στη μνήμη του Αποστόλη Τασούλα, που δεν πρόλαβε να «ανανεώσει» την ΚΠΕ, που δεν πρόλαβε να δει το Βαγγέλη, γεννημένο το 40 να εμπιστεύεται την Ελθήνα, γεννημένη το 80…
Είναι φανερό πως το κόμμα μας και γενικότερα το σύνολο του χώρου της Ανανεωτικής και Ριζοσπαστικής Αριστεράς βρίσκονται στην καλύτερη στιγμή της μακρόχρονης πορείας τους, γεγονός που εκφράστηκε και στις τελευταίες εθνικές εκλογές.
Κι όμως την ίδια στιγμή τα περισσότερα από τα μεγάλα οργανωτικά προβλήματα του χώρου μας δεν έχουν αντιμετωπιστεί αποτελεσματικά, ενώ όποιες κατακτήσεις έχουν συμβεί σε επιμέρους τομείς αυτών των ζητημάτων είναι ακόμα αβέβαιες και επισφαλείς. Αναφερόμαστε στο οργανωτικό έλλειμμα, τον πολιτικό πρωτογονισμό, τις δημοσιοϋπαλληλικού χαρακτήρα αδράνειες και συνήθειες, την ιδεολογική φτώχεια, την απόσταση από την κοινωνία που συνεχίζουν να παρουσιάζονται τόσο στη δαιδαλώδη δόμηση των παθογενειών που ενδημούν στην Κουμουνδούρου, όσο και στην (πολύ συχνά κοντινή με την ανυπαρξία, αν εξαιρέσουμε τη διασωλήνωση με τον τεχνητό ορρό των εκλογικών αναμετρήσεων) τρεμοσβήνουσα ζωή των τοπικών Πολιτικών Κινήσεων.
Η παρούσα κατάσταση πραγμάτων έδωσε (πολύ περισσότερα από) ό,τι είχε να δώσει. Ο μελλοντικός κίνδυνος είναι μαζί με τα κέρδη της τελευταίας τριετίας να χαθεί και το πολύτιμο κεφάλαιο που απ’ το μακρινό 1968 έχει σιγά σιγά συσσωρευτεί.
Κατά τη γνώμη μας υπάρχει ένα κομβικό ζήτημα το οποίο έχει (αυτό και μόνο αυτό) τη δυνατότητα να μετατραπεί σε έξοδο κινδύνου και αληθινό άλμα προς το μέλλον: η ανανέωση –και ηλικιακή– του ηγετικού επιτελείου αρχικά, και βέβαια στη συνέχεια η διεύρυνση της κομματικής βάσης με νέα μέλη.
Ξέρουμε πως αυτό μπορεί να ακουστεί αλαζονικό και απολίτικο. Στην περίπτωση του ΣΥΝ όμως συμβαίνει η ηλικιακή ανανέωση να αποτελεί τη μόνη ρεαλιστική πιθανότητα επίτευξης της πολιτικής ανανέωσης. Επειδή υπάρχει νεανικό στελεχιακό δυναμικό που η πολιτική του συγκρότηση ως γενιάς ταυτίζεται με το είδος και τις ποιότητες της πολιτικής ανανέωσης που έχουμε ανάγκη.
Επειδή οι διαδρομές της κινηματικής στράτευσης και της πολιτικής ένταξης αυτών των συντρόφων τους επιτρέπει να επικοινωνούν με τη σημερινή πραγματικότητα, απελευθερωμένοι από όσα δεσμά (ιδεολογικά κολλήματα, υπαρξιακές περιχαρακώσεις και ανάγκες ιστορικής δικαίωσης, γραφειοκρατικές αγκυλώσεις και ιεραρχήσεις) δημιουργούν σχεδόν βιολογικά όρια στη δυνατότητα προσωπικής και πολιτικής ανανέωσης μεγαλύτερης ηλικίας συντρόφων.
Επειδή αυτή η γενιά στελεχών μεγαλώνει πολιτικά, έχοντας, ως περίπου αυτονόητες, αξίες και πολιτικές αρχές (κινηματική κουλτούρα, αμεσοδημοκρατικές πρακτικές οργάνωσης, ενωτική λογική, διαρκή έννοια για την σύνθεση του ριζοσπαστισμού με την μαζικότητα και τον συνδυασμό της ανατρεπτικότητας με τον ρεαλισμό) οι οποίες εν σπέρματι, αλλά μονάχα εν σπέρματι, υπήρχαν στον πυρήνα του προτάγματος που γέννησε τις ζωογόνες αντιπαραθέσεις του 1968 και του 1991.
Επειδή η γενιά αυτή αναπτύχθηκε πολιτικά στο πολιτισμικό περιβάλλον της δικιάς μας Αριστεράς, όπου απαντήσεις σε διλήμματα που τόσο πολύ ταλαιπώρησαν τους μεγαλύτερους ήταν λυμένα: π.χ. η περίφημη επιλογή μεταξύ μεταρρύθμισης ή επανάστασης δεν σημαίνει τίποτα, όχι μόνο σε αυτούς που κατέχουν τον Πουλαντζά, αλλά και σε όσους ζουν από πιτσιρικάδες μέσα σε έναν επιθετικό καπιταλισμό που δεν είναι πρόθυμος να αποδεχτεί καμία θετική για τους εργαζόμενους μεταρρύθμιση.
Επειδή η γενιά αυτή έμαθε από τα πρώτα της βήματα πως οικολογία, φεμινισμός και δικαιώματα δεν είναι σάλτσα της σκληρής πραγματικής πολιτικής αλλά ορίζοντες επαναθεμελίωσης της Αριστεράς.
Επειδή η γενιά αυτή έχει τα εφόδια από πλευράς πολιτικής αισθητικής (ούτε με την καρικατούρα του αμπέχονου, ούτε με τη χυδαιότητα του πλαστικού) και ηθικής (ούτε κομματικός στρατός, ούτε καριερίστες παραγοντίσκοι) να ξανακάνει την Αριστερά ελκυστική στη νεολαία και να συμβάλει τα μέγιστα στη δημιουργία μιας νέας γενιάς αριστερών.
Επειδή το κοινωνικό τοπίο και οι κοινωνικές συμμαχίες του σήμερα διαφέρουν ριζικά από αυτές του χτες και η εκπροσώπηση των αδύνατων δεν μπορεί να είναι υπόθεση μόνο αυτών που μεγάλωσαν σε άλλο ιστορικό χρόνο.
Επειδή το κόμμα μας έχει μια μοναδική ευκαιρία να συναντηθεί με νέα κοινωνικά υποκείμενα, με πολύ κόσμο που θα σαρώσει επετηρίδες, φοβίες και γραφειοκρατικές ακαμψίες, θα αρχειοθετήσει ιστορικές αντιπαλότητες και συγκρούσεις μηχανισμών που ξεπεράστηκαν από τις νέες πραγματικότητες και θα ανοιχτεί στο άγνωστο πέλαγος της οικοδόμησης της Αριστεράς του εικοστού πρώτου αιώνα.
Επειδή, τέλος, η φρεσκάδα των νέων ανθρώπων μπορεί (και θα το κάνει, αν τους εμπιστευθούμε) να συμπαρασύρει στο γόνιμο ταξίδι της πολιτικής ανανέωσης και τις μεγαλύτερες γενιές, ξαναβάζοντας όλο το ιστορικό δυναμικό της αριστεράς στο παιχνίδι της κοινωνικής διεκδίκησης. Και αυτό είναι το μεγάλο στοίχημα του συνεδρίου, όχι οι καρέκλες, ούτε η ψωροπερηφάνεια.
της Ρένας Δούρου Αυγή, 6 Φεβρουαρίου 2008
