ΙΣΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ – ΙΣΕΣ ΥΠΟΧΡΕΩΣΕΙΣ
ΕΤΟΣ ΙΔΡΥΣΗΣ 1920
ΨΗΦΙΣΜΑ
ΤΗΣ ΓΕΝΙΚΗΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗΣ ΤΟΥ ΣΥΝΔΕΣΜΟΥ ΓΙΑ ΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ
ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΙΘΕΣΗ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΑΣ ΚΟΥΝΕΒΑ
Ο Σύνδεσμος για τα Δικαιώματα της Γυναίκας με αποτροπιασμό και αγανάκτηση καταδικάζει την επίθεση κατά της σωματικής ακεραιότητας και της ζωής της Κωνσταντίνας Κούνεβα,μετανάστριας από τη Βουλγαρία,Γενικής Γραμματέα της Παναττικής Ένωσης Καθαριστριών και Οικιακού Προσωπικού (ΠΕΚΟΠ).
Η δραστήρια συνδικαλίστρια δέχθηκε προ ημερών επίθεση με οξύ από αγνώστους ,με αποτέλεσμα βαρύτατη βλάβη στην υγεία της.Πέραν από την αυτονόητη απαίτηση να ερευνηθούν οι συνθήκες υπό τις οποίες έγινε η πρωτοφανής επίθεση, να ευρεθούν οι ένοχοι και να προσαχθούν στη δικαιοσύνη,ζητούμε:τη διασφάλιση των όρων για αξιοπρεπή εργασία ήτοι υγιεινή και ασφάλεια στο χώρο εργασίας,αξιοπρεπείς αμοιβές, αποτελεσματικό έλεγχο της τήρησης της νομοθεσίας από τα εντεταλμένα όργανα,απρόσκοπτη συνδικαλιστική δραστηριότητα.
Ο πλημμελής έλεγχος η/και η απουσία επιθεωρήσεων στην αγορά εργασίας έχει ως αποτέλεσμα την επικράτηση καθεστώτος ασυδοσίας,αδιαφάνειας και δημιουργίας εκμεταλλευτικών μηχανισμών που καταλήγουν σε ακραίες συμπεριφορές ,όπως αυτή που ζήσαμε τελευταία.
Ο Σύνδεσμος για τα Δικαιώματα της Γυναίκας,που από την ίδρυσή του υπερασπίζεται την αξιοπρέπεια της Γυναίκας ,το δικαίωμά της στην εργασία και την ανάμειξή της στα κοινά,θα συμπαραταχθεί με όλους εκείνους ,φορείς και πρόσωπα,που αγωνίζονται εμπράκτως για την ισότητα μεταξύ γυναικών και ανδρών, ως απαραίτητη προϋπόθεση του εκδημοκρατισμού και εξανθρωπισμού της κοινωνίας, έτσι ώστε τέτοιες πράξεις να αποτελούν θλιβερή προϊστορία.
Αθήνα, 8 Ιανουαρίου 2009
ΑΘΗΝΑ 106 80, ΟΔΟΣ ΣΚΟΥΦΑ 60 – ΤΗΛ. 210 – 36.26.460 – ΤΗΛ./FAX : 210 – 36.16.236
E – mail : L.women-rights@otenet.gr
www.leaguewomenrights.gr
ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ ΓΙΑ ΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ
ΙΣΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ – ΙΣΕΣ ΥΠΟΧΡΕΩΣΕΙΣ
ΕΤΟΣ ΙΔΡΥΣΗΣ 1920
Σας αποστέλλουμε το παρακάτω ψήφισμα και παρακαλούμε για την ανακοίνωσή του.
Η Γενική Γραμματέας
Τέρψη Λαμπρινοπούλου
ΨΗΦΙΣΜΑ
ΤΗΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗΣ ΤΟΥ ΣΥΝΔΕΣΜΟΥ ΓΙΑ ΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ
ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΙΘΕΣΗ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΑΣ ΚΟΥΝΕΒΑ
Ο Σύνδεσμος για τα Δικαιώματα της Γυναίκας με αποτροπιασμό και αγανάκτηση καταδικάζει την επίθεση κατά της σωματικής ακεραιότητας και της ζωής της Κωνσταντίνας Κούνεβα, μετανάστριας από τη Βουλγαρία, Γενικής Γραμματέα της Παναττικής Ένωσης Καθαριστριών και Οικιακού Προσωπικού (ΠΕΚΟΠ).
Η δραστήρια συνδικαλίστρια δέχθηκε προ ημερών επίθεση με οξύ από αγνώστους ,με αποτέλεσμα βαρύτατη βλάβη στην υγεία της. Πέραν από την αυτονόητη απαίτηση να ερευνηθούν οι συνθήκες υπό τις οποίες έγινε η πρωτοφανής επίθεση, να ευρεθούν οι ένοχοι και να προσαχθούν στη δικαιοσύνη, ζητούμε: τη διασφάλιση των όρων για αξιοπρεπή εργασία ήτοι υγιεινή και ασφάλεια στο χώρο εργασίας, αξιοπρεπείς αμοιβές, αποτελεσματικό έλεγχο της τήρησης της νομοθεσίας από τα εντεταλμένα όργανα, απρόσκοπτη συνδικαλιστική δραστηριότητα.
Ο πλημμελής έλεγχος η/και η απουσία επιθεωρήσεων στην αγορά εργασίας έχει ως αποτέλεσμα την επικράτηση καθεστώτος ασυδοσίας, αδιαφάνειας και δημιουργίας εκμεταλλευτικών μηχανισμών που καταλήγουν σε ακραίες συμπεριφορές ,όπως αυτή που ζήσαμε τελευταία.
Ο Σύνδεσμος για τα Δικαιώματα της Γυναίκας, που από την ίδρυσή του υπερασπίζεται την αξιοπρέπεια της Γυναίκας ,το δικαίωμά της στην εργασία και την ανάμειξή της στα κοινά, θα συμπαραταχθεί με όλους εκείνους ,φορείς και πρόσωπα, που αγωνίζονται εμπράκτως για την ισότητα μεταξύ γυναικών και ανδρών, ως απαραίτητη προϋπόθεση του εκδημοκρατισμού και εξανθρωπισμού της κοινωνίας, έτσι ώστε τέτοιες πράξεις να αποτελούν θλιβερή προϊστορία.
Αθήνα, 8 Ιανουαρίου 2009
ΑΘΗΝΑ 106 80, ΟΔΟΣ ΣΚΟΥΦΑ 60 – ΤΗΛ. 210 – 36.26.460 – ΤΗΛ./FAX : 210 – 36.16.236
E – mail : L.women-rights@otenet.gr
www.leaguewomenrights.gr
ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ ΓΙΑ ΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ
ΙΣΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ – ΙΣΕΣ ΥΠΟΧΡΕΩΣΕΙΣ
ΕΤΟΣ ΙΔΡΥΣΗΣ 1920
Κυρία Φάνη Πάλλη-Πετραλιά
Υπουργό Απασχόλησης
& Κοινωνικής Προστασίας
Ενταύθα
Αθήνα, 13 Ιανουαρίου 2009
Αγαπητή κυρία Υπουργέ,
Σας αποστέλλουμε το Ψήφισμα της Γενικής Συνέλευσης των μελών του Συνδέσμου για τα Δικαιώματα της Γυναίκας για την επίθεση εναντίον της Κωνσταντίνας Κούνεβα.
Με τιμή
Η Πρόεδρος Η Γενική Γραμματέας
Σούλα Παναρέτου Τέρψη Λαμπρινοπούλου
Κοινοποιείται:
Γενική Γραμματεία Ισότητας
Παναττική Ένωση Καθαριστριών και Οικιακού Προσωπικού
ΑΘΗΝΑ 106 80, ΟΔΟΣ ΣΚΟΥΦΑ 60 – ΤΗΛ. 210 – 36.26.460 – ΤΗΛ./FAX : 210 – 36.16.236
E – mail : L.women-rights@otenet.gr
www.leaguewomenrights.gr
15.1.09
Συνέντευξη στο περιοδικό «Νέες ΕΙΚΟΝΕΣ»
• Τι σημαίνει ποιότητα ζωής σήμερα;
Εμείς εδώ στα Δυτικά Προάστια γνωρίζουμε σίγουρα τι δεν είναι ποιότητα ζωής. Κακό, κάκιστο αντιπροσωπευτικό δείγμα τα δυτικά προάστια των προβλημάτων που αντιμετωπίζει ολόκληρη η χώρα μας. Ανεργία, σκουπίδια, άναρχη πολεοδομία, έλλειψη καθαριότητας, απουσία ελευθέρων χώρων για τα παιδιά, τους ηλικιωμένους, για όλους μας, με υποβάθμιση των υπηρεσιών σε τομείς βασικούς, όπως η υγεία, η παιδεία και δυστυχώς ο μακρύς κατάλογος μπορεί να συνεχιστεί. Αισιοδοξώ όμως γιατί όλα τα παραπάνω εκείνα που απομακρύνουν την ποιότητα ζωής όλων μας και μας περιορίζουν σε μια θλιβερή επιβίωση βρίσκονται στο επίκεντρο του ΣΥΡΙΖΑ και με την δράση των μελών του στην τοπική κοινωνία, αλλά και με την κοινοβουλευτική του παρέμβαση. Και γύρω από αυτή τη δράση συσπειρώνονται όλο και περισσότεροι πολίτες που απαιτούν η ποιότητα ζωής να μην παραμένει υπόσχεση προεκλογική σε ιλουστρασιόν φυλλάδια.
• Πείτε μου μια φράση που περιέχει τη φιλοσοφία σας για τη ζωή.
Αλωτόν δε το εκπεφευγούμενον (Σοφοκλή Οιδίποδας), μας ξεφεύγει αυτό για το οποία αμελούμε. Αυτό μου ήλθε πρώτο…Αν και δεν θεωρώ δεδομένο ότι ακολουθώ πιστά μότο ή τσιτάτα. Βρίσκει ο καθείς το δρόμο του κι αυτό που του ταιριάζει, παρά που αρμόζει να πατά σε αλλωνών τα βήματα και τα λόγια. Πιο πολύ με εμπνέουν άνθρωποι και στάσεις ζωής με συνέπεια και αξιοπρέπεια παρά μεγάλα λόγια. Άνθρωποι που προσπάθησαν, άλλος λιγότερο κι άλλος περισσότερο, να αλλάξουν προς το καλύτερο τη ζωή όλων μας. Σίγουρα κάποιοι ανοίγουν το δρόμο. Αλλά την ιστορία τη γράφουν οι πολλές φωνές, αυτό που σήμερα υποτιμητικά συχνά καλούμε μάζες
• Ποιό θεωρείτε το μεγαλύτερο ελάττωμα της Δημοκρατίας;
Έχουν γραφτεί και ειπωθεί τόσα πολλά σχετικά και μη∙ Ταλαίπωρος όρος σίγουρα. Ενδεχομένως να με βρίσκει σύμφωνη ότι είναι το λιγότερο κακό απ’όλα τα πολιτεύματα ή ξέρετε και αυτό με το γαλατά που σου χτυπάει την πόρτα ξημερώματα κι όχι ένα μυστακοφόρος ένοπλος αξιωματικός.
Ωστόσο οφείλουμε να τονίσουμε ότι το μεγαλύτερο ελάττωμα της δημοκρατίας είναι η ίδια η δύναμη της, ο ίδιος της ο ορισμός. Η δημοκρατία αφήνει περιθώριο για κάθε είδους χειραγώγηση, διαφθορά, κυριαρχία της δημαγωγίας, αλλά αμέσως μόλις εξαλείψουμε τη δυνατότητα τέτοιων στρεβλώσεων, χάνουμε την ίδια τη δημοκρατία. Εάν θελήσουμε να αποκλείσουμε την πιθανότητα παραποίησης της δημοκρατίας, όλες εκείνες τις ακροδεξιές, φασιστικές φωνές, πρέπει εκ των προτέρων να «ελέγχουμε» τους υποψηφίους, πρέπει να εισάγουμε την επικίνδυνη διάκριση ανάμεσα στα περιβόητα «πραγματικά συμφέροντα του λαού» και την αμφιταλαντευομένη κρίση του, η οποία υπόκεινται στη δημαγωγία και το λαϊκισμό και με αυτό τον τρόπο πολύ γρήγορα καταλήγουμε σε αυτό που αποκαλούμε «οργανωμένη δημοκρατία». Σε μια τέτοια δημοκρατία οι εκλογές θα λάμβαναν χώρα πριν από τις επίσημες και η ψηφοφορία θα είχε μονάχα την αξία μιας δημοσκόπησης. Στην πραγματική δημοκρατία υπάρχουν οι παραφωνίες και ο μεγάλος αγώνας είναι αυτές να μην γίνονται κυρίαρχες και ηγεμονικές.
• Τι κάνει έναν άνθρωπο να είναι δημιουργικός;
Δημιουργικός κι ωφέλιμος επιτρέψτε μου. Ο ζωγράφος, ο ποιητής, ο ιστορικός ή ο συλλέκτης που δεν κοινοποιεί τα έργα του, πράττουν επί ματαίω, όπως και ο ερωτευμένος που δεν εκφράζει τον πόθο του. Τα ερεθίσματα πηγάζουν από παντού. Αυτό που πριν καλέσαμε ποιότητα ζωής ή η προσπάθεια για ένα καλύτερο και εξασφαλισμένο μέλλον είναι συνήθως η μαγιά και το κίνητρο.
• Την εξυπνάδα τη δίνει η ζωή ή γεννιέται κάποιος έξυπνος;
Μάλλον την εμπειρία δίνει η ζωή, εξίσου δυνατό εφόδιο. Δεν πιστεύω ωστόσο ότι είναι το ζητούμενο η εξυπνάδα ή η ομορφιά ή και ο συνδυασμός τους αν θέλετε. Φαντάζομαι ότι κι εσείς συμφωνείτε πως ο ιδεατός πολίτης-δημότης διαθέτει άλλα χαρίσματα. Η διάθεση για συνεχή μάθηση και εκπαίδευση, η ένδειξη αλληλεγγύης, το κοινό κι όχι το ατομικό καλό ως πυξίδα ζωής, η συμμετοχή και το ενδιαφέρον για τα κοινά, η κινητοποίηση στη διεκδίκηση δικαιωμάτων που βάλλονται, μια πλειάδα τέτοιων χαρακτηριστικών συγκροτούν μια ολοκληρωμένη προσωπικότητα. Τα λοιπά αγγίζουν μάλλον το χώρο του life style.
• Πείτε μου μια συμβουλή που σας δώσανε για να γίνετε καλύτερη.
Δικαιοσύνην ασκείν λόγω τε και έργω…
Συνέντευξη στο περιοδικό επικοινωνίας και ενημέρωσης «Νέες ΕΙΚΟΝΕΣ» του Δήμου Περιστερίου.
Εμείς εδώ στα Δυτικά Προάστια γνωρίζουμε σίγουρα τι δεν είναι ποιότητα ζωής. Κακό, κάκιστο αντιπροσωπευτικό δείγμα τα δυτικά προάστια των προβλημάτων που αντιμετωπίζει ολόκληρη η χώρα μας. Ανεργία, σκουπίδια, άναρχη πολεοδομία, έλλειψη καθαριότητας, απουσία ελευθέρων χώρων για τα παιδιά, τους ηλικιωμένους, για όλους μας, με υποβάθμιση των υπηρεσιών σε τομείς βασικούς, όπως η υγεία, η παιδεία και δυστυχώς ο μακρύς κατάλογος μπορεί να συνεχιστεί. Αισιοδοξώ όμως γιατί όλα τα παραπάνω εκείνα που απομακρύνουν την ποιότητα ζωής όλων μας και μας περιορίζουν σε μια θλιβερή επιβίωση βρίσκονται στο επίκεντρο του ΣΥΡΙΖΑ και με την δράση των μελών του στην τοπική κοινωνία, αλλά και με την κοινοβουλευτική του παρέμβαση. Και γύρω από αυτή τη δράση συσπειρώνονται όλο και περισσότεροι πολίτες που απαιτούν η ποιότητα ζωής να μην παραμένει υπόσχεση προεκλογική σε ιλουστρασιόν φυλλάδια.
• Πείτε μου μια φράση που περιέχει τη φιλοσοφία σας για τη ζωή.
Αλωτόν δε το εκπεφευγούμενον (Σοφοκλή Οιδίποδας), μας ξεφεύγει αυτό για το οποία αμελούμε. Αυτό μου ήλθε πρώτο…Αν και δεν θεωρώ δεδομένο ότι ακολουθώ πιστά μότο ή τσιτάτα. Βρίσκει ο καθείς το δρόμο του κι αυτό που του ταιριάζει, παρά που αρμόζει να πατά σε αλλωνών τα βήματα και τα λόγια. Πιο πολύ με εμπνέουν άνθρωποι και στάσεις ζωής με συνέπεια και αξιοπρέπεια παρά μεγάλα λόγια. Άνθρωποι που προσπάθησαν, άλλος λιγότερο κι άλλος περισσότερο, να αλλάξουν προς το καλύτερο τη ζωή όλων μας. Σίγουρα κάποιοι ανοίγουν το δρόμο. Αλλά την ιστορία τη γράφουν οι πολλές φωνές, αυτό που σήμερα υποτιμητικά συχνά καλούμε μάζες
• Ποιό θεωρείτε το μεγαλύτερο ελάττωμα της Δημοκρατίας;
Έχουν γραφτεί και ειπωθεί τόσα πολλά σχετικά και μη∙ Ταλαίπωρος όρος σίγουρα. Ενδεχομένως να με βρίσκει σύμφωνη ότι είναι το λιγότερο κακό απ’όλα τα πολιτεύματα ή ξέρετε και αυτό με το γαλατά που σου χτυπάει την πόρτα ξημερώματα κι όχι ένα μυστακοφόρος ένοπλος αξιωματικός.
Ωστόσο οφείλουμε να τονίσουμε ότι το μεγαλύτερο ελάττωμα της δημοκρατίας είναι η ίδια η δύναμη της, ο ίδιος της ο ορισμός. Η δημοκρατία αφήνει περιθώριο για κάθε είδους χειραγώγηση, διαφθορά, κυριαρχία της δημαγωγίας, αλλά αμέσως μόλις εξαλείψουμε τη δυνατότητα τέτοιων στρεβλώσεων, χάνουμε την ίδια τη δημοκρατία. Εάν θελήσουμε να αποκλείσουμε την πιθανότητα παραποίησης της δημοκρατίας, όλες εκείνες τις ακροδεξιές, φασιστικές φωνές, πρέπει εκ των προτέρων να «ελέγχουμε» τους υποψηφίους, πρέπει να εισάγουμε την επικίνδυνη διάκριση ανάμεσα στα περιβόητα «πραγματικά συμφέροντα του λαού» και την αμφιταλαντευομένη κρίση του, η οποία υπόκεινται στη δημαγωγία και το λαϊκισμό και με αυτό τον τρόπο πολύ γρήγορα καταλήγουμε σε αυτό που αποκαλούμε «οργανωμένη δημοκρατία». Σε μια τέτοια δημοκρατία οι εκλογές θα λάμβαναν χώρα πριν από τις επίσημες και η ψηφοφορία θα είχε μονάχα την αξία μιας δημοσκόπησης. Στην πραγματική δημοκρατία υπάρχουν οι παραφωνίες και ο μεγάλος αγώνας είναι αυτές να μην γίνονται κυρίαρχες και ηγεμονικές.
• Τι κάνει έναν άνθρωπο να είναι δημιουργικός;
Δημιουργικός κι ωφέλιμος επιτρέψτε μου. Ο ζωγράφος, ο ποιητής, ο ιστορικός ή ο συλλέκτης που δεν κοινοποιεί τα έργα του, πράττουν επί ματαίω, όπως και ο ερωτευμένος που δεν εκφράζει τον πόθο του. Τα ερεθίσματα πηγάζουν από παντού. Αυτό που πριν καλέσαμε ποιότητα ζωής ή η προσπάθεια για ένα καλύτερο και εξασφαλισμένο μέλλον είναι συνήθως η μαγιά και το κίνητρο.
• Την εξυπνάδα τη δίνει η ζωή ή γεννιέται κάποιος έξυπνος;
Μάλλον την εμπειρία δίνει η ζωή, εξίσου δυνατό εφόδιο. Δεν πιστεύω ωστόσο ότι είναι το ζητούμενο η εξυπνάδα ή η ομορφιά ή και ο συνδυασμός τους αν θέλετε. Φαντάζομαι ότι κι εσείς συμφωνείτε πως ο ιδεατός πολίτης-δημότης διαθέτει άλλα χαρίσματα. Η διάθεση για συνεχή μάθηση και εκπαίδευση, η ένδειξη αλληλεγγύης, το κοινό κι όχι το ατομικό καλό ως πυξίδα ζωής, η συμμετοχή και το ενδιαφέρον για τα κοινά, η κινητοποίηση στη διεκδίκηση δικαιωμάτων που βάλλονται, μια πλειάδα τέτοιων χαρακτηριστικών συγκροτούν μια ολοκληρωμένη προσωπικότητα. Τα λοιπά αγγίζουν μάλλον το χώρο του life style.
• Πείτε μου μια συμβουλή που σας δώσανε για να γίνετε καλύτερη.
Δικαιοσύνην ασκείν λόγω τε και έργω…
Συνέντευξη στο περιοδικό επικοινωνίας και ενημέρωσης «Νέες ΕΙΚΟΝΕΣ» του Δήμου Περιστερίου.
Στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα
Την ώρα που γράφονται τούτες οι γραμμές όλα τα ενδεχόμενα είναι ανοικτά, μονάχα ένα είναι οδυνηρά αμετάκλητο: η απώλεια ζωής ενός 15χρονου παιδιού από έναν αστυνομικό-πιστολά, έναν «ράμπο». Ένας πραίτορας, ένας ραβδούχος των Εξαρχείων πυροβόλησε και σκότωσε εν ψυχρώ ένα παιδί που είχε πάει να γιορτάσει με τους φίλους του. Θα μπορούσε να ήταν το δικό του παιδί…
Στο μακρύ κατάλογο των νεκρών που αθροίζει το σύστημα αυθαιρεσίας, καταστολής και αστυνομοκρατίας η κυβέρνηση της Ν.Δ, προστέθηκε ακόμη ένας ανήλικος.
Η επανίδρυση του κράτους που υποσχέθηκε η ΝΔ πριν από τέσσερα χρόνια, εκείνο το «σεμνά και ταπεινά» οδήγησε στο «προκλητικά και με…σιδερογροθιά». Ο πρωθυπουργός έχοντας από καιρό χάσει το ηθικό πλεονέκτημα υπερασπιζόμενος υπουργούς του για να τους παραιτήσει λίγο αργότερα, αρνούμενος να δει σκάνδαλα, όπως το Βατοπέδι, αρνείται να αποδεχτεί έστω και μια εκτονωτική παραίτηση. Την ίδια στιγμή, ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης επιλέγει τη δοκιμασμένη επικοινωνιακή τακτική του «ωρίμου φρούτου». Όμως, κανείς τους δε βλέπει, δεν αφουγκράζεται την οργή των νέων που αποκτούν πτυχία κουρελόχαρτα για μισή δουλειά, μισή αμοιβή, μισή ζωή.
Η κυβέρνηση βουλιαγμένη στις ευθύνες που αρνείται πεισματικά να αναλάβει ασχολείται με μικροπολιτικούς υπολογισμούς και τακτικισμούς. Όπως όλα έδειξαν το προηγούμενο διάστημα και χωρίς να μπορεί να πει κανείς με βεβαιότητα τι μας επιφυλάσσουν στο άμεσο μέλλον, η κυβέρνηση δεν είναι σε θέση να συμβάλει στην εκτόνωση της έντασης, δεν είναι σε θέση να εγγυηθεί για τη δικαιοσύνη, για το μέλλον όλων μας, νέων και μεγαλύτερων σε ηλικία.
Διέξοδος για τη χώρα ολόκληρη, φυγή προς τα εμπρός για όλους μας δεν μπορεί να είναι άλλο από την απόσυρση αυτής της κυβέρνησης. Η συνεχιζόμενη ένταση δημιουργεί άλλοθι για την περιστολή δημοκρατικών ελευθεριών και κοινωνικών δικαιωμάτων, όπως εκείνη η απλή βόλτα που επιχείρησαν να κάνουν Σάββατο απόγευμα ο Αλέξης με τους φίλους του.
Εμείς όλοι και όλες, οι δημοκρατικοί πολίτες γνωρίζουμε πολύ καλά ότι η απάντηση στη βία, στον εμπαιγμό των προεκλογικών υποσχέσεων που ξεχνιούνται την επόμενη, στη χειροτέρευση της ποιότητας ζωής μας είναι οι ενωτικές κινητοποιήσεις και όχι η καλλιέργεια φόβου και συντηρητικών αντανακλαστικών μέσα από τις καταστροφές και τους βανδαλισμούς.
Γιατί στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα.
Άρθρο της Ρένας Δούρου στην εφημερίδα Kosmonews 16.12.2008
Στο μακρύ κατάλογο των νεκρών που αθροίζει το σύστημα αυθαιρεσίας, καταστολής και αστυνομοκρατίας η κυβέρνηση της Ν.Δ, προστέθηκε ακόμη ένας ανήλικος.
Η επανίδρυση του κράτους που υποσχέθηκε η ΝΔ πριν από τέσσερα χρόνια, εκείνο το «σεμνά και ταπεινά» οδήγησε στο «προκλητικά και με…σιδερογροθιά». Ο πρωθυπουργός έχοντας από καιρό χάσει το ηθικό πλεονέκτημα υπερασπιζόμενος υπουργούς του για να τους παραιτήσει λίγο αργότερα, αρνούμενος να δει σκάνδαλα, όπως το Βατοπέδι, αρνείται να αποδεχτεί έστω και μια εκτονωτική παραίτηση. Την ίδια στιγμή, ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης επιλέγει τη δοκιμασμένη επικοινωνιακή τακτική του «ωρίμου φρούτου». Όμως, κανείς τους δε βλέπει, δεν αφουγκράζεται την οργή των νέων που αποκτούν πτυχία κουρελόχαρτα για μισή δουλειά, μισή αμοιβή, μισή ζωή.
Η κυβέρνηση βουλιαγμένη στις ευθύνες που αρνείται πεισματικά να αναλάβει ασχολείται με μικροπολιτικούς υπολογισμούς και τακτικισμούς. Όπως όλα έδειξαν το προηγούμενο διάστημα και χωρίς να μπορεί να πει κανείς με βεβαιότητα τι μας επιφυλάσσουν στο άμεσο μέλλον, η κυβέρνηση δεν είναι σε θέση να συμβάλει στην εκτόνωση της έντασης, δεν είναι σε θέση να εγγυηθεί για τη δικαιοσύνη, για το μέλλον όλων μας, νέων και μεγαλύτερων σε ηλικία.
Διέξοδος για τη χώρα ολόκληρη, φυγή προς τα εμπρός για όλους μας δεν μπορεί να είναι άλλο από την απόσυρση αυτής της κυβέρνησης. Η συνεχιζόμενη ένταση δημιουργεί άλλοθι για την περιστολή δημοκρατικών ελευθεριών και κοινωνικών δικαιωμάτων, όπως εκείνη η απλή βόλτα που επιχείρησαν να κάνουν Σάββατο απόγευμα ο Αλέξης με τους φίλους του.
Εμείς όλοι και όλες, οι δημοκρατικοί πολίτες γνωρίζουμε πολύ καλά ότι η απάντηση στη βία, στον εμπαιγμό των προεκλογικών υποσχέσεων που ξεχνιούνται την επόμενη, στη χειροτέρευση της ποιότητας ζωής μας είναι οι ενωτικές κινητοποιήσεις και όχι η καλλιέργεια φόβου και συντηρητικών αντανακλαστικών μέσα από τις καταστροφές και τους βανδαλισμούς.
Γιατί στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα.
Άρθρο της Ρένας Δούρου στην εφημερίδα Kosmonews 16.12.2008
Κάλεσμα για τη συγκρότηση Επιτροπής Αλληλεγγύης στην Κωνσταντίνα Κούνεβα
ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΕΠΙΣΦΑΛΗ ΕΡΓΑΣΙΑ
ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΕΡΓΟΔΟΤΙΚΗ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ
Ύστερα από την εν ψυχρώ δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου από τον ειδικό φρουρό της αστυνομίας, που έδειξε μέχρι πού μπορεί να φτάσει ο κρατικός αυταρχισμός, η άγρια δολοφονική επίθεση με καυστικό οξύ ενάντια στη συνδικαλίστρια Κωνσταντίνα Κούνεβα, στις 22 Δεκεμβρίου 08, έδειξε μέχρι πού μπορεί να φτάσει η εργοδοτική τρομοκρατία.
Η Κωνσταντίνα Κούνεβα, γενική γραμματέας της Παναττικής Ένωσης Καθαριστριών και Οικιακού Προσωπικού (ΠΕΚΟΠ) θεωρήθηκε επικίνδυνη από την εργοδοσία, γιατί βρίσκεται στη διοίκηση ενός σωματείου ταξικού, μαχητικού, που έχει αγκαλιάσει Έλληνες και Ελληνίδες μαζί με μετανάστες και μετανάστριες και που διεκδικεί χωρίς συμβιβασμούς τα δικαιώματά τους. Από την ημέρα εκείνη και μέχρι σήμερα, νοσηλεύεται σε κρίσιμη κατάσταση σε μονάδα εντατικής θεραπείας στον «Ευαγγελισμό».
Είναι η ώρα που πρέπει να εκφραστεί το πιο πλατύ κίνημα αλληλεγγύης στην Κωνσταντίνα Κούνεβα και στο σωματείο της, μέσα από πολύπλευρες δράσεις, με στόχους:
• Την αλληλεγγύη στην ίδια την Κωνσταντίνα, αλλά και στο σωματείο της Παναττικής Ένωσης Καθαριστριών και οικιακού Προσωπικού
• Την αποκάλυψη και παραδειγματική τιμωρία των ενόχων της δολοφονικής απόπειρας.
• Την κατάργηση του συστήματος των υπεργολαβιών στο δημόσιο και τον ευρύτερο δημόσιο τομέα, που έχει δημιουργήσει έναν πολυπληθή «στρατό» επισφαλώς απασχολούμενων, έναν εργασιακό μεσαίωνα και μια εργοδοσία με μαφιόζικα χαρακτηριστικά. Εξασφάλιση σταθερής εργασίας όσων εργάζονται σήμερα στις υπεργολαβίες.
• Το άνοιγμα του μεγάλου ζητήματος της επισφάλειας στην εργασία, που πλέον αφορά ένα πολύ μεγάλο κομμάτι της εργατικής τάξης στην Ελλάδα και διεθνώς, και βέβαια κατεξοχήν τις μετανάστριες και γυναίκες - όπως η Κωνσταντίνα Κούνεβα.
• Την υποστήριξη συνδικαλιστικής οργάνωσης νέων στρωμάτων εργαζομένων είτε στα υπάρχοντα συνδικάτα είτε με τη δημιουργία νέων.
Με συστηματική αντιπληροφόρηση, δράσεις σε όλους τους κοινωνικούς χώρους (ιδιαίτερα τους εργατικούς και τους νεολαιίστικους, αλλά και τις γειτονιές), νομική υποστήριξη, οικονομική ενίσχυση, διεθνή αλληλεγγύη κ.λπ., μπορούμε και πρέπει να κάνουμε το τραγικό αυτό γεγονός μια αρχή συνολικότερα κοινωνικής αντεπίθεσης στην εργοδοτική τρομοκρατία και τον εργασιακό μεσαίωνα της επισφάλειας.
Μια τέτοια καμπάνια μπορεί και πρέπει να την αναλάβει μια πλατιά ενωτική και χωρίς αποκλεισμούς επιτροπή αλληλεγγύης, στην οποία έχουν θέση συνδικάτα, συνδικαλιστές/τριες και εργαζόμενοι/ες έλληνες και μετανάστες/τριες ιδιαίτερα από τους χώρους που πλήττονται από την επισφάλεια, αλλά επίσης και φοιτητές, μαθητές και νεολαίοι, δικηγόροι και διανοούμενοι, κοινωνικές και γυναικείες οργανώσεις και κινήματα καθώς και κάθε λογής πολιτικές και άλλες συλλογικότητες…
Καθώς η εργοδοτική τρομοκρατία και η επισφάλεια είναι το οδυνηρό παρόν για εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενους και εργαζόμενες, Έλληνες και μετανάστες, αλλά και το αύριο των σημερινών νέων που εξεγείρονται ενάντια στην κρατική τρομοκρατία και την κλοπή των δικαιωμάτων τους και του μέλλοντός τους, η εργοδοτική δολοφονική επίθεση στην Κωσταντίνα Κούνεβα και στο συνδικάτο της μας αφορά όλους και όλες.
Καλούμε λοιπόν για τη συγκρότηση μιας τέτοιας πλατιάς ενωτικής επιτροπής αλληλεγγύης την Παρασκευή 16 Ιανουαρίου στην αίθουσα της ΟΤΟΕ, Βησσαρίωνος 6, 4ος όροφος, 4.30 π.μ.
Παράλληλα ξεκαθαρίζουμε από τώρα ότι η πλατιά ενωτική επιτροπή αλληλεγγύης που δημιουργούμε, είναι πρόθυμη και θεωρεί καθήκον της να συνεργαστεί με όλες τις ανάλογες συλλογικότητες που ήδη υπάρχουν και αυτές που θα δημιουργηθούν, πανελλαδικά, επειδή θεωρούμε ότι απαιτείται η ενότητα στη δράση χωρίς κανέναν αποκλεισμό για να αναδειχτεί στην κοινωνία όπως αξίζει το ζήτημα της επισφαλούς εργασίας και για να είναι αποτελεσματική η δράση.
Πρωτοβουλία για τη συγκρότηση επιτροπής αλληλεγγύης στην Κ.Κούνεβα
Πρόσωπα που καλούν:
• Μαρία Φραγκιαδάκη, συνδικαλίστρια, ΕΡΤ
• Νίκος Μαλίνογλου, μέλος Δ.Σ. Σισμανόγλειου
• Εύη Κατάνη, πρόεδρος σωμ. εργαζομένων ΠΕΡΙΒΟΛΑΚΙ
• Μάρκος Μπασιούκας, συνδικαλιστής ΟΛΜΕ
• Δέσποινα Σπανού, Γενικό Συμβούλιο ΑΔΕΔΥ
• Αλέκος Καλύβης, αντιπρόεδρος ΓΣΕΕ
• Ζωή Γεωργίου, Γεν. Γραμματέας Σωματείου ΑΣΠΡΟΦΟΣ, μέλος διοίκησης ΕΚΕΔΑ
• Δημήτρης Στρατούλης, συνδικαλιστής ΟΤΕ
• Σόνια Μητραλιά, Παγκόσμια Πορεία Γυναικών (ελληνικό δίκτυο)
• Δικαίος Ψυκάκος, πρόεδρος Σωμ. Συμβασιούχων ΕΛΤΑ
• Σίσσυ Βωβού, Δίκτυο Γυναικών ΣΥΡΙΖΑ
• Αντώνης Καραβάς, Σωματείο Εργαζομένων Ερυθρού
• Γιώτα Λαζαροπούλου, Φόρουμ Ενοικιαζομένων Εργαζομένων
• Χρήστος Γιαμπουράνης, Σωματείο εργαζομένων ταχυμεταφορές
• Λορέτα Μακόλι, Ένωση Αφρικανών Γυναικών
• Δήμητρα Μάλλιου, Ελληνικό Φόρουμ Μεταναστών
• Ελθίνα Αγγελοπούλου, Δημοτική Σύμβουλος Ανοιχτής Πόλης
• Ρένα Δούρου, Πολιτική Αναλύτρια
• Σταυρούλα Συράκου, Μέλος Κ.Σ. Νεολαία Συνασπισμού
• Σοφία Λυμπεροπούλου, ωρομίσθια καθηγήτρια
• Γερασιμος Σπαθής, Πανεπιστημιακός
• Ηλίας Βρεττάκος, αντιπρόεδρος ΑΔΕΔΥ
• Γιώργος Γαβρίλης, μέλος διοίκησης ΓΣΕΕ
• Βασιλόπουλος Θάνος Γεν. Γραμματέας Ομοσπονδίας Ιδιωτικών Υπαλλήλων
• Λία Φράγκου μέλος προεδρίου Ομοσπονδίας Ιδιωτικών Υπαλλήλων
• Γρηγόρης Καλομοίρης αντιπρόεδρος ΟΛΜΕ
• Στάθης Τραχανατζής, πρόεδρος Σωματείου RILKEN
• Αποστόλης Κωσταντής μέλος Δ.Σ. Σωματείου Ευαγγελισμού
• Γιώργος Μανιάτης, Δίκτυο Κοινωνικής Υποστήριξης Προσφύγων και Μεταναστών
ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΕΡΓΟΔΟΤΙΚΗ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ
Ύστερα από την εν ψυχρώ δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου από τον ειδικό φρουρό της αστυνομίας, που έδειξε μέχρι πού μπορεί να φτάσει ο κρατικός αυταρχισμός, η άγρια δολοφονική επίθεση με καυστικό οξύ ενάντια στη συνδικαλίστρια Κωνσταντίνα Κούνεβα, στις 22 Δεκεμβρίου 08, έδειξε μέχρι πού μπορεί να φτάσει η εργοδοτική τρομοκρατία.
Η Κωνσταντίνα Κούνεβα, γενική γραμματέας της Παναττικής Ένωσης Καθαριστριών και Οικιακού Προσωπικού (ΠΕΚΟΠ) θεωρήθηκε επικίνδυνη από την εργοδοσία, γιατί βρίσκεται στη διοίκηση ενός σωματείου ταξικού, μαχητικού, που έχει αγκαλιάσει Έλληνες και Ελληνίδες μαζί με μετανάστες και μετανάστριες και που διεκδικεί χωρίς συμβιβασμούς τα δικαιώματά τους. Από την ημέρα εκείνη και μέχρι σήμερα, νοσηλεύεται σε κρίσιμη κατάσταση σε μονάδα εντατικής θεραπείας στον «Ευαγγελισμό».
Είναι η ώρα που πρέπει να εκφραστεί το πιο πλατύ κίνημα αλληλεγγύης στην Κωνσταντίνα Κούνεβα και στο σωματείο της, μέσα από πολύπλευρες δράσεις, με στόχους:
• Την αλληλεγγύη στην ίδια την Κωνσταντίνα, αλλά και στο σωματείο της Παναττικής Ένωσης Καθαριστριών και οικιακού Προσωπικού
• Την αποκάλυψη και παραδειγματική τιμωρία των ενόχων της δολοφονικής απόπειρας.
• Την κατάργηση του συστήματος των υπεργολαβιών στο δημόσιο και τον ευρύτερο δημόσιο τομέα, που έχει δημιουργήσει έναν πολυπληθή «στρατό» επισφαλώς απασχολούμενων, έναν εργασιακό μεσαίωνα και μια εργοδοσία με μαφιόζικα χαρακτηριστικά. Εξασφάλιση σταθερής εργασίας όσων εργάζονται σήμερα στις υπεργολαβίες.
• Το άνοιγμα του μεγάλου ζητήματος της επισφάλειας στην εργασία, που πλέον αφορά ένα πολύ μεγάλο κομμάτι της εργατικής τάξης στην Ελλάδα και διεθνώς, και βέβαια κατεξοχήν τις μετανάστριες και γυναίκες - όπως η Κωνσταντίνα Κούνεβα.
• Την υποστήριξη συνδικαλιστικής οργάνωσης νέων στρωμάτων εργαζομένων είτε στα υπάρχοντα συνδικάτα είτε με τη δημιουργία νέων.
Με συστηματική αντιπληροφόρηση, δράσεις σε όλους τους κοινωνικούς χώρους (ιδιαίτερα τους εργατικούς και τους νεολαιίστικους, αλλά και τις γειτονιές), νομική υποστήριξη, οικονομική ενίσχυση, διεθνή αλληλεγγύη κ.λπ., μπορούμε και πρέπει να κάνουμε το τραγικό αυτό γεγονός μια αρχή συνολικότερα κοινωνικής αντεπίθεσης στην εργοδοτική τρομοκρατία και τον εργασιακό μεσαίωνα της επισφάλειας.
Μια τέτοια καμπάνια μπορεί και πρέπει να την αναλάβει μια πλατιά ενωτική και χωρίς αποκλεισμούς επιτροπή αλληλεγγύης, στην οποία έχουν θέση συνδικάτα, συνδικαλιστές/τριες και εργαζόμενοι/ες έλληνες και μετανάστες/τριες ιδιαίτερα από τους χώρους που πλήττονται από την επισφάλεια, αλλά επίσης και φοιτητές, μαθητές και νεολαίοι, δικηγόροι και διανοούμενοι, κοινωνικές και γυναικείες οργανώσεις και κινήματα καθώς και κάθε λογής πολιτικές και άλλες συλλογικότητες…
Καθώς η εργοδοτική τρομοκρατία και η επισφάλεια είναι το οδυνηρό παρόν για εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενους και εργαζόμενες, Έλληνες και μετανάστες, αλλά και το αύριο των σημερινών νέων που εξεγείρονται ενάντια στην κρατική τρομοκρατία και την κλοπή των δικαιωμάτων τους και του μέλλοντός τους, η εργοδοτική δολοφονική επίθεση στην Κωσταντίνα Κούνεβα και στο συνδικάτο της μας αφορά όλους και όλες.
Καλούμε λοιπόν για τη συγκρότηση μιας τέτοιας πλατιάς ενωτικής επιτροπής αλληλεγγύης την Παρασκευή 16 Ιανουαρίου στην αίθουσα της ΟΤΟΕ, Βησσαρίωνος 6, 4ος όροφος, 4.30 π.μ.
Παράλληλα ξεκαθαρίζουμε από τώρα ότι η πλατιά ενωτική επιτροπή αλληλεγγύης που δημιουργούμε, είναι πρόθυμη και θεωρεί καθήκον της να συνεργαστεί με όλες τις ανάλογες συλλογικότητες που ήδη υπάρχουν και αυτές που θα δημιουργηθούν, πανελλαδικά, επειδή θεωρούμε ότι απαιτείται η ενότητα στη δράση χωρίς κανέναν αποκλεισμό για να αναδειχτεί στην κοινωνία όπως αξίζει το ζήτημα της επισφαλούς εργασίας και για να είναι αποτελεσματική η δράση.
Πρωτοβουλία για τη συγκρότηση επιτροπής αλληλεγγύης στην Κ.Κούνεβα
Πρόσωπα που καλούν:
• Μαρία Φραγκιαδάκη, συνδικαλίστρια, ΕΡΤ
• Νίκος Μαλίνογλου, μέλος Δ.Σ. Σισμανόγλειου
• Εύη Κατάνη, πρόεδρος σωμ. εργαζομένων ΠΕΡΙΒΟΛΑΚΙ
• Μάρκος Μπασιούκας, συνδικαλιστής ΟΛΜΕ
• Δέσποινα Σπανού, Γενικό Συμβούλιο ΑΔΕΔΥ
• Αλέκος Καλύβης, αντιπρόεδρος ΓΣΕΕ
• Ζωή Γεωργίου, Γεν. Γραμματέας Σωματείου ΑΣΠΡΟΦΟΣ, μέλος διοίκησης ΕΚΕΔΑ
• Δημήτρης Στρατούλης, συνδικαλιστής ΟΤΕ
• Σόνια Μητραλιά, Παγκόσμια Πορεία Γυναικών (ελληνικό δίκτυο)
• Δικαίος Ψυκάκος, πρόεδρος Σωμ. Συμβασιούχων ΕΛΤΑ
• Σίσσυ Βωβού, Δίκτυο Γυναικών ΣΥΡΙΖΑ
• Αντώνης Καραβάς, Σωματείο Εργαζομένων Ερυθρού
• Γιώτα Λαζαροπούλου, Φόρουμ Ενοικιαζομένων Εργαζομένων
• Χρήστος Γιαμπουράνης, Σωματείο εργαζομένων ταχυμεταφορές
• Λορέτα Μακόλι, Ένωση Αφρικανών Γυναικών
• Δήμητρα Μάλλιου, Ελληνικό Φόρουμ Μεταναστών
• Ελθίνα Αγγελοπούλου, Δημοτική Σύμβουλος Ανοιχτής Πόλης
• Ρένα Δούρου, Πολιτική Αναλύτρια
• Σταυρούλα Συράκου, Μέλος Κ.Σ. Νεολαία Συνασπισμού
• Σοφία Λυμπεροπούλου, ωρομίσθια καθηγήτρια
• Γερασιμος Σπαθής, Πανεπιστημιακός
• Ηλίας Βρεττάκος, αντιπρόεδρος ΑΔΕΔΥ
• Γιώργος Γαβρίλης, μέλος διοίκησης ΓΣΕΕ
• Βασιλόπουλος Θάνος Γεν. Γραμματέας Ομοσπονδίας Ιδιωτικών Υπαλλήλων
• Λία Φράγκου μέλος προεδρίου Ομοσπονδίας Ιδιωτικών Υπαλλήλων
• Γρηγόρης Καλομοίρης αντιπρόεδρος ΟΛΜΕ
• Στάθης Τραχανατζής, πρόεδρος Σωματείου RILKEN
• Αποστόλης Κωσταντής μέλος Δ.Σ. Σωματείου Ευαγγελισμού
• Γιώργος Μανιάτης, Δίκτυο Κοινωνικής Υποστήριξης Προσφύγων και Μεταναστών
«Πολιτική: Κοινωνική Προσφορά ή Επιχειρηματικότητα;»
Όταν διάβασα τον τίτλο/θέμα της σημερινής συζήτησης, δεν σας κρύβω ότι είχα μια πρώτη αντίδραση αντίθεσης. Αντίρρησης. Ακόμη και απώθησης.
Πως νοείται να θεωρεί κανείς την πολιτική-να την προσλαμβάνει και να την αναλύει-σαν κάτι άλλο, οτιδήποτε άλλο εκτός από πολιτική.
Πως είναι δυνατόν να τίθεται το ερώτημα με αυτό το διλημματικό τρόπο;
Άραγε και εγκαλώ, προκαλώ τους μεγαλύτερους σε ηλικία συνομιλητές αλλά και παρευρισκομένους να αναλογιστούν εάν θα ήταν δυνατόν να τεθεί με αυτόν τον τρόπο η συγκεκριμένη ερώτηση πριν από 20 ή και 10 χρόνια.
Δε θα τολμούσα να πω, βεβαίως την ίδια στιγμή ότι στην Ελλάδα του 2008 (ή και στην Ευρώπη του 2008 εντέλει) πως την πολιτική θα την έβλεπε κανείς σαν αποστολή-και πάντως η αναφορά σε «λειτούργημα» μου φέρνει ούτως ή άλλως αλλεργία.
Αλλά η πολιτική ως επιχειρηματικότητα, έστω και κοινωνική αν μη τι άλλο θα μπορούσε να κάνει κανείς ότι γίνεται λόγος περί θράσους ή/και θάρρους.
Ενώ και η μνεία της κοινωνικής προσφοράς μου έφερνε μιαν άβολη συνήχηση: όποιος επικαλείται την προσφορά στο κοινωνικό σύνολο, συχνά κάτι πολύ πιο ωμό επιδιώκει.
Όμως το γεγονός και μόνο ότι αυτή μου η αρχική αντίδραση δεν με σταμάτησε δείχνει ίσως πόσο στην εποχή μας, έννοιες και στάσεις έχουν αλλάξει. Και δεν το εννοώ κυνικά, γιατί σίγουρα κυνικός ο τρόπος με τον οποίο ασκείται η πολιτική- η επαγγελματοποίησή της, η οσμή χρήματος, η τεχνοκρατικότητα-παραπέμπει σε επιχειρηματικά πρότυπα και λειτουργίες. Εξου και το ασυμβίβαστο από το οποίο ευτυχώς απαλλαχθήκαμε.
Ομοίως η μέθοδος δόμησης της εικόνας, της κυρίαρχης αυτής προσέγγισης της πολιτικής στις ημέρες μας.
Ακόμη όμως και η περιπέτεια της πολιτικής, παραπέμπει (ή: παρέπεμπε προτού η κρίση η τωρινή ψαλιδίσει τα φτερά πολλών) σε ανάληψη επιχειρηματικού ρίσκου, σε επιχειρείν.
Ενώ η αποδιάρθρωση του κοινωνικού, που με τόση ελαφρότητα ζήσαμε τα τελευταία-πολλά- χρόνια θα έλεγε κανείς ότι δημιουργεί μια «ζήτηση» (αν μη απαίτηση) για εκείνο που ονομάζεται προσφορά από μέρους όσων στρατεύονται στον δημόσιο χώρο
Όμως και έτσι άμα θελήσει να δει κανείς τα πράγματα, δεν παύει η πολιτική να είναι μια πορεία σε διαφορετικό/ιδιαίτερο πλαίσιο αναφοράς.
Να μην αποδέχεται την αναγωγή σε άλλων κατηγοριών τον κόσμο.
Να είναι εν τέλει ο εαυτός της.
Είναι η πολιτική μια ανάγκη-όσων την μετέρχονται-αντιπροσώπευσης του κοινού ενδιαφέροντος.
Είναι μια ανάδειξη προβλημάτων του συνόλου, όχι όμως καταγγελτική ή επεξηγηματική, αλλά με εγγενή την απόφαση να επιχειρηθεί (τουλάχιστον) η επίλυσή τους.
Και είναι εδώ και καιρό τώρα που λύση δε βλέπουμε, προσφορά δεν αναγνωρίζουμε ούτε καν το επιχειρειν. Ίσως άλλωστε για αυτό δέχθηκα την πρόσκληση εδώ σήμερα παρά τις αρχικές αντιρρήσεις μήπως και με έωλα ερωτήματα προσπαθήσουμε, επιχειρήσουμε να καταλάβουμε τι έχει συμβεί. Γιατί προσωπικά θα έλεγα η πολιτική ως προσφορά, ως επιχειρηματικότητα, ακόμη κι ως με αυτό το καταταλαιπωρημένο όρο λειτούργημα σήμερα εδώ στην Ελλάδα και για αρκετά χρόνια αντιμετωπίζει στα σίγουρα όχι τα ρίσκα της επιχειρηματικότητας αλλά την ήττα. Κι οφείλουμε να σταθούμε απέναντι στην ήττα της πολιτικής.
Μαχητό ευτυχώς ακόμη τεκμήριο για την ήττα της τα όσα συμβαίνουν τον τελευταίο καιρό. Κι λέω μαχητό γιατί κάποιος θα μπορούσε να προστρέξει να ισχυριστεί ότι όχι η έκρηξη βίας αποδεικνύεται απόλυτα ότι η πολιτική έχει ηττηθεί αλλά θα διαφωνούσα ισχυριζόμενη ότι βεβαίως όπου η βία κάνει την εμφάνιση της η πολιτική υποχωρεί ωστόσο την ίδια στιγμή τούτες οι αντιδράσεις οι αντισυστημικές, οι βίαιες αφήνουν ένα παράθυρο αισιοδοξίας για να σκεφτούμε ότι τουλάχιστον οι νέοι άνθρωποι στη χώρα μας αρνούνται να δουν την πολιτική απλά ως προσφορά ή ως επιχειρηματικότητα πολλώ δε μάλλον ως ευπρεπή αδράνεια, εκείνη με την οποία επέλεξε ο πρωθυπουργός να ασκήσει την όποια πολιτική τα τελευταία τέσσερα χρόνια.
Κι αφού το ερώτημα έτσι έστω όπως διλημματικά τέθηκε μεταξύ όρων που εν πρώτης θα έπρεπε να μας ενοχλούν ας κάνουμε μια προσπάθεια να απαντήσουμε απαγωγικά ορίζοντας γιατί η πολιτική ηττάται σήμερα και ίσως οδηγηθούμε στο τι θα όφειλε να είναι για να καταλήξουμε μέσα από παραδρόμους στο τι είναι τελικά πολιτική.
Στην αναζήτηση της εξέλιξής της η ανθρωπότητα, κάνοντας βήματα προς την κατεύθυνση του αυτοπροσδιορισμού, της αυτονομίας και της ελευθερίας, ανακάλυπτε την πολιτική και στο βαθμό που το πετύχαινε, άφηνε πίσω της και πάντως ριζικά αποδυνάμωνε τη βία ως θεμελιώδη συντελεστή των κοινωνικών πραγμάτων.
Η πολιτική είναι ο θεσμικός έλεγχος της βίας. Όπου η πολιτική είναι ζωντανή, η βία ως διαδικασία «επίλυσης» και διευθέτησης ζητημάτων δεν έχει θέση. Η σύγκρουση, συστατικό στοιχείο κάθε κοινωνίας σε κίνηση, εξελίσσεται υπακούοντας σε κανόνες που ορίζουν τους τρόπους εξέλιξης αυτής της σύγκρουσης, απωθώντας τη βία στο περιθώριο και κατατάσσοντάς την εκτός κάθε πολιτικού -εν συγκρούσει- αξιακού πλαισίου.
Όπου υπάρχει πολιτική, υπάρχουν κανόνες. Συνεπώς, έλεγχος και κυρώσεις. Όπου ο συσχετισμός της δύναμης είναι υπέρ της πολιτικής, όπου δηλαδή η πολιτική προσέγγιση προτάσσεται ως διαδικασία αντιπαράθεσης, οι κανόνες περίπου αυτονόητα επιβάλλονται, καθώς η ατμόσφαιρα που προκύπτει και συνοδεύει αυτή την πραγματικότητα ορίζει τελικά τις ατομικές και συλλογικές συμπεριφορές. Η ατομική συμπεριφορά συμμορφώνεται αναπτυσσόμενη μέσα σε ένα αξιακό πλαίσιο, όπου ο κανόνας και η υποχρέωση της αυτονόητης συμμόρφωσης συνοδεύεται με την εσωτερικευμένη πίστη στην πεποίθηση ότι ο κανόνας αποτελεί εγγύηση δικαιωμάτων και άρα αναγκαίο πλαίσιο ανάπτυξης κάθε δράσης, συμπεριλαμβανομένης και της ατομικής δράσης για την ελευθερία και την αυτοπραγμάτωση.
Στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια, τον τελευταίο καιρό και με τραγικό τρόπο τις τελευταίες μέρες ζούμε την ήττα της πολιτικής. Την απουσία κανόνων αυτονόητα αποδεκτών, την παντελή έλλειψη σεβασμού σε αυτό που συνεπάγεται ως υποχρέωση σεβασμού του άλλου και των δικαιωμάτων του. (εδώ ίσως μερικά αντικυβερνητικά παραδείγματα)
Η ήττα της πολιτικής αφήνει ορθάνοιχτη την πόρτα για την τροπαιούχο έλευση της βίας, η βία κάνει την εμφάνισή της. Αν η πολιτική είναι η αναζήτηση μιας κατεύθυνσης μέσα από την αντιπαράθεση των -ιδεολογικού χαρακτήρα εν τέλει- επιχειρημάτων στο πλαίσιο κανόνων, η ήττα της πολιτικής είναι η άρνηση αυτών των επιχειρημάτων, είναι η τυφλή απόρριψη κάθε επόμενης κίνησης, είναι η ατμόσφαιρα μέσα στην οποία η ατομική διεκδίκηση προσλαμβάνει τα πλέον πρωτόγονα χαρακτηριστικά, όπου η ατομική δράση και το ατομικό σχέδιο προϋποθέτουν και απαιτούν την καταστροφή του ατομικού σχεδίου του άλλου. Και ουσιαστικά φτάσαμε σε ένα σχέδιο κυβερνητικό που καταστρέφει τα ατομικά σχέδια όλων μας
Οι νέοι άνθρωποι και όλοι μαζί τους που συγκινήθηκαν και συγκλονίστηκαν -γιατί ο θάνατος ενός παιδιού, ενός νέου ανθρώπου, είναι από μόνος του συγκλονιστικό γεγονός- αγγίζουν και γεύονται τη σκληρή αναπόφευκτα διαδικασία κάθε κοινωνικής και ατομικής συνειδητοποίησης. Κάθε συνειδητοποίηση είναι ή μπορεί να είναι ένα βήμα μπροστά. Μπορεί να αποβεί μια διαδικασία γνώσης, μια κίνηση προς τον αυτοπροσδιορισμό και την αυτονομία. Μπορεί όμως, αν αυτή επιχειρηθεί να ανθήσει σε ατμόσφαιρα βίας και σύγκρουσης, να αποτελέσει ένα άλμα οπισθοδρόμησης, αφού θα είναι μια στρεβλή επαφή με τα πράγματα, μια μη αληθινή γνώση, τελικά μια ψευδής συνειδητοποίηση. Η ψευδής συνείδηση όπως χαρακτηριστικά έκανε λόγο ο Κάρολος Μαρξ-τη βλέπουμε σήμερα να ξεδιπλώνεται στα κανάλια και στις τηλεοράσεις- όταν δεν κατορθώνει να χειραγωγεί, γίνεται εύκολα αντικείμενο χειραγώγησης.
Τελικά, καμιά αυτοσυνειδησία δεν είναι δυνατή χωρίς μια πολιτική ζωντανή, γι' αυτό με κάθε πολιτικό τρόπο, με κάθε πολιτικό μέσο πρέπει να βρεθούμε σταθερά απέναντι στην ήττα της πολιτικής, όπως τη ζούμε τα τελευταία χρόνια και τούτες τις μέρες στον τόπο μας.
Και πριν παρουσιαστεί η τυφλή βία για να αποδείξει με τον πλέον κατηγορηματικό τρόπο ότι η πολιτική έχει ηττηθεί, υπάρχουν σημάδια που προειδοποιούν για την επερχομένη ήττα. Κι τούτα είναι όπως είπα στην αρχή όταν αντιμετωπίζεται με όρους καθαρά επιχειρηματικούς ακόμη και στη δόμηση λόγου και εικόνας του πολιτικού έτσι ώστε ο κ. Βγενόπουλος σε αρκετές στιγμές του πολιτικού βίου της χώρας μας να παρουσιάζεται πιο πολιτικός από τους πολιτικούς να θυμηθούμε τι έγινε με το ασφαλιστικό και με τον τρόπο που επιχείρησε η κυβέρνηση να λύσει την κρίση με τις τράπεζες. Είτε όταν η πολιτική ενδύεται το μανδύα του αφελούς όρου του λειτουργήματος και της προσφορά γενικά και αόριστα ξεχνώντας ότι η πολιτική πρωτίστως και για να απαντήσω στο ερώτημα δεν είναι ούτε επιχειρηματικότητα με dead lines targets κι άλλα συναφή ούτε προσφορά αλλά
Είναι μια αναζήτηση τρόπων και κοινών τόπων και συναινέσεων-ή αντίστροφα, είναι η ανάδειξη και αποδοχή αντιθέσεων, συγκρούσεων, αντιπαραθέσεων-για να πάνε τα πράγματα παραπέρα. Να πάνε παραπέρα, όμως, για το κοινό καλό. Είναι ο νόμος μια αίσθηση στράτευσης και συνεχούς παρουσίας εκεί που το πράγμα βράζει. ΑΝ, βεβαίως αξίζει η πολιτική να λέγεται πολιτική.
Πως νοείται να θεωρεί κανείς την πολιτική-να την προσλαμβάνει και να την αναλύει-σαν κάτι άλλο, οτιδήποτε άλλο εκτός από πολιτική.
Πως είναι δυνατόν να τίθεται το ερώτημα με αυτό το διλημματικό τρόπο;
Άραγε και εγκαλώ, προκαλώ τους μεγαλύτερους σε ηλικία συνομιλητές αλλά και παρευρισκομένους να αναλογιστούν εάν θα ήταν δυνατόν να τεθεί με αυτόν τον τρόπο η συγκεκριμένη ερώτηση πριν από 20 ή και 10 χρόνια.
Δε θα τολμούσα να πω, βεβαίως την ίδια στιγμή ότι στην Ελλάδα του 2008 (ή και στην Ευρώπη του 2008 εντέλει) πως την πολιτική θα την έβλεπε κανείς σαν αποστολή-και πάντως η αναφορά σε «λειτούργημα» μου φέρνει ούτως ή άλλως αλλεργία.
Αλλά η πολιτική ως επιχειρηματικότητα, έστω και κοινωνική αν μη τι άλλο θα μπορούσε να κάνει κανείς ότι γίνεται λόγος περί θράσους ή/και θάρρους.
Ενώ και η μνεία της κοινωνικής προσφοράς μου έφερνε μιαν άβολη συνήχηση: όποιος επικαλείται την προσφορά στο κοινωνικό σύνολο, συχνά κάτι πολύ πιο ωμό επιδιώκει.
Όμως το γεγονός και μόνο ότι αυτή μου η αρχική αντίδραση δεν με σταμάτησε δείχνει ίσως πόσο στην εποχή μας, έννοιες και στάσεις έχουν αλλάξει. Και δεν το εννοώ κυνικά, γιατί σίγουρα κυνικός ο τρόπος με τον οποίο ασκείται η πολιτική- η επαγγελματοποίησή της, η οσμή χρήματος, η τεχνοκρατικότητα-παραπέμπει σε επιχειρηματικά πρότυπα και λειτουργίες. Εξου και το ασυμβίβαστο από το οποίο ευτυχώς απαλλαχθήκαμε.
Ομοίως η μέθοδος δόμησης της εικόνας, της κυρίαρχης αυτής προσέγγισης της πολιτικής στις ημέρες μας.
Ακόμη όμως και η περιπέτεια της πολιτικής, παραπέμπει (ή: παρέπεμπε προτού η κρίση η τωρινή ψαλιδίσει τα φτερά πολλών) σε ανάληψη επιχειρηματικού ρίσκου, σε επιχειρείν.
Ενώ η αποδιάρθρωση του κοινωνικού, που με τόση ελαφρότητα ζήσαμε τα τελευταία-πολλά- χρόνια θα έλεγε κανείς ότι δημιουργεί μια «ζήτηση» (αν μη απαίτηση) για εκείνο που ονομάζεται προσφορά από μέρους όσων στρατεύονται στον δημόσιο χώρο
Όμως και έτσι άμα θελήσει να δει κανείς τα πράγματα, δεν παύει η πολιτική να είναι μια πορεία σε διαφορετικό/ιδιαίτερο πλαίσιο αναφοράς.
Να μην αποδέχεται την αναγωγή σε άλλων κατηγοριών τον κόσμο.
Να είναι εν τέλει ο εαυτός της.
Είναι η πολιτική μια ανάγκη-όσων την μετέρχονται-αντιπροσώπευσης του κοινού ενδιαφέροντος.
Είναι μια ανάδειξη προβλημάτων του συνόλου, όχι όμως καταγγελτική ή επεξηγηματική, αλλά με εγγενή την απόφαση να επιχειρηθεί (τουλάχιστον) η επίλυσή τους.
Και είναι εδώ και καιρό τώρα που λύση δε βλέπουμε, προσφορά δεν αναγνωρίζουμε ούτε καν το επιχειρειν. Ίσως άλλωστε για αυτό δέχθηκα την πρόσκληση εδώ σήμερα παρά τις αρχικές αντιρρήσεις μήπως και με έωλα ερωτήματα προσπαθήσουμε, επιχειρήσουμε να καταλάβουμε τι έχει συμβεί. Γιατί προσωπικά θα έλεγα η πολιτική ως προσφορά, ως επιχειρηματικότητα, ακόμη κι ως με αυτό το καταταλαιπωρημένο όρο λειτούργημα σήμερα εδώ στην Ελλάδα και για αρκετά χρόνια αντιμετωπίζει στα σίγουρα όχι τα ρίσκα της επιχειρηματικότητας αλλά την ήττα. Κι οφείλουμε να σταθούμε απέναντι στην ήττα της πολιτικής.
Μαχητό ευτυχώς ακόμη τεκμήριο για την ήττα της τα όσα συμβαίνουν τον τελευταίο καιρό. Κι λέω μαχητό γιατί κάποιος θα μπορούσε να προστρέξει να ισχυριστεί ότι όχι η έκρηξη βίας αποδεικνύεται απόλυτα ότι η πολιτική έχει ηττηθεί αλλά θα διαφωνούσα ισχυριζόμενη ότι βεβαίως όπου η βία κάνει την εμφάνιση της η πολιτική υποχωρεί ωστόσο την ίδια στιγμή τούτες οι αντιδράσεις οι αντισυστημικές, οι βίαιες αφήνουν ένα παράθυρο αισιοδοξίας για να σκεφτούμε ότι τουλάχιστον οι νέοι άνθρωποι στη χώρα μας αρνούνται να δουν την πολιτική απλά ως προσφορά ή ως επιχειρηματικότητα πολλώ δε μάλλον ως ευπρεπή αδράνεια, εκείνη με την οποία επέλεξε ο πρωθυπουργός να ασκήσει την όποια πολιτική τα τελευταία τέσσερα χρόνια.
Κι αφού το ερώτημα έτσι έστω όπως διλημματικά τέθηκε μεταξύ όρων που εν πρώτης θα έπρεπε να μας ενοχλούν ας κάνουμε μια προσπάθεια να απαντήσουμε απαγωγικά ορίζοντας γιατί η πολιτική ηττάται σήμερα και ίσως οδηγηθούμε στο τι θα όφειλε να είναι για να καταλήξουμε μέσα από παραδρόμους στο τι είναι τελικά πολιτική.
Στην αναζήτηση της εξέλιξής της η ανθρωπότητα, κάνοντας βήματα προς την κατεύθυνση του αυτοπροσδιορισμού, της αυτονομίας και της ελευθερίας, ανακάλυπτε την πολιτική και στο βαθμό που το πετύχαινε, άφηνε πίσω της και πάντως ριζικά αποδυνάμωνε τη βία ως θεμελιώδη συντελεστή των κοινωνικών πραγμάτων.
Η πολιτική είναι ο θεσμικός έλεγχος της βίας. Όπου η πολιτική είναι ζωντανή, η βία ως διαδικασία «επίλυσης» και διευθέτησης ζητημάτων δεν έχει θέση. Η σύγκρουση, συστατικό στοιχείο κάθε κοινωνίας σε κίνηση, εξελίσσεται υπακούοντας σε κανόνες που ορίζουν τους τρόπους εξέλιξης αυτής της σύγκρουσης, απωθώντας τη βία στο περιθώριο και κατατάσσοντάς την εκτός κάθε πολιτικού -εν συγκρούσει- αξιακού πλαισίου.
Όπου υπάρχει πολιτική, υπάρχουν κανόνες. Συνεπώς, έλεγχος και κυρώσεις. Όπου ο συσχετισμός της δύναμης είναι υπέρ της πολιτικής, όπου δηλαδή η πολιτική προσέγγιση προτάσσεται ως διαδικασία αντιπαράθεσης, οι κανόνες περίπου αυτονόητα επιβάλλονται, καθώς η ατμόσφαιρα που προκύπτει και συνοδεύει αυτή την πραγματικότητα ορίζει τελικά τις ατομικές και συλλογικές συμπεριφορές. Η ατομική συμπεριφορά συμμορφώνεται αναπτυσσόμενη μέσα σε ένα αξιακό πλαίσιο, όπου ο κανόνας και η υποχρέωση της αυτονόητης συμμόρφωσης συνοδεύεται με την εσωτερικευμένη πίστη στην πεποίθηση ότι ο κανόνας αποτελεί εγγύηση δικαιωμάτων και άρα αναγκαίο πλαίσιο ανάπτυξης κάθε δράσης, συμπεριλαμβανομένης και της ατομικής δράσης για την ελευθερία και την αυτοπραγμάτωση.
Στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια, τον τελευταίο καιρό και με τραγικό τρόπο τις τελευταίες μέρες ζούμε την ήττα της πολιτικής. Την απουσία κανόνων αυτονόητα αποδεκτών, την παντελή έλλειψη σεβασμού σε αυτό που συνεπάγεται ως υποχρέωση σεβασμού του άλλου και των δικαιωμάτων του. (εδώ ίσως μερικά αντικυβερνητικά παραδείγματα)
Η ήττα της πολιτικής αφήνει ορθάνοιχτη την πόρτα για την τροπαιούχο έλευση της βίας, η βία κάνει την εμφάνισή της. Αν η πολιτική είναι η αναζήτηση μιας κατεύθυνσης μέσα από την αντιπαράθεση των -ιδεολογικού χαρακτήρα εν τέλει- επιχειρημάτων στο πλαίσιο κανόνων, η ήττα της πολιτικής είναι η άρνηση αυτών των επιχειρημάτων, είναι η τυφλή απόρριψη κάθε επόμενης κίνησης, είναι η ατμόσφαιρα μέσα στην οποία η ατομική διεκδίκηση προσλαμβάνει τα πλέον πρωτόγονα χαρακτηριστικά, όπου η ατομική δράση και το ατομικό σχέδιο προϋποθέτουν και απαιτούν την καταστροφή του ατομικού σχεδίου του άλλου. Και ουσιαστικά φτάσαμε σε ένα σχέδιο κυβερνητικό που καταστρέφει τα ατομικά σχέδια όλων μας
Οι νέοι άνθρωποι και όλοι μαζί τους που συγκινήθηκαν και συγκλονίστηκαν -γιατί ο θάνατος ενός παιδιού, ενός νέου ανθρώπου, είναι από μόνος του συγκλονιστικό γεγονός- αγγίζουν και γεύονται τη σκληρή αναπόφευκτα διαδικασία κάθε κοινωνικής και ατομικής συνειδητοποίησης. Κάθε συνειδητοποίηση είναι ή μπορεί να είναι ένα βήμα μπροστά. Μπορεί να αποβεί μια διαδικασία γνώσης, μια κίνηση προς τον αυτοπροσδιορισμό και την αυτονομία. Μπορεί όμως, αν αυτή επιχειρηθεί να ανθήσει σε ατμόσφαιρα βίας και σύγκρουσης, να αποτελέσει ένα άλμα οπισθοδρόμησης, αφού θα είναι μια στρεβλή επαφή με τα πράγματα, μια μη αληθινή γνώση, τελικά μια ψευδής συνειδητοποίηση. Η ψευδής συνείδηση όπως χαρακτηριστικά έκανε λόγο ο Κάρολος Μαρξ-τη βλέπουμε σήμερα να ξεδιπλώνεται στα κανάλια και στις τηλεοράσεις- όταν δεν κατορθώνει να χειραγωγεί, γίνεται εύκολα αντικείμενο χειραγώγησης.
Τελικά, καμιά αυτοσυνειδησία δεν είναι δυνατή χωρίς μια πολιτική ζωντανή, γι' αυτό με κάθε πολιτικό τρόπο, με κάθε πολιτικό μέσο πρέπει να βρεθούμε σταθερά απέναντι στην ήττα της πολιτικής, όπως τη ζούμε τα τελευταία χρόνια και τούτες τις μέρες στον τόπο μας.
Και πριν παρουσιαστεί η τυφλή βία για να αποδείξει με τον πλέον κατηγορηματικό τρόπο ότι η πολιτική έχει ηττηθεί, υπάρχουν σημάδια που προειδοποιούν για την επερχομένη ήττα. Κι τούτα είναι όπως είπα στην αρχή όταν αντιμετωπίζεται με όρους καθαρά επιχειρηματικούς ακόμη και στη δόμηση λόγου και εικόνας του πολιτικού έτσι ώστε ο κ. Βγενόπουλος σε αρκετές στιγμές του πολιτικού βίου της χώρας μας να παρουσιάζεται πιο πολιτικός από τους πολιτικούς να θυμηθούμε τι έγινε με το ασφαλιστικό και με τον τρόπο που επιχείρησε η κυβέρνηση να λύσει την κρίση με τις τράπεζες. Είτε όταν η πολιτική ενδύεται το μανδύα του αφελούς όρου του λειτουργήματος και της προσφορά γενικά και αόριστα ξεχνώντας ότι η πολιτική πρωτίστως και για να απαντήσω στο ερώτημα δεν είναι ούτε επιχειρηματικότητα με dead lines targets κι άλλα συναφή ούτε προσφορά αλλά
Είναι μια αναζήτηση τρόπων και κοινών τόπων και συναινέσεων-ή αντίστροφα, είναι η ανάδειξη και αποδοχή αντιθέσεων, συγκρούσεων, αντιπαραθέσεων-για να πάνε τα πράγματα παραπέρα. Να πάνε παραπέρα, όμως, για το κοινό καλό. Είναι ο νόμος μια αίσθηση στράτευσης και συνεχούς παρουσίας εκεί που το πράγμα βράζει. ΑΝ, βεβαίως αξίζει η πολιτική να λέγεται πολιτική.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
