Η Ρένα Δούρου, το μέλος της Κεντρικής Πολιτικής Επιτροπής του Συνασπισμού, γράφει για το παρόν και το μέλλον του ΠΑΣΟΚ.
Άλλο ένα συνέδριο του ΠΑΣΟΚ πέρασε στην ιστορία. Το ζητούμενο είναι τι αφήνει πίσω του. Στο σύνολό τους τα ρεπορτάζ των ΜΜΕ εστίασαν στην παρουσία του Αλ. Τσίπρα, καθώς και στο άνοιγμα του Γιώργου Παπανδρέου προς την πλευρά του ΣΥΝ.
Ήταν όντως το θέμα του συνεδρίου για δυο λόγους. Πρώτον γιατί ενδιαφέρει μια μερίδα του κόσμου που θεωρούν ότι είναι ο μόνος τρόπος για να φύγει η κυβέρνηση της ΝΔ. Δεύτερον (και κυριότερο), γιατί αν δεν υπήρχε η συζήτηση για Τσίπρα και ΣΥΝεργασία δεν θα υπήρχε τίποτα άλλο να συζητάνε οι σύνεδροι. Γιατί δυστυχώς ούτε η οργανωτική επιτροπή ούτε ο κ. Παπανδρέου έθεσαν στην ημερήσια διάταξη τα πραγματικά προβλήματα του κόμματος.
Θα περίμενε κανείς ότι στο ΠΑΣΟΚ θα είχαν αντιληφθεί αυτό που συμπυκνώνεται στη φράση που επαναλαμβάνουν διαρκώς: «έχουμε μια τελευταία ευκαιρία». Κι όμως, δεν λειτούργησαν έτσι. Δεν ανίχνευσαν τους λόγους για τους οποίους το ΠΑΣΟΚ έχει χάσει την εκτίμηση του κόσμου και ιδιαίτερα των μεσαίων στρωμάτων. Ασχολήθηκαν απλώς με το «τι πρέπει να κάνει το ΠΑΣΟΚ για να επιστρέψει στην εξουσία».
Οι προσκείμενοι στον πρόεδρο ασκούσαν κριτική στους "άλλους" και στα ΜΜΕ.
Οι "βενιζελικοί" απέδωσαν όλα τα δεινά του ΠΑΣΟΚ στις αδυναμίες του Γιώργου Παπανδρέου. Καμιά πλευρά δεν έχει αντιληφθεί ότι το πρόβλημα του ΠΑΣΟΚ είναι δομικό και οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στα κυβερνητικά πεπραγμένα του. Στην ταύτισή του με τις λογικές του μονόδρομου στην οικονομική και κοινωνική πολιτική. Πρόβλημα, βεβαίως, που αντιμετωπίζει στο σύνολό της διεθνώς η σοσιαλδημοκρατία.
Έτσι, το ΠΑΣΟΚ στο συνέδριό του δεν μίλησε ούτε για τις ιδιωτικοποιήσεις δημοσίων επιχειρήσεων που έκανε, ούτε για το νόμο Ρέππα που αποτέλεσε βασικό πλήγμα στα εργασιακά δικαιώματα, ούτε για την μαύρη εργασία που έχει πάρει ανεξέλεγκτες διαστάσεις, ούτε για το αν θέλει να αυξηθεί ο κατώτατος μισθός, ούτε για την πολιτική κουλτούρα του λαϊκισμού και του ρουσφετιού που καλλιέργησε, ούτε καν για την εμμονή του στην αναθεώρηση του άρθρου 16. Η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ προσπάθησε να πετάξει εκτός γηπέδου την μπάλα, εγκαλώντας την αριστερά ότι δήθεν αρνείται την κοινή κοινοβουλευτική δράση. Όλοι θυμούνται όμως πως το ΠΑΣΟΚ ήταν αυτό που αρνήθηκε τις πρωτοβουλίες για την ολυμπιακή, για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια, για το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα, για το 35ωρο.
Αποδεικνύεται λοιπόν περίτρανα ότι η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ δεν θέλει να βάλει το δάχτυλο επί των τύπων των ήλων. Οπότε το μεγάλο ερώτημα είναι, πόσο ακόμη εκείνα τα μέλη και οι φίλοι του ΠΑΣΟΚ που δεν θέλουν να έχουν καμιά σχέση με όσους ξεκίνησαν με ζιβάγκο και κατέληξαν με βίλες, θα συνεχίσουν να παραμένουν φιμωμένα σε ένα κόμμα που αποκλίνει από τις ιδέες τους.
Άρθρο της Ρένας Δούρου στον Ελεύθερο Τύπο 18/03/2008
