Αλλάξαμε, αλλά όχι τελείως. Πως θα μπορούσε, άλλωστε, να γίνει αυτό;
Αλλάξαμε τόσο, ώστε να γίνουν τα πράγματα πιο χρωματιστά, πιο εύκολα διαχειρίσιμα, αλλά πάντα με στόχο μια χειραφετητική και όχι μια διαχειριστική συνάντηση και επικοινωνία στο διαδίκτυο.
Ίσως αργήσαμε, ίσως αργούμε, αλλά υπάρχει κι ένας άλλος κόσμος, μια άλλη πραγματικότητα που καθορίζει τη ζωή μας και τους ρυθμούς της, η συνθήκη της επιβίωσης.
Και, μαζί του, οι απαιτήσεις της δράσης, που αφήνει ελάχιστα χρονικά περιθώρια για σερφάρισμα το διαδίκτυο.
Αργήσαμε, λοιπόν, να ανταποκριθούμε στις απαιτήσεις του διαδικτυακού κόσμου; Μήπως δεν ιεραρχήσαμε σωστά τη δραστικότητά του;
Μήπως μας τραβάνε, σε άλλα μονοπάτια, εκείνες οι παλαιομοδίτικες απόψεις, που επιμένουν στην άμεση επαφή και όχι στη διαμεσολαβημένη;
Τα πράγματα συνήθως είναι πιο απλά. Όταν ο χρόνος είναι ανελέητος, συνήθως υπάρχουν δύο τρόποι: ο δικός μας, ο μάλλον αργός, και ο άλλος, που θέλει διαχειριστές-βοηθούς, έμμισθους και συμβούλους να σου τρέχουν το twitter, να αναλάβουν την κοινωνική δικτύωση [sic] του facebook, να σε εκσυγχρονίζουν για να μη μένεις πίσω στην επαφή σου με τις νεώτερες ηλικιακές ομάδες.
Αν όλα βαστούν τρεις μέρες, ή όσο το μισάωρο του κεντρικού δελτίου ειδήσεων, αν τα blogs έγιναν απλώς μία ακόμη μόδα, αν σπαταλάμε 4,4 εκατομμύρια ευρώ για να διαφημίσουμε την ευρυζωνικότητα ως βασικό κοινωνικό αγαθό, δηλαδή να διαφημίσουμε κάτι το οποίο δεν μπορούμε να το αποκτήσουμε όλοι μας, ως βασικό κοινωνικό αγαθό, εμείς επιμένουμε αργά.
Αν η επικοινωνία στο διαδίκτυο για τους πολιτικούς ταγούς του τόπου δεν είναι βασική υποχρέωση απέναντι στους πολίτες, αλλά μια ακόμη γραφομηχανή για τους συμβούλους τους, ένας άλλος τρόπος για να δίνουν προκάτ ευχές το Πάσχα και τα Χριστούγεννα, ένας άλλος τρόπος προεκλογικής καμπάνιας, εμείς επιμένουμε αργά.
Δεν θα είναι πολύ δύσκολο ...είμαστε αργοί.
Όμως, τουλάχιστον προσπαθήσαμε, ώστε το νέο blog μας να γίνει λιγότερο γκρίζο και περισσότερο αισιόδοξο.
