μπλόφες και κόντρα-ρελάνς. Ασχολείται να καταρρίψει τη μπλόφα των ασύμμετρων απειλών και να αναδείξει τη συνωμοσία των δημοσκοπήσεων εναντίον του.
Προτάσεις δεν υπάρχουν από κανένα από τα δυο κόμματα, μονάχα 3χίλιαρα και ουρές συμπολιτών μας που διαγκωνίζονται σε γκισέ. Ακόμα και τώρα δεν παίρνουν θέση για το τι θα συμβεί με το άρθρο 24 και τον αποχαρακτηρισμό των δασικών εκτάσεων, πραγματικό στουπί στα χέρια διαφόρων. Κανένας από τους δυο δε δεσμεύεται για το τι πρόκειται να κάνουν».

Για τον φεμινισμό και την αριστερά:

«Ο ΣΥΡΙΖΑ οφείλει, πέρα από δύναμη της σύγχρονης, ριζοσπαστικής και αντικαπιταλιστικής Αριστεράς, να είναι και μια ισχυρή φεμινιστική δύναμη. Αυτό σημαίνει ότι οφείλουμε να έχουμε ως βάση τουλάχιστον δυο πολιτικές διαστάσεις, αυτές του φύλου και της τάξης. Είμαστε, δηλαδή, αντίθετοι στον καπιταλισμό, στο παγκόσμιο οικονομικό σύστημα που δημιουργεί την ταξική καταπίεση, την παγκόσμια αδικία και οδηγεί στον πόλεμο, οφείλουμε όμως να είμαστε αντίθετοι και στην πατριαρχία, τη φυλετική δομή της εξουσίας που καταπιέζει τις γυναίκες και τις στερεί τα ανθρώπινα δικαιώματά τους.
Ο ΣΥΡΙΖΑ αγωνίζεται για μια κοινωνία όπου κάθε άτομο θα αποφασίζει για τον τρόπο της ζωής του. Στόχος και σκοπός μας είναι η απελευθέρωση των ανθρώπων από κάθε μορφή καταπίεσης. Τούτο σημαίνει ότι για να πετύχουμε τους παραπάνω στόχους δεν αρκεί η κατάργηση του καπιταλισμού και της ταξικής κοινωνίας, αλλά και η κατάργηση της πατριαρχίας.
Και ένας από τους καίριας σημασίας πολιτικούς στόχους για την αριστερά, αυτός της ισότητας των φύλων παραμένει όσο πάντοτε επίκαιρος. Γιατί μόνον ο σοσιαλισμός που οδηγεί στην απελευθέρωση των γυναικών και των ανδρών από κάθε μορφή καταπίεσης, μπορεί να είναι αληθινός σοσιαλισμός.

Απόσπασμα ομιλίας σε συγκέντρωση

γυναικών στο Βύρωνα

Ποιο είναι το κίνητρό μας;

Παρά τη γενική, και σωστή εντύπωση, ότι αυτές οι εκλογές είναι μια προσπάθεια για "φαστ-φουντ" διευθέτηση των προβλημάτων που έχει η κυβέρνηση, παρά τη γενική, και σωστή εντύπωση, ότι οι εκλογές δεν πρόκειται να αλλάξουν τη μοίρα του τόπου, παρ' όλα αυτά, έχω τη διάχυτη αίσθηση ότι σε κάποιες κρίσιμες πλευρές κάτι αλλάζει. Κάτι που αναφέρεται στη σχέση των πολιτών με την πολιτική διαδικασία. Νομίζω ότι μέσα από το βαθύ και βαρύ τραύμα των εμπρησμών, μέσα από τη γενικότερη δυσπραγία, η ελληνική κοινωνία κοντοστέκεται και αναστοχάζεται. Κάποια αδιόρατη, έρπουσα και αντιφατική διαδικασία απολογισμού διατρέχει το "συλλογικό ασυνείδητο" τούτης της χώρας. Γόνιμη στιγμή, πάνω στ' αποκαϊδια... Το ξέρουμε, δα, από την ιστορία της: σε τέτοιες περιστάσεις, ο λαός, όπως και κάθε λαός, βρίσκεται σε περίσκεψη. Οι δημοσιολογούντες; Αναντίστοιχοι και κομματοκρατούμενοι ως συνήθως, κραυγάζουν υστερικά, σε απόλυτο κοντράστ με τα αναγκαία... Τί σημαίνουν αυτά, μέσα στη συγκυρία των εκλογών, για μια αριστερή πρόταση που μετέχει στο πολιτικό γίγνεσθαι; Και πώς συνδυάζονται με τη βουβαμάρα που προωθείται συστηματικά; Για ποιο λόγο να αντιδράσουμε στην "κοινωνία του καναπέ", την οποία ΠΑΣΟΚ και Νέα Δημοκρατία από κοινού προπαγανδίζουν και επιθυμούν; Είναι σοβαρά ζητήματα αυτά. Στην πραγματικότητα, είναι τα κρίσιμα ζητήματα που απευθύνει η κοινωνία, η μη βολεμένη κοινωνία, στην Αριστερά. Οφείλουμε να απαντήσουμε, χωρίς τζιριτζάντζουλες. Να πούμε, αποφασιστικά και μαχητικά, ότι είμαστε αριστεροί όχι από ανία, όχι επειδή βαρεθήκαμε τα βίντεο-γκέιμ και τη μπιρίμπα, αλλά επειδή βιώνουμε την ανάγκη να αλλάξει αυτός ο κόσμος. Γιατί είναι κοινωνικά άδικος. Πάνω σε αυτή την απλή, μα καθόλου εύκολη πλεύση, στοιχηθήκαμε και, κυρίως, σε σχέση με αυτή την πλεύση μάς κρίνει ο λαός. Έτσι προκύπτουν, ως αυτονόητα, τα βασικά που μας ενώνουν και μας χαρακτηρίζουν: -Η αριστερά δεν προωθεί, δεν ταυτίζεται με έναν πολιτισμό τεχνικοκεντρικό, αλλά με έναν πολιτισμό ανθρωποκεντρικό. Αρνείται την κυρίαρχη τάση της εποχής μας, δηλαδή την επικράτηση της τεχνικής, αρνείται το τεχνολογικό κοσμοείδωλο, αντιμάχεται την Τεχνοκρατική Λύση (ορθότερα: την τεχνοκρατική ιδεολογία), τον οικονομισμό, τον παραγωγισμό, την αναγωγή της κοινωνίας στα τεχνικά-ποσοτικά της μεγέθη, και θέτει στο επίκεντρο την αξία του ανθρώπου. Αυτό αποτελεί απόφαση όλων μας, προ-κριτικό πρόταγμα, πραπαιτούμενο της ύπαρξής μας ως αριστερών. -Η αριστερά προωθεί και δημιουργεί έναν πολιτισμό κοινωνικό, υπερασπίζεται δηλαδή την αξία του ανθρώπου, όχι "υπερκόσμια" και μεταφυσικά, αλλά "εν κοινωνία", παλεύει δηλαδή για την επιβεβαίωση αυτής της αξίας εν τόπω και χρόνω. Και γνωρίζει ότι οι δρόμοι τής απελευθέρωσης του ανθρώπου είναι δρόμοι συλλογικοί. Καθορίζουν και καθορίζονται από τις συλλογικότητες στις οποίες ο άνθρωπος έχει ιστορικά αποφασίσει να ανήκει. Και αυτό επίσης αποτελεί απόφασή μας, προ-κριτικό πρόταγμα. -Η αριστερά ταυτίζεται με έναν πολιτισμό λαϊκό και κριτικό, έχει δηλαδή ιστορικό υπόβαθρο και βάθος, αλλά και στόχευση: ασκεί κριτική, αντί απλώς να διαπιστώνει και να περιγράφει. Ορίζεται και κινείται σε σχέση με προτάγματα ελευθερίας. -Η αριστερά είναι, τελικά, δύο λέξεις: θέληση αλλαγής. Ναι, χρειάζονται και η επιστήμη και η γνώση των "υλικών" προϋποθέσεων και ο ρεαλισμός, κι όλα αυτά είναι καλά και άγια... Κατά τη γνώμη μου, όμως, το ερώτημα που η κοινωνία, η μη βολεμένη κοινωνία, απευθύνει προς την αριστερά, είναι το εξής: Θέληση αλλαγής υπάρχει; Σήμερα, λοιπόν, έχουμε ένα κίνητρο: να θυμίσουμε και να θυμηθούμε τα βασικά που μάς συγκροτούν, το Αξιολόγιο μιας σύγχρονης αριστεράς, που θα είναι και σύγχρονη αλλά και αριστερά. Με άλλα λόγια: ό,τι μάς κάνει διακριτούς από τις συντηρητικές, δηλαδή χειραγωγητικές εκδοχές του κόσμου και της ζωής, και από τις συγκεκαλυμμένες ή όχι παραλλαγές τους. Με επίκεντρο τον άνθρωπο, με δρόμο τη συλλογική του απόφαση και προσπάθεια, με όπλο τα κεκτημένα του λαϊκού, εθνικού και ευρωπαϊκού πολιτισμού μας, δηλαδή την οικουμενικότητα της πρότασής μας.

Η ΑΥΓΗ 06/09/2007

Το Εγχειρίδιο της «Αριστεράς». Του Βασίλη Μαγκλάρα

Μια απόπειρα μετάβασης από την εποχή της πολιτικής ακρισίας στην εποχή του πολιτικού αναστοχασμού.

Roberto Mangabeira Unger
What should the Left Propose
Εκδ. Verso
Αποτελεί διαπίστωση προς τη σωστή κατεύθυνση η αναγνώριση της ύπαρξης μιας σύγχρονης πολιτικο-οικονομικής δικτατορίας των «μη εναλλακτικών», στην οποία όλοι μας έχουμε κατά καιρούς υποτάξει το δημιουργικό μας πνεύμα. Αποτελεί όμως έλλειψη ασυγχώρητη η αναγνώριση αυτής της ιδιάζουσας μορφής ιδεολογικής επικυριαρχίας και πνευματικής υποτέλειας, χωρίς έναν παράλληλο (επαρκή) αναστοχασμό επάνω στις εναλλακτικές που θα απεγκλωβίσουν το πνεύμα και θα αναδείξουν το διαφορετικό χειραφετητικό πολιτικο- κοινωνικό ορίζοντα. Ο Unger πετυχαίνει τον πρώτο στόχο με ιδιαίτερη ευκολία, όπως άλλωστε το καταφέρνει και όλη η σύγχρονη αριστερή διανόηση, την ανάδειξη δηλαδή του ιδεολογικού και άρα μαχητού χαρακτήρα του σύγχρονου καπιταλισμού, εγκλωβίζεται όμως σε αναλύσεις υποδεέστερες, όπως άλλωστε και όλη η σύγχρονη αριστερή διανόηση, όταν έρχεται η ώρα της παρουσίασης μιας πραγματιστικής (όχι με την έννοια του πολιτικά εφικτού στο πλαίσιο της τρέχουσας συγκυρίας) πολιτικής πρότασης.
Ωστόσο, φαίνεται να έχει κατανοήσει πως το γεγονός των πολιτικών ανατροπών περνάει πρώτα μέσα από μια ιδεολογική επικυριαρχία και μετά μέσα από την πολιτική επικυριαρχία αυτών των ιδεών. Η ιδεολογική κυριαρχία είναι πάντα πιο δύσκολη. Η συγκρότηση όμως μιας πολιτικής πρότασης σχετίζεται περισσότερο για τον Unger, ένα γνήσιο διανοητή του τρίτου κόσμου και καθηγητή του Harvαrd, με την ίδια την ιδέα της δημοκρατίας και τη δυνατότητά της να ανέχεται και να καλλιεργεί το δημιουργικό πνεύμα των πολιτών. Ειδάλλως, η δημοκρατία ξεπέφτει σε μια λειτουργία διεκπεραίωσης και συντήρησης των κυρίαρχων δυνάμεων. Άλλωστε, ένας Βραζιλιάνος, όπως ο Unger, γνωρίζει καλά τι σημαίνει να αποδέχεσαι αδιαμαρτύρητα τις κυρίαρχες δυνάμεις του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, της Παγκόσμιας Τράπεζας και εν γένει του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού.
Ο Unger βάλλει επίσης μέσα από το «εγχειρίδιό» του και κατά του αμερικανικού ονείρου και της ψευδεπίγραφής αντίληψης ότι όλα είναι εφικτά εάν κάποιος το θέλει. Στη βάση αυτής της ιδέας υπάρχει η ίδια η ψυχολογική δομή του «θαύματος», όποιος πραγματικά πιστεύει ιαίνεται, κάτι βέβαια που δεν συμβαίνει ποτέ στην πραγματική οικονομία (όποιος πραγματικά το πιστεύει δεν βρίσκει ποτέ τα χρήματα για να αγοράσει διαμέρισμα λόγω της πίστης του). Το αμερικανικό όνειρο έχει βέβαια διπλή λειτουργία. Από τη μια αναστέλλει την ανατρεπτική διάθεση των δρώντων, καθώς στο βάθος υπάρχει πάντα η υπόσχεση της καλύτερης ζωής. Από την άλλη ενοχοποιεί το άτομο για τον κοινωνικό του ξεπεσμό και όχι τους εδραιωμένους κοινωνικο-οικονομικούς μηχανισμούς. Για να μην προσθέσουμε ότι με τον τρόπο αυτό αν-ορθολογικοποιεί τον ενδεχόμενο πολιτικό αγώνα.
Τι πρέπει όμως να γίνει σύμφωνα με τον Unger; Η αναδιανομή, το βασικό πρόταγμα της σοσιαλδημοκρατίας δεν φαίνεται να τον συγκινεί, καθώς τελικά, όπως υποστηρίζει, επιτείνει παρά μειώνει τις ανισότητες. Κάθε ριζοσπαστική κριτική οδηγεί όμως την πολιτική ανανέωση περισσότερο προς το στρατόπεδο του αντιπάλου παρά προς αυτό της ευκταίας κοινωνικο- οικονομικής επίλυσης των σύγχρονων προβλημάτων. Άλλωστε, όλες οι κοινωνίες που απολαμβάνουν έστω και ένα ελάχιστο επίπεδο ανεκτής διαβίωσης τείνουν προς μια ιδιάζουσα συντήρηση ή αναπαραγωγή αυτού του επιπέδου. Η ιδέα των σταδιακών μεταβάσεων δεν φαίνεται όμως ούτε αυτή να συγκινεί το Βραζιλιάνο διανοητή, που θα έχει ακούσει ίσως πολλές φορές για καλύτερες μέρες που έρχονται μέσα από τις «θυσίες». Άλλωστε, όπως ο ίδιος υποστηρίζει εύστοχα, η αναδιανομή χρειάζεται την οικονομική μεγέθυνση, η οποία για να επιτευχθεί σε ένα παγκόσμιο περιβάλλον πρέπει να ακυρώσει σε δεύτερο χρόνο την ίδια την αναδιανομή.
Έτσι, όλο το χειραφετητικό περιεχόμενο των ιδεών του φαίνεται πως συγκεντρώνεται γύρω από μια ιδέα βολονταριστικής επανασύστασης του πολιτικού χαρακτήρα των θεσμών, από τους οποίους είχε αποσυρθεί το κοινωνικό στοιχείο προς όφελος του οικονομικού, εργαλειακού εξορθολογισμού της παραγωγής. Το δρών υποκείμενο ως το νέο μαχητικό στοιχείο των θεσμών και της δημοκρατίας φαίνεται πως εξαντλεί το ρεφορμιστικό του όραμα. Το νέο αυτό πολιτικό στοιχείο εμπεριέχει και την ιδέα της πολιτικής αυθορμησίας, της θεσμικής επανασύστασης, σε αντίθεση με τη θεσμική διαχείριση, καθώς και την ενθάρρυνση ανάπτυξης μιας πολυεπίπεδης οικονομικής οργάνωσης ανεκτικής απέναντι στη σύγχρονη πολλαπλότητα. Το όλο εγχείρημα του «νέου ανθρώπου» που θα διαχειρίζεται με επάρκεια το νέο πολυεπίπεδο κόσμο, θα πρέπει να υποστηρίζεται βέβαια και από μια νέα παιδεία προσανατολισμένη προς την ανάπτυξη των δημιουργικών ικανοτήτων του ανθρώπου και όχι προς την απόκτηση «παραγωγικών» δεξιοτήτων. Στο σημείο αυτό, το πνεύμα του Unger φαίνεται πως δεν μπορεί να ξεφύγει από τις κοινότοπες επαναστατικές θέσεις.
Συγκινητικό, ειλικρινές, χειμαρρώδες, απλό και βέβαια πολιτικά ατελές, το «εγχειρίδιο» του Unger είναι πράγματι μια ενδιαφέρουσα πολιτική πρόταση με πολύ ουσία, με εύστοχες ιστορικές αναλύσεις, χωρίς παραπομπές, που ευχαριστεί και απεγκλωβίζει την πολιτική σου διάθεση, αρκεί βέβαια να μην επιχειρήσεις να μαγειρέψεις τις ιδέες του σπίτι.

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 09/09/2007