Ομιλία Ρένας Δούρου στο 5ο Συνέδριο του Συνασπισμού 8/02/2008

Συντρόφισσες και σύντροφοι, Φίλες και φίλοι

5 λεπτά παρέμβασης είναι πολύ λίγα για να αναμετρηθεί κανείς μας με το τι συνέβη από εκείνες τις μέρες που ξανασυζητάγαμε εδώ στην ίδια αίθουσα μέχρι τα τώρα

5 λεπτά παρέμβασης είναι πολύ λίγα για να χωρέσουν όλα όσα κάναμε, όλα εκείνα για τα οποία δώσαμε νικηφόρες μάχες και μας φέρανε σήμερα εδώ στην ίδια αίθουσα με άλλους όρους.

Τότε ο συνασπισμός ήταν απλά ένα δημοσκοπικό κόμμα, ένα κόμμα ψήφου διαμαρτυρίας ή συμπάθειας και όχι ο σημερινός πρωταγωνιστής ολοκλήρου του πολιτικού σκηνικού. Αυτός ο μικρός συνασπισμός του 3% κατόρθωσε να αλλάξει την ατζέντα με συνέπεια, αποφασιστικότητα και δράση παλεύοντας μια κυβέρνηση των υποκλοπών, των ομολόγων των νταβατζηδων, των κουμπάρων, της ιδιωτικοποίησης και ένα ΠΑΣΟΚ αμήχανο, εγκλωβισμένο στην κρίση.

Αποφασίσαμε να ανοίξουμε γραμμή επικοινωνίας με όσους αφήσαν τον καναπέ και βγήκαν στους δρόμους, δώσαμε μαθήματα πως ο Πρόεδρος ενός αριστερού κόμματος καταγγείλει την παραβίαση των δικαιωμάτων εκεί που είναι το πρόβλημα στη ΓΑΔΑ και όχι με τηλεοπτικές λογικές και δελτία τύπου και με αυτές τις πολιτικές κινήσεις καταφέραμε να βγούμε από την αφάνεια και να πρωταγωνιστήσουμε ουσιαστικά στην άσκηση αντιπολίτευσης προς την κυβέρνηση.

Ο δικομματικός προγραμματισμός της συναίνεσης και των μεταρρυθμίσεων πήγε περίπατο

Η δημόσια ατζέντα διαμορφώθηκε από τους πολλούς, από εμάς, από όσους θα ζήσουμε με τις συνέπειες των πολλά υποσχόμενων μεταρρυθμίσεων τους.

Δώσαμε σε όλους ένα μάθημα, μια πρώτη γεύση για το τι πραγματικά σημαίνει συμμετοχική δημοκρατία.

Από το 1997 που βρέθηκα στη νεολαία του κόμματος είναι πρώτη φορά που στέκομαι γερά στα ποδιά μου που μπορώ να υπερασπίζομαι την επιλογή μου να ανήκω στο ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟ, να θεωρώ ότι δεν διαμαρτυρόμαστε απλά αλλά ότι την ιδία στιγμή αλλάζουμε την ατζέντα και έχουμε λύσεις για τα προβλήματα όλων μας.

Και τη δική μου σιγουριά την ένιωσαν χιλιάδες νέοι και νέες, χιλιάδες Ελλήνων πολιτών που ψηφίσαν στις τελευταίες εκλογές όχι ως καταγγέλλοντες ή συμπαθούντες αλλά με τη σιγουριά και την ελπίδα ότι η παρέμβαση μας στη βουλή και στους δρόμους δίνει διέξοδο στα αδιέξοδα που δημιουργεί η διακυβέρνηση της επανίδρυσης του κράτους.

Και είναι αυτή η ίδια η συμπόρευση με τους χιλιάδες νέους και νέες που συναπαντηθήκαμε όλα αυτά τα χρόνια δίνοντας μάχες για μια πραγματική μεταρρύθμιση της παιδείας μας και του άρθρου 16,

για τα προσφυγικά στην Αλεξάνδρας με τον Αλέξη και την Ανοιχτή πόλη,

για το δικαίωμα μας στις ανοικτές παραλίες με το Χρήστο τον Κορτζίδη που μας δείχνει το δρόμο και τον τρόπο για να ξεπεράσουμε τις οργανωτικές αδυναμίες και την οργανωτική ανεπάρκεια.

Στην ανοικτή πόλη και στο λιμάνι της αγωνιάς πήραμε μαθήματα για το τόσες φορές διακηρυγμένο και συνεχώς ζητούμενο κόμμα των μελών που ακόμα απέχει από την πραγματική σύνδεση του με τα μέλη μας.

Και σήμερα που έχουμε βάλει τον πήχη ψηλά, που συναντιόμαστε με τόσο καινούργιο κόσμο γνωρίζουμε ότι δεν έχουμε ανάγκη και δεν μπορούμε να συνεχίσουμε οργανωτικά με σχήματα και κεντρικές επιτροπές που είναι αποτέλεσμα εσωτερικών συσχετισμών με μέλη που δεν αναλαμβάνουν καμία αρμοδιότητα,

που δεν έχουν καμιά δραστηριότητα αλλά καταμετρώνται και ψηφίζουν τροπολογίες, που γίνονται κείμενα

που γίνονται πλατφόρμες

που στοιχίζουν στελέχη

και καταμετρούν δυνάμεις εντός για πράγματα που λίγο ή καθόλου αφορούν τα μέλη μας στις Πολιτικές Κινήσεις, που αφορούν ακόμα λιγότερο τον κόσμο και εξυπηρετούν ακόμα λιγότερο, ελάχιστα τους στόχους μας.

Δεν μπορούμε

και έχουμε χρέος να μη συνεχίσουμε οργανωτικά με τον ίδιο τρόπο.

Έχουμε χρέος να ξαναδιαβάσουμε,

έχουμε ανάγκη να ξαναθυμηθούμε το άρθρο 3 και την έκτη παράγραφο του

εκεί που ρητά αναφέρεται ότι οι τάσεις δεν νοούνται ως μικρογραφία κόμματος με κάθετες οργανωτικές δομές και επομένως όποιος φεύγει από το μαντρί –τάση, όποιος τολμά να συμφωνήσει και να οσμωθεί με συντρόφους από άλλη τάση να τον τρώγει ο λύκος.

Δεν έχουμε την πολυτέλεια να συνεχίσουμε με μηχανισμούς απλά αναπαραγωγής στελεχών που διαφοροποιούνται για να διαφοροποιηθούν,

που συντηρούν ιστορικές αντιπαλότητες,

δεν έχουμε την πολυτέλεια να συνεχίσουμε με μηχανισμούς που απεμπόλησαν καιρό τώρα την κατάκτηση της ενότητας στη διαφορετικότητα για χάρη της πολεμικής των κειμένων για την πολεμική.

Έχουμε ανάγκη από κείμενα και γενναίες προτάσεις ανατροπής που δε θα εξυπηρετούν την επιβίωση εντός των συσχετισμών αλλά τα πραγματικά προβλήματα που αντιμετωπίζουμε όλες και όλοι.

Έχουμε ανάγκη από προτάσεις και ρεύματα ιδεών ρήξης και σύγκρουσης,

ανατροπής και ανανέωσης του πολιτικού, οικονομικού και κοινωνικού κατεστημένο μέσα στο οποίο ασφυκτιούν οι ζωές όλων μας, νεότερων και μεγαλύτερων σε ηλικία.

Οφείλουμε στην Αριστερά να αφουγκραζόμαστε το νέο, τις νέες γενιές, οφείλουμε να τις εκπροσωπούμε και να αγωνιζόμαστε για τα προβλήματά τους.

Οι νέες και οι νέοι θα είναι κοντά μας επειδή θα ανοίγουμε θέματα που αφορούν τη ζωή τους. Τους νέους και τις νέες που δίνουν τη μάχη μαζί μας πρέπει να τους στηρίξουμε άφοβα γιατί δεν έρχονται να διασαλεύσουν καμιά κομματική επετηρίδα, δεν έρχονται να μας απειλήσουν.

Δεν μπορούμε να τους βάζουμε προαπαιτούμενα, δεν μπορούμε να τους ζητάμε να επιλέξουν ιστορικές παραδόσεις της αριστεράς αφού το 1989 ήταν ακόμα στο δημοτικό.

Δεν μπορούμε να τους ζητάμε διαπιστευτήρια όταν τους κληρονομήσαμε εμείς το άγος να απαντούν εάν ο ΣΥΝ είναι ουραγός του ΠΑΣΟΚ, εάν όταν μεγαλώσουν θα πάνε στο ΠΑΣΟΚ.

Για αυτό δε φταίνε αυτές κι αυτοί οι νέοι που επέλεξαν να έρθουν στο ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟ όταν ο ΣΥΝ ήταν ακόμα στον πάτο της εκλογικής αναμέτρησης.

Ανανέωση σημαίνει να αφουγκράζεσαι και να υπερασπίζεσαι τη γενιά των ωρομισθίων με τα 600 ευρώ , τη γενιά όσων δυστυχώς δουλεύουμε σε ιδιωτική επιχείρηση και δεν έχουμε την πολυτέλεια του 8ωρου ή του Σαββατοκύριακου, όταν κάθε λίγο και λιγάκι βρισκόμαστε στην ουρά του ΟΑΕΔ με τα 363 ευρώ που μπορώ να σας βεβαιώσω ότι ακόμα δεν έχουν γίνει 410.

Η μάχη για την ανανέωση είναι αέναη για την Αριστερά και το ΣΥΝ- εντός και εκτός.

Είναι αναπόδραστη πραγματικότητα όταν αποφασίζουμε να αλλάξουμε το τοπίο συμπορευόμενοι με χιλιάδες άλλους,

είναι αναπόφευκτη αναγκαιότητα για το μεγάλο ταξίδι που έχουμε ξεκινήσει αλλαγών και ανατροπής και που θα μας οδηγήσει πολύ μακριά.

Σύντροφε Αλέξη καλή αρχή στο μεγάλο ταξίδι των ονείρων μας.