Σήμερα ξεκινάει το 5ο συνέδριο του Συνασπισμού. Το τόλμημα του Αλέκου Αλαβάνου να ανοίξει τη διαδικασία της διαδοχής σε μια περίοδο που ήταν -και είναι- στο απόγειο της πολιτικής του διαδρομής επιδοκιμάζεται από την κοινή γνώμη. Το ίδιο συμβαίνει με το επίπεδο αντιπαράθεσης του Αλέξη Τσίπρα και του Φώτη Κουβέλη, η οποία δίνει έμφαση στα προγραμματικά ζητήματα. Είναι πρόσφατο, άλλωστε, το παράδειγμα του ΠΑΣΟΚ, που σπαρασσόταν για μήνες χωρίς κανείς να καταλάβει τις πολιτικές διαφορές μεταξύ των δύο διεκδικητών.
Σημαντικές φάσεις για ένα κόμμα δεν είναι (μόνο) όταν βρίσκεται υπό τον κίνδυνο της διάσπασης ή όταν μένει εκτός βουλής. Η αξία ενός κόμματος φαίνεται όταν στέκεται στο ύψος των περιστάσεων. Και η παρούσα συγκυρία είναι -όχι συγκυριακά- απολύτως ευνοϊκή, άρα και κρίσιμη. Το σύστημα του δικομματισμού κλωνίζεται (δεν γκρεμίζεται όμως), δείχνοντας ότι έχει φτάσει στα όρια του. Βρισκόμαστε σε μια περίοδο, όπου αρχίζει να συζητείται η διαδοχή του Κώστα Καραμανλή, το ΠΑΣΟΚ βρίσκεται κάτω από το φάσμα της διάσπασης, ενώ το ΚΚΕ στέκεται αμήχανα, βλέποντας για πρώτη φορά τους συσχετισμούς στο χώρο της αριστεράς να αλλάζουν.
Μέσα σε αυτό το κλίμα, ο Αλέκος Αλαβάνος μιλάει για τη συγκρότηση της “νέας πλειοψηφίας”, στην οποία περιλαμβάνονται ο ΣΥΝ, οι συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ, η βάση του ΠΑΣΟΚ, ο οικολογικός χώρος. Στο πλαίσιο αυτό καλεί τα μέλη και τα στελέχη του ΣΥΝ ενόψει του συνεδρίου να συζητήσουν την εναλλακτική προγραμματική πρόταση. Ο πρόεδρος του ΣΥΝ αντιλαμβάνεται ότι οι ευθύνες έχουν μεγαλώσει κατακόρυφα, ότι οι πολίτες έχουν απαιτήσεις από τον ΣΥΝ. “Πρέπει να ανταποκριθούμε στις προσδοκίες του κόσμου”, συνηθίζει να λέει. Και έχει δίκιο. Η κατάσταση κάνει απολύτως απαραίτητο το ρόλο του ΣΥΝ και μάλιστα από θέσεις ευθύνης. Η διαφθορά, η σήψη, η έλλειψη πολιτικού σχεδίου, τα σαρκοβόρα ΜΜΕ, η καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, η περικοπή στοιχειωδών κοινωνικών δικαιωμάτων, η απαξίωση κάθε δημόσιου αγαθού είναι μερικά από τα χαρακτηριστικά του ισχύοντος συστήματος. Σε όλα αυτά ο ΣΥΝ, επί χρόνια έχει βρεθεί απέναντι. Έστω και αν μερικές φορές ήταν υπερβολικός ή άδικος στην κριτική του, έστω και αν κάποιες φορές υποτίμησε το προγραμματικό στοιχείο, δίνοντας μεγαλύτερη βάση στην καταγγελία.
Σήμερα, όμως, οι καιροί δείχνουν διαφορετικοί. Τα συγκοινωνούντα δοχεία μεταξύ των δυο μεγάλων κομμάτων έχουν πάψει να λειτουργούν. Οι πολίτες κοιτάνε προς την πλευρά του ΣΥΝ, απαιτούν όμως και συγκεκριμένες προτάσεις. Εδώ έρχεται το επικείμενο συνέδριο ή ακόμα και ένα προγραμματικό συνέδριο. Πρέπει πολύ σύντομα ο ΣΥΝ να καταθέσει ένα πλαίσιο θέσεων για τα μεγάλα θέματα της ελληνικής κοινωνίας και να καλέσει τις προοδευτικές δυνάμεις της χώρας, τους διανοούμενους, τους πανεπιστημιακούς, τους συνδικαλιστές, να συζητήσουν πάνω σε αυτό. Χρειαζόμαστε προτάσεις που θα βγάζουν τη χώρα από το αδιέξοδο. Η χρονική συγκυρία είναι ιδανική. Όχι με ευκαιριακούς όρους. Με πραγματικούς όρους. Με όρους ανάγκης που εκπέμπονται από την κοινωνία. Ο ΣΥΝ μπορεί, όπως άλλωστε έχει αποδείξει στο πρόσφατο παρελθόν να καταθέσει προτάσεις ανατροπής και όχι απλά διαχείρισης της σημερινής μίζερης κατάστασης. Αν δεν τον κάνει, το κόστος για τον ίδιο θα είναι μεγάλο. Ακόμα πιο μεγάλο όμως θα είναι για όλες κι όλους τους Έλληνες πολίτες. Αν τα κόμματα είναι για να κάνουν καλύτερη τη ζωή των πολιτών, τότε ήρθε η ώρα.
της Ρένας Δούρου Ελευθεροτυπία 7/02/2008
