Υποψηφιότητα Αλέξη Τσίπρα

«Εκτιμώ ότι στην παρούσα φάση και μετά το ελπιδοφόρο εκλογικό αποτέλεσμα για το ΣΥΡΙΖΑ στις τελευταίες βουλευτικές εκλογές, η υποψηφιότητα του Αλέξη Τσίπρα είναι η καταλληλότερη».
Τόνισε επίσης ότι «η θέση της δεν εκπορεύεται από ηλικιακή αλληλεγγύη, από την αλληλεγγύη της ίδιας κομματικής γενιάς. Οι προσδοκίες που εγείρει η ανάληψη της θέσης του προέδρου του ΣΥΝ από τον Αλέξη Τσίπρα αφορούν την ανάγκη για ριζικές αλλαγές στον κομματικό οργανισμό.
Το ζητούμενο δεν είναι να αντικατασταθεί το Α της κομματικής επετηρίδας και ιεραρχίας του συντρόφου Αλέκου Αλαβάνου από το Α του συντρόφου Αλέξη Τσίπρα, αλλά να επιδιώξουμε αφενός την εισροή πολλών νέων ανθρώπων (απαραίτητα σε ηλικία αλλά και στη πολιτική ματιά ) από το χώρο των νέων και των παλιών κοινωνικών κινημάτων στο κομματικό οργανισμό που θα συμβάλλουν στην οργανωτική και πολιτική αναζωογόνησή του και αφετέρου την ουσιαστική αξιοποίηση της νεολαίας του κόμματος και άλλων νέων μελών στα κέντρα αποφάσεων.
Υποστηρίζω την υποψηφιότητα Τσίπρα για τα εχέγγυα που φαίνεται να δίνει ο Αλέξης για μια ουσιαστική ανανέωση πέρα της ηλικίας που τόσο έχει ανάγκη η ριζοσπαστική αριστερά και το πολιτικό σύστημα».

Μιλώντας στον Ρ/Σ «στο Κόκκινο» (105.5) η Ρένα Δούρου, μέλος της ΚΠΕ του ΣΥΝ για τις υποψηφιότητες για τη θέση του προέδρου του ΣΥΝ στο επικείμενο 5ο συνέδριο.

Ένα πολιτικό εργαλείο

Η Μάρτα Χάρνεκερ, ήδη από τον πρόλογό της για την ελληνική έκδοση του βιβλίου, αναμετράται με την πραγματικότητα μιας πληγωμένης Aριστεράς. Μα δεν ολισθαίνει στην ελεγεία της ήττας, ούτε καταφεύγει σε μια ρομαντική αισιοδοξία, ούτε βολεύεται στη γοητεία που ασκούν στην παγκόσμια αριστερά τα κινήματα της Λατινικής Αμερικής. Με αφετηρία τη γνώση της, αφού είναι ίσως η σημαντικότερη ερευνήτρια του κοινωνικοπολιτικού γίγνεσθαι της Λατινικής Αμερικής, αλλά και την εμπειρία της, ως ενεργής συμμετόχου σε αυτό το γίγνεσθαι, καταγίνεται με όλα εκείνα που ταλανίζουν την Αριστερά, ως δύναμη διαμόρφωσης της ιστορίας. Και τελικά διαφεύγει τον κίνδυνο μιας μπροσούρας για τους αγωνιστές της Αριστεράς, προσφέροντάς μας, γενναιόδωρα, ένα σύνολο ιδεών, ένα νέο πολιτικό εργαλείο. Μιας Αριστεράς που τα νέα οργανωτικά της όπλα, το ίντερνετ και το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο, "αποδεικνύουν ότι η τεχνολογική πρόοδος μπορεί να χρησιμοποιηθεί για την απελευθέρωση της ανθρωπότητας, αν χρησιμοποιηθεί για άλλους στόχους από το απλό κέρδος", μιας Αριστεράς με αυξανομένη αυτοσυνείδηση ότι η καταγγελία αντί των προτάσεων, η διάγνωση αντί της θεραπείας, πρέπει να ξεπεραστούν ως βασικές της αδυναμίες. Μιας Αριστεράς που "δεν κριτικάρει το φαινόμενο της παγκοσμιοποίησης ως τέτοιο, αλλά κριτικάρει τον καπιταλιστικό χαρακτήρα της σημερινής παγκοσμιοποίησης και προωθεί μια διαφορετική παγκοσμιοποίηση, ξεκινώντας από τις επιστημονικές και τεχνολογικές προόδους που έχει πετύχει η σύγχρονη ανάπτυξη του καπιταλισμού". Μιας Αριστεράς που δεν περιορίζεται μέσα στα κόμματα και τις παραδοσιακές οργανώσεις, αλλά περικλείει ανένταχτους αγωνιστές και κοινωνικά κινήματα, την ίδια στιγμή που η Χάρνεκερ αναγνωρίζει πως "δεν θα μπορέσει να υπάρξει αποτελεσματικός αγώνας κατά του σημερινού συστήματος κυριαρχίας, ούτε οικοδόμηση της εναλλακτικής κοινωνίας, της σοσιαλιστικής, χωρίς έναν φορέα που να μπορεί να συναρθρώσει όλους τους αγωνιστές και να ενοποιήσει τη θέλησή τους για δράση γύρω από προτεινόμενους στόχους. Ένα πολιτικό υποκείμενο που θα συναρθρώνει τη δράση των πολυποίκιλων υποκειμένων, με σεβασμό στις διαφορές τους και θα καθορίζει τις καταλληλότερες τακτικές για να διεμβολίσει την εξουσία των κυρίαρχων τάξεων". Μιας Αριστεράς με τη νεολαία "τον μεγάλο απόντα του πολιτικού σκηνικού κατά τις τελευταίες δεκαετίες, να αρχίζει να επανεμφανίζεται δυναμικά", αλλά χωρίς να "σκεφτόμαστε ότι μπορούμε να οικοδομήσουμε εκείνη την οργάνωση, εκείνο το κόμμα, εκείνη την κοινωνία που ονειρευόμαστε, χωρίς να γνωρίζουμε τις προσπάθειες που έχουν κάνει πολλές άλλες γενιές που προσπάθησαν να κάνουν πράγματα, που έχουν ξεκινήσει εργασίες, που έχουν διαπράξει λάθη, που τα έχουν διορθώσει και που έχουν δώσει τη ζωή τους γι΄ αυτό το ιδανικό". Μιας Αριστεράς με νέα κουλτούρα, που ήδη "αρχίζει να εμφανίζεται. Μια κουλτούρα πλουραλιστική και ανεκτική, που προβάλλει αυτά που ενώνουν και αφήνει σε δεύτερο πλάνο αυτά που διαιρούν(...). Που αρχίζει να αντιλαμβάνεται ότι η ριζοσπαστικότητα δεν συνίσταται στην προβολή των πιο ριζοσπαστικών δράσεων(...), αλλά στην ικανότητα δημιουργίας χώρων συνάντησης και αγώνα για πλατιά κοινωνικά τμήματα. Γιατί η επαλήθευση ότι είμαστε πολλοί εκείνοι που είμαστε στον ίδιο αγώνα, είναι αυτό που μας κάνει δυνατούς, είναι αυτό που μας ριζοσπαστικοποιεί".
Δημοσίευση στην εφημερίδα η ΑΥΓΗ 13/12/2007