28-30 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ ΣΤΟ ΒΕΡΟΛΙΝΟ. 10ΜΕΛΗΣ ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΕΙΑ ΤΟΥ ΣΥΝ ΜΕ ΕΠΙΚΕΦΑΛΗΣ ΤΟΝ ΑΛΕΞΗ ΤΣΙΠΡΑ
Αντιπροσωπεία του ΣΥΝ με επικεφαλής τον Πρόεδρό του Αλέξη Τσίπρα, αναχωρεί την Παρασκευή για το Βερολίνο όπου θα συμμετάσχει στη Διάσκεψη που διοργανώνει το Κόμμα Ευρωπαϊκής Αριστεράς (ΚΕΑ) στη Γερμανία 28-30 Νοεμβρίου, για τις εκλογές για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο που θα πραγματοποιηθούν τον Ιούνιο του 2009.
Τις εργασίες της Εκλογικής Διάσκεψης, την Παρασκευή στις 6 μ.μ., θα ανοίξει με κεντρική εισήγησή του ο Πρόεδρος του Κόμματος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς Lothar Bisky. Στη Διάσκεψη θα συμμετέχει και θα μιλήσει επίσης και ο πρόεδρος του κόμματος "Die Linke" Oskar Lafontaine.
Η διάσκεψη θα πραγματοποιηθεί στο χώρο ND-Building, Franz-Mehring Platz 1-3 Conference Room 1.
Η Ημερήσια Διάταξη περιέχει ένα διήμερο πλούσιων συζητήσεων και ανταλλαγής απόψεων πάνω σε σημαντικά θέματα, στόχους και προοπτικές σχετικά με το μέλλον της Ευρώπης που αποτελούν προκλήσεις για τις πολιτικές που καλείται να χαράξει η Ευρωπαϊκή Αριστερά. Θα συζητηθούν θέματα όπως η παγκόσμια οικονομική κρίση και ο αντίκτυπός της σε ολόκληρη την κοινωνία, ιδιαίτερα στους εργαζόμενους και τα αδύνατα στρώματα όπως είναι οι άνεργοι, η νεολαία, οι γυναίκες κ.λ.π.
Θέμα συζήτησης θα αποτελέσει επίσης και η εκλογική εκστρατεία των κομμάτων μελών και των κομμάτων παρατηρητών στις ίδιες τους τις χώρες, καθώς επίσης και η συνεργασία τους με την ομάδα της αριστεράς στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο GUE/NGL.
Κατά τη διάρκεια των εργασιών, θα ολοκληρωθεί και η συζήτηση για μία κοινή Εκλογική Διακήρυξη του Κόμματος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς για τις ευρωεκλογές του 2009, βασισμένη στις αποφάσεις του 2ου Συνεδρίου του ΚΕΑ στην Πράγα, για μια Ευρώπη με ειρήνη, δημοκρατία, κοινωνική δικαιοσύνη, αλληλεγγύη και οικολογική συνείδηση.
Στη Διάσκεψη, εκτός από τις αντιπροσωπείες, προερχόμενες από όλα τα κόμματα μέλη και παρατηρητές του ΚΕΑ, θα συμμετέχουν με ομιλίες και παρεμβάσεις τους ο Πρόεδρος της Ομάδας του ΕΚ GUE/NGL Francis Wurtz, ο Πρόεδρος της Ομάδας Ενωμένης Αριστεράς της Κοινοβουλευτικής Ολομέλειας του Συμβουλίου της Ευρώπης (PACE) διάφορες προσωπικότητες από τον χώρο της Αριστεράς από όλη την Ευρώπη, επιστήμονες, συνδικαλιστές, οργανώσεις μεταναστών, οργανώσεις αστέγων, εκπρόσωποι αριστερών οργανώσεων και εκπρόσωποι από διάφορα κινήματα στην Ευρώπη, αντιφασιστικά, αντιρατσιστικά, περιβαλλοντικά κλπ.
Στο πλαίσιο της Διάσκεψης θα πραγματοποιηθεί κοινή συνεδρίαση του Συμβουλίου των Προέδρων των κομμάτων μελών του ΚΕΑ και των μελών της Εκτελεστικής Επιτροπής του ΚΕΑ
Στην αντιπροσωπεία του Συνασπισμού εκτός από το πρόεδρό του Αλέξη Τσίπρα θα συμμετέχουν οι: Γ.Μπαλάφας, από την Πολιτική Γραμματεία, υπεύθυνος Εξωτερικής Πολιτικής και Διεθνών Σχέσεων, Ρ.Δούρου, υπεύθυνη του τμήματος Διεθνών Σχέσεων, Στ.Παππάς και Νατ.Θεοδωρακοπούλου, μέλη της Εκτελεστικής Επιτροπής του ΚΕΑ, Γ.Μπουρνούς, μέλος του τμήματος για το Κόμμα Ευρωπαϊκής Αριστεράς, Λ.Δουδούμη, υπεύθυνη του τμήματος Γυναικών, Γερ.Γεωργάτος, μέλος του Τμήματος Ευρωπαϊκής Πολιτικής, Μ.Σπηλιοπούλου, μέλος του τμήματος Δικαιωμάτων και Δ.Τζανακόπουλος, Γραμματέας της Νεολαίας του ΣΥΝ.
To Γραφείο Τύπου του ΣΥΝ
14.11.08
Ούτε φωνή ούτε ακρόαση...
ΔΕΝ ΦΤΑΝΕΙ που μέρα με τη μέρα λιγοστεύουν τα πεζοδρόμια στις πόλεις που ζούμε -όπου αυθαιρεσία και μίζες πάνε σύννεφο- έχουμε τα τελευταία χρόνια και αχρήστευση δρόμων, επειδή κάποιοι, ισχυροί, και με άκρες γερές στις πουλημένες εξουσίες μας, θέλουν την ησυχία τους, τη βολή τους, την «προστασία» τους. Εχει 4 μέρες που γράψαμε για την πιο κραυγαλέα, ίσως, από όλες τις περιπτώσεις, αυτήν του κλεισίματος της οδού Πλουτάρχου, δρόμου του Κολωνακίου που «βγαίνει» στη Βασιλίσσης Σοφίας στην Αθήνα, και όλοι κάνουν την πάπια. Και καλά οι της βρετανικής πρεσβείας, που ζήτησαν και πέτυχαν (τάχα για λόγους «ασφαλείας από τρομοκρατικές ενέργειες») να κλείσει ο δρόμος για τους απ' έξω ιθαγενείς και να γίνει αποκλειστικής χρήσης δικός τους - ποιος δεν θα 'κανε την πάπια αν του χάριζαν τέτοια προνόμια;
ΕΝΑΣ, δικός μας, να βγει και να εξηγήσει, πειστικά, πώς και γιατί ισχύει αυτή η, κατά την άποψή μας, απαράδεκτη και αποικιοκρατική παραχώρηση, δεν υπάρχει; Και από ποιον, άραγε, θα ζητήσει σήμερα ευθύνες ο φίλος μου, ο Γιώργος, που, νύχτα στο Κολωνάκι, σκόνταψε επάνω στους χύμα τοποθετημένους τσιμεντόλιθους της Πλουτάρχου, έπεσε χάμω και τώρα έχει το χέρι του στον γύψο; Ποιον θα κυνηγήσει αύριο ένας απλός πολίτης αυτής της «αποικίας της Αθήνας», εάν ένας δικός του άνθρωπος πάθει, ο μη γένοιτο, κάτι χειρότερο από το σπάσιμο ενός χεριού; Αλλά, πέραν αυτών όλων: Δεν αισθάνεται κανείς εδώ ότι αυτό που γίνεται με το κλείσιμο της Πλουτάρχου είναι και ξεφτίλα και προσβολή;
Υ.Γ: (Οσο για μερικούς κατοίκους της περιοχής εκεί γύρω, που βολεύονται από την «ησυχία» που τώρα απολαμβάνουν, είναι εξίσου κατακριτέοι με εκείνους που σήμερα, πιστοί στο «διαίρει και βασίλευε», θα τολμήσουν να επικαλεστούν και αυτήν τη δικαιολογία).
του Χρήστου Μιχαηλίδη mich@enet.gr στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 14/11/2008
ΕΝΑΣ, δικός μας, να βγει και να εξηγήσει, πειστικά, πώς και γιατί ισχύει αυτή η, κατά την άποψή μας, απαράδεκτη και αποικιοκρατική παραχώρηση, δεν υπάρχει; Και από ποιον, άραγε, θα ζητήσει σήμερα ευθύνες ο φίλος μου, ο Γιώργος, που, νύχτα στο Κολωνάκι, σκόνταψε επάνω στους χύμα τοποθετημένους τσιμεντόλιθους της Πλουτάρχου, έπεσε χάμω και τώρα έχει το χέρι του στον γύψο; Ποιον θα κυνηγήσει αύριο ένας απλός πολίτης αυτής της «αποικίας της Αθήνας», εάν ένας δικός του άνθρωπος πάθει, ο μη γένοιτο, κάτι χειρότερο από το σπάσιμο ενός χεριού; Αλλά, πέραν αυτών όλων: Δεν αισθάνεται κανείς εδώ ότι αυτό που γίνεται με το κλείσιμο της Πλουτάρχου είναι και ξεφτίλα και προσβολή;
Υ.Γ: (Οσο για μερικούς κατοίκους της περιοχής εκεί γύρω, που βολεύονται από την «ησυχία» που τώρα απολαμβάνουν, είναι εξίσου κατακριτέοι με εκείνους που σήμερα, πιστοί στο «διαίρει και βασίλευε», θα τολμήσουν να επικαλεστούν και αυτήν τη δικαιολογία).
του Χρήστου Μιχαηλίδη mich@enet.gr στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 14/11/2008
12.11.08
Μια συνάντηση, Θεωρίας, Λογοτεχνίας, Αριστεράς
Θεωρία, Λογοτεχνία, Αριστερά
Δ. Αγγελάτος, Ν. Βαλαβάνη, Γ. Βέης, Κ. Βούλγαρης, Αλ. Δεληγιώργη, Δ. Δημηρούλης, Στ. Δημητρίου, Τ. Δημητρούλια, Αλ. Ζήρας, Τ. Καγιαλής, Λ. Καζαντζάκη, Δ. Καργιώτης, Α. Kαρίτζης, Β. Κάσσος, Β. Λαμπρόπουλος, Ά. Μαραγκόπουλος, Ν. Μαυρέλος, Γ. Μερτίκας, Γ. Μηλιός, Κ. Μπάσιος, Γ. Μπλάνας, Δ. Παπανικολάου, Π. Ρηγοπούλου, Στ. Ροζάνης, Γ. Ρωμανός, Δ. Σεβαστάκης, Ν. Σεβαστάκης, Π.-Ι. Στανγκανέλλης, Α. Σπυροπούλου, Γ. Σταθάκης, Ε. Τσακαλώτος, Κ. Χριστόπουλος, Χρ. Χρυσόπουλος
εκδόσεις Το πέρασμα, σελ. 287
Ο τόμος αυτός αποθησαυρίζει μία από τις σπάνιες στιγμές των πνευματικών μας χρονικών. Αποτυπώνει μια δημόσια συζήτηση, που έλαβε χώρα στη βάση της εκρηκτικής συνύπαρξης τριών εννοιών, στη ρευστή περιοχή που ορίζουν τρία γνωστικά πεδία: Θεωρία, Λογοτεχνία, Αριστερά.
Για 14 εβδομάδες, 33 πένες συναντήθηκαν στις φιλόξενες σελίδες των «Αναγνώσεων», από τις 9 Μαρτίου μέχρι τις 29 Ιουνίου 2008. Χωρίς διαγκωνισμούς και τη γνωστή έπαρση, χωρίς υπονομεύσεις και ναρκισσιστικές νομιμοποιητικές αποφάνσεις, 33 σύγχρονοι διανοητές, από διαφορετικές τάσεις, σχολές και ρεύματα (με τις γυναίκες να είναι λιγότερες -- πώς αλλιώς θα μπορούσε να συμβεί;) αναμετρήθηκαν με καίρια ερωτήματα, ώστε να μπορεί κανείς να πει, χωρίς ίχνος υπερβολής, πως όλη τούτη η εργώδης απόπειρα αποτελεί ένα συνοπτικό corpus, μιας σύγχρονης, πολυφωνικής θεωρίας. Όχι ένα πανόραμα ιδεών, αλλά μια ενδιαφέρουσα σύμπλεξη, της αγωνίας της σκέψης και της μορφής, με τον αγώνα να αλλάξουμε τον κόσμο.
Όλα ετέθησαν υπό αμφισβήτηση, χωρίς το φόβο της βεβήλωσης παραδεδομένων αληθειών. Ακόμα και αυτή η 11η μαρξική θέση για τον Φόιερμπαχ! Και, το πιο σπουδαίο, με την έγνοια να βρεθούν εκείνες οι απαντήσεις, που δεν ικανοποιούν απλώς την ανάγκη να εγκαθιδρυθούν καινούριες «αλήθειες» και βεβαιότητες, στη θέση εκείνων που κατέρρευσαν, αλλά να ανοιχθούν νέοι ορίζοντες, που θα αντιστοιχούν στις απαιτήσεις των καιρών.
Από τις πρώτες κιόλας γραμμές, τίθεται από τον επιμελητή του τόμου Κώστα Βούλγαρη το κρίσιμο ερώτημα: γιατί ακόμη χρειαζόμαστε τη θεωρία; Πώς δικαιολογείται η σύζευξη άρθρων που αφορούν την κριτική, τη λογοτεχνία, την πολιτική, την οικονομία και την ψυχανάλυση; Ποιος ο λόγος να εμπλακούμε σε πειράματα «ξεπερασμένα» και ενδεχομένως οχληρά για κάποιους;
Και μάλιστα σήμερα, που με μια πρώτη ματιά, η κάθε πλευρά, το κάθε γνωστικό πεδίο, φαίνεται να περιορίζεται στον οικείο χώρο του, και επίσης φαίνεται να έχει πάψει από καιρό να υπάρχει εκείνη η εναγώνια, επίμονη, ίσως και αγχωτική αναζήτηση κοινών τόπων, γιατί οι συγγραφείς του τόμου αποπειρώνται να βρουν σημεία διαλόγου και συνάντησης; Μήπως πρόκειται για αλαζονεία;
Μήπως, άραγε, δεν παράγεται θεωρητικός λόγος, μήπως δεν πλημμυρίζουν οι προθήκες των βιβλιοπωλείων από τίτλους και πολύχρωμα εξώφυλλα, μήπως δεν γεμίζουν τα πολιτιστικά μονόστηλα με βιβλιοπαρουσιάσεις, μήπως δεν εξελίσσονται πανεπιστημιακές καριέρες με τη συγγραφή βαρυσήμαντων θεωρητικών εγχειριδίων, ικανών να επιλύσουν κάθε «απορία» μας;
Όμως, γνωρίζουμε ότι όλα αυτά τα περισπούδαστα συνήθως συνθέτουν περίκλειστα περιβάλλοντα, αρκούντως αυτοαναφορικά, κάποιες φορές μάλιστα κατάλληλα να υπηρετήσουν μονάχα τον ίδιο το λόγο της ύπαρξής τους, και από εκεί δεν έχουμε να αναμένουμε τίποτα το ουσιώδες. Ούτε ως πολίτες, όταν αρκούμαστε στη μακάρια εικόνα των γκουρού του διεθνούς θεωρητικού ριζοσπαστισμού, που φιγουράρουν σε παραπομπές διδακτορικών και σε αποστροφές πολιτικών ομιλιών. Ούτε η τέχνη, όταν επαφίεται στις ορέξεις των εντεταλμένων των «πολιτιστικών ιδρυμάτων» και αλυσίδων, που δίνουν τον τόνο και διαμορφώνουν το μαζικό γούστο, διαχειριζόμενοι ακόμη και την «αμφισβήτησή» τους.
Η ιστορική στιγμή είναι εξόχως μεταβατική. Ο Θεός φαίνεται να έχει πεθάνει προ πολλού, μαζί του και το υποκείμενο, οι μεγάλες αφηγήσεις κατέρρευσαν, ή/και αποδομήθηκαν, για να αντικατασταθούν από την τυραννία των μικρών, από την ηγεμονία του μερικού, από την πλημμυρίδα της περιπτωσιολογίας. Ακόμα και ο λόγος της επιστήμης αμφισβητείται. Ενώ διακηρύσσεται ή διαπιστώνεται ο «θάνατος» της λογοτεχνίας, της κριτικής, της ίδιας της αλήθειας, περισσεύουν οι σκιαμαχίες για το εάν το νεωτερικό ή το μετα-νεωτερικό θα απαλύνει το πένθος τόσων θανάτων.
Ο πολιτικός χώρος, του οποίου η καταστατική πράξη ίδρυσής της υπήρξε η θεωρία, αυτός ο χώρος που ορίζεται ή οφείλει να ορίζεται ως η παράταξη της θεωρίας, δείχνει αμήχανος: για πολύ καιρό χάθηκαν, σπαταλήθηκαν τα αναλυτικά του εργαλεία, είτε από ενοχή για τους πολυποίκιλους ζντανωφισμούς είτε από τον εγκλωβισμό σε μια ουσιοκρατική θέση, που θέλει τα συμφέροντα της εργατικής τάξης να έχουν αξιωματική θέση σε μια μεθοδολογία θρησκευτικού discourse. Κατ’ αναλογία, την ίδια στιγμή, η όποια αυτονομία της σκέψης των διανοητών διολίσθησε, ανεπαισθήτως, από το πεδίο της πράξης, για να εξοριστεί τελικά σε κάποιους πανεπιστημιακούς θύλακες.
Σήμερα, λοιπόν, που τα κοινωνικά κινήματα έρχονται στο προσκήνιο, που η ζωή, η πράξη και η ευαισθησία απαιτούν νέες μορφές και νέα εργαλεία, σήμερα που, για κάποιους, η λογοτεχνία μας αποχαιρετά, σήμερα που η παραγωγή θεωρητικού λόγου ιδρυματοποιείται, ίσως θα πρέπει να αναρωτηθούμε αν ακόμη κάτι μπορεί να αλλάξει, να ανατραπεί, αν ακόμη κάτι μπορεί να γραφεί και να εγκολπωθεί, και κυρίως «γιατί πρέπει;». Αυτό είναι τελικά το επείγον του πράγματος, το επείγον της θεωρίας.
Σε τούτο το επείγον ζητούμενο, το καταστατικό και απωθημένο, το κρίσιμο και αφετηριακό, απαντούν τα κείμενα του τόμου. Ποια είναι η διαφορά του, από τόσους άλλους τόμους που στοιβάζονται στα ράφια των βιβλιοπωλείων; Μα η πολυφωνικότητα, η πολυμέρεια, η σύνθεση. Με θεωρητική διαύγεια, με ποιητική πολλές φορές διορατικότητα, σε ένα σπάνιο πλαίσιο διαλόγου, συνύπαρξης, αλλά και αντιπαράθεσης, ολοκληρώθηκε μια κουβέντα που επιχείρησε και πέτυχε να καταυγάσει δομές, να εποπτεύσει φαινόμενα, να διαμορφώσει έναν ορίζοντα σκέψης, δράσης και αισθητικής απόλαυσης.
Και το πέτυχε μ’ έναν τρόπο που δημιουργεί ελπίδα και απαντοχή, για το πέρασμα στις δυνατότητες της ιστορικής αναγκαιότητας: όσον αφορά τη θεωρία, τη λογοτεχνία, την αριστερά - όλους μας.
Από τον πρόλογο της Ρένας Δούρου, εκ μέρους του εκδοτικού οίκου Το πέρασμα. Εκδόθηκε στην Αυγή 09/11/2008
Δ. Αγγελάτος, Ν. Βαλαβάνη, Γ. Βέης, Κ. Βούλγαρης, Αλ. Δεληγιώργη, Δ. Δημηρούλης, Στ. Δημητρίου, Τ. Δημητρούλια, Αλ. Ζήρας, Τ. Καγιαλής, Λ. Καζαντζάκη, Δ. Καργιώτης, Α. Kαρίτζης, Β. Κάσσος, Β. Λαμπρόπουλος, Ά. Μαραγκόπουλος, Ν. Μαυρέλος, Γ. Μερτίκας, Γ. Μηλιός, Κ. Μπάσιος, Γ. Μπλάνας, Δ. Παπανικολάου, Π. Ρηγοπούλου, Στ. Ροζάνης, Γ. Ρωμανός, Δ. Σεβαστάκης, Ν. Σεβαστάκης, Π.-Ι. Στανγκανέλλης, Α. Σπυροπούλου, Γ. Σταθάκης, Ε. Τσακαλώτος, Κ. Χριστόπουλος, Χρ. Χρυσόπουλος
εκδόσεις Το πέρασμα, σελ. 287
Ο τόμος αυτός αποθησαυρίζει μία από τις σπάνιες στιγμές των πνευματικών μας χρονικών. Αποτυπώνει μια δημόσια συζήτηση, που έλαβε χώρα στη βάση της εκρηκτικής συνύπαρξης τριών εννοιών, στη ρευστή περιοχή που ορίζουν τρία γνωστικά πεδία: Θεωρία, Λογοτεχνία, Αριστερά.
Για 14 εβδομάδες, 33 πένες συναντήθηκαν στις φιλόξενες σελίδες των «Αναγνώσεων», από τις 9 Μαρτίου μέχρι τις 29 Ιουνίου 2008. Χωρίς διαγκωνισμούς και τη γνωστή έπαρση, χωρίς υπονομεύσεις και ναρκισσιστικές νομιμοποιητικές αποφάνσεις, 33 σύγχρονοι διανοητές, από διαφορετικές τάσεις, σχολές και ρεύματα (με τις γυναίκες να είναι λιγότερες -- πώς αλλιώς θα μπορούσε να συμβεί;) αναμετρήθηκαν με καίρια ερωτήματα, ώστε να μπορεί κανείς να πει, χωρίς ίχνος υπερβολής, πως όλη τούτη η εργώδης απόπειρα αποτελεί ένα συνοπτικό corpus, μιας σύγχρονης, πολυφωνικής θεωρίας. Όχι ένα πανόραμα ιδεών, αλλά μια ενδιαφέρουσα σύμπλεξη, της αγωνίας της σκέψης και της μορφής, με τον αγώνα να αλλάξουμε τον κόσμο.
Όλα ετέθησαν υπό αμφισβήτηση, χωρίς το φόβο της βεβήλωσης παραδεδομένων αληθειών. Ακόμα και αυτή η 11η μαρξική θέση για τον Φόιερμπαχ! Και, το πιο σπουδαίο, με την έγνοια να βρεθούν εκείνες οι απαντήσεις, που δεν ικανοποιούν απλώς την ανάγκη να εγκαθιδρυθούν καινούριες «αλήθειες» και βεβαιότητες, στη θέση εκείνων που κατέρρευσαν, αλλά να ανοιχθούν νέοι ορίζοντες, που θα αντιστοιχούν στις απαιτήσεις των καιρών.
Από τις πρώτες κιόλας γραμμές, τίθεται από τον επιμελητή του τόμου Κώστα Βούλγαρη το κρίσιμο ερώτημα: γιατί ακόμη χρειαζόμαστε τη θεωρία; Πώς δικαιολογείται η σύζευξη άρθρων που αφορούν την κριτική, τη λογοτεχνία, την πολιτική, την οικονομία και την ψυχανάλυση; Ποιος ο λόγος να εμπλακούμε σε πειράματα «ξεπερασμένα» και ενδεχομένως οχληρά για κάποιους;
Και μάλιστα σήμερα, που με μια πρώτη ματιά, η κάθε πλευρά, το κάθε γνωστικό πεδίο, φαίνεται να περιορίζεται στον οικείο χώρο του, και επίσης φαίνεται να έχει πάψει από καιρό να υπάρχει εκείνη η εναγώνια, επίμονη, ίσως και αγχωτική αναζήτηση κοινών τόπων, γιατί οι συγγραφείς του τόμου αποπειρώνται να βρουν σημεία διαλόγου και συνάντησης; Μήπως πρόκειται για αλαζονεία;
Μήπως, άραγε, δεν παράγεται θεωρητικός λόγος, μήπως δεν πλημμυρίζουν οι προθήκες των βιβλιοπωλείων από τίτλους και πολύχρωμα εξώφυλλα, μήπως δεν γεμίζουν τα πολιτιστικά μονόστηλα με βιβλιοπαρουσιάσεις, μήπως δεν εξελίσσονται πανεπιστημιακές καριέρες με τη συγγραφή βαρυσήμαντων θεωρητικών εγχειριδίων, ικανών να επιλύσουν κάθε «απορία» μας;
Όμως, γνωρίζουμε ότι όλα αυτά τα περισπούδαστα συνήθως συνθέτουν περίκλειστα περιβάλλοντα, αρκούντως αυτοαναφορικά, κάποιες φορές μάλιστα κατάλληλα να υπηρετήσουν μονάχα τον ίδιο το λόγο της ύπαρξής τους, και από εκεί δεν έχουμε να αναμένουμε τίποτα το ουσιώδες. Ούτε ως πολίτες, όταν αρκούμαστε στη μακάρια εικόνα των γκουρού του διεθνούς θεωρητικού ριζοσπαστισμού, που φιγουράρουν σε παραπομπές διδακτορικών και σε αποστροφές πολιτικών ομιλιών. Ούτε η τέχνη, όταν επαφίεται στις ορέξεις των εντεταλμένων των «πολιτιστικών ιδρυμάτων» και αλυσίδων, που δίνουν τον τόνο και διαμορφώνουν το μαζικό γούστο, διαχειριζόμενοι ακόμη και την «αμφισβήτησή» τους.
Η ιστορική στιγμή είναι εξόχως μεταβατική. Ο Θεός φαίνεται να έχει πεθάνει προ πολλού, μαζί του και το υποκείμενο, οι μεγάλες αφηγήσεις κατέρρευσαν, ή/και αποδομήθηκαν, για να αντικατασταθούν από την τυραννία των μικρών, από την ηγεμονία του μερικού, από την πλημμυρίδα της περιπτωσιολογίας. Ακόμα και ο λόγος της επιστήμης αμφισβητείται. Ενώ διακηρύσσεται ή διαπιστώνεται ο «θάνατος» της λογοτεχνίας, της κριτικής, της ίδιας της αλήθειας, περισσεύουν οι σκιαμαχίες για το εάν το νεωτερικό ή το μετα-νεωτερικό θα απαλύνει το πένθος τόσων θανάτων.
Ο πολιτικός χώρος, του οποίου η καταστατική πράξη ίδρυσής της υπήρξε η θεωρία, αυτός ο χώρος που ορίζεται ή οφείλει να ορίζεται ως η παράταξη της θεωρίας, δείχνει αμήχανος: για πολύ καιρό χάθηκαν, σπαταλήθηκαν τα αναλυτικά του εργαλεία, είτε από ενοχή για τους πολυποίκιλους ζντανωφισμούς είτε από τον εγκλωβισμό σε μια ουσιοκρατική θέση, που θέλει τα συμφέροντα της εργατικής τάξης να έχουν αξιωματική θέση σε μια μεθοδολογία θρησκευτικού discourse. Κατ’ αναλογία, την ίδια στιγμή, η όποια αυτονομία της σκέψης των διανοητών διολίσθησε, ανεπαισθήτως, από το πεδίο της πράξης, για να εξοριστεί τελικά σε κάποιους πανεπιστημιακούς θύλακες.
Σήμερα, λοιπόν, που τα κοινωνικά κινήματα έρχονται στο προσκήνιο, που η ζωή, η πράξη και η ευαισθησία απαιτούν νέες μορφές και νέα εργαλεία, σήμερα που, για κάποιους, η λογοτεχνία μας αποχαιρετά, σήμερα που η παραγωγή θεωρητικού λόγου ιδρυματοποιείται, ίσως θα πρέπει να αναρωτηθούμε αν ακόμη κάτι μπορεί να αλλάξει, να ανατραπεί, αν ακόμη κάτι μπορεί να γραφεί και να εγκολπωθεί, και κυρίως «γιατί πρέπει;». Αυτό είναι τελικά το επείγον του πράγματος, το επείγον της θεωρίας.
Σε τούτο το επείγον ζητούμενο, το καταστατικό και απωθημένο, το κρίσιμο και αφετηριακό, απαντούν τα κείμενα του τόμου. Ποια είναι η διαφορά του, από τόσους άλλους τόμους που στοιβάζονται στα ράφια των βιβλιοπωλείων; Μα η πολυφωνικότητα, η πολυμέρεια, η σύνθεση. Με θεωρητική διαύγεια, με ποιητική πολλές φορές διορατικότητα, σε ένα σπάνιο πλαίσιο διαλόγου, συνύπαρξης, αλλά και αντιπαράθεσης, ολοκληρώθηκε μια κουβέντα που επιχείρησε και πέτυχε να καταυγάσει δομές, να εποπτεύσει φαινόμενα, να διαμορφώσει έναν ορίζοντα σκέψης, δράσης και αισθητικής απόλαυσης.
Και το πέτυχε μ’ έναν τρόπο που δημιουργεί ελπίδα και απαντοχή, για το πέρασμα στις δυνατότητες της ιστορικής αναγκαιότητας: όσον αφορά τη θεωρία, τη λογοτεχνία, την αριστερά - όλους μας.
Από τον πρόλογο της Ρένας Δούρου, εκ μέρους του εκδοτικού οίκου Το πέρασμα. Εκδόθηκε στην Αυγή 09/11/2008
Πανελλαδική μέρα δράσης για τις τράπεζες
Μέτρα για την κοινωνία και όχι για τους τραπεζίτες
ΠΕΜΠΤΗ 13 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ
Ετοιμάστε μια δράση στην τράπεζα της γειτονιάς σας - στην πόλη σας και ενημερώστε μας για αυτήν στο info@syriza. gr
Με αφίσες, φυλλάδια, σφυρίχτρες, πανό, πικέτες και ότι σκεφτείτε την Πέμπτη κάνουμε φασαρία έξω από τις τράπεζες. Στην Αττική σ΄ όλες τις συνοικίες. Στο κέντρο της Αθήνας στις 11.00 πμ στον Πεζόδρομο της Κοραή, και στις 1:30μμ στην Πλατεία Κοτζιά μαζί με την Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ
ΠΕΜΠΤΗ 13 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ
Ετοιμάστε μια δράση στην τράπεζα της γειτονιάς σας - στην πόλη σας και ενημερώστε μας για αυτήν στο info@syriza. gr
Με αφίσες, φυλλάδια, σφυρίχτρες, πανό, πικέτες και ότι σκεφτείτε την Πέμπτη κάνουμε φασαρία έξω από τις τράπεζες. Στην Αττική σ΄ όλες τις συνοικίες. Στο κέντρο της Αθήνας στις 11.00 πμ στον Πεζόδρομο της Κοραή, και στις 1:30μμ στην Πλατεία Κοτζιά μαζί με την Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ
ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΓΙΑ ΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΤΩΝ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΩΝ
Τρίτη 11 Νοεμβρίου 2008
Η Πρωτοβουλία για τα Δικαιώματα των Κρατουμένων (Π.Λάμπρου), ο Δικηγορικός Σύλλογος (Κ Παπαδάκης), Η Ελληνική Ένωση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου (Γ.Ιωαννίδης), το Ίδρυμα Μαραγκοπούλου για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου (Β.Αυδής), Η Διεθνής Αμνηστία (Σ. Απέργης), η ΑΡΣΙΣ (Κ.Πούτου) και Η Ένωση Πολιτών για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου έδωσαν από κοινού συνέντευξη Τύπου στα Προπύλαια για την εκρηκτική κατάσταση στις ελληνικές φυλακές. Εκ μέρους της Πρωτοβουλίας έγινε αναλυτική ενημέρωση για τα τελευταία στοιχεία από την απεργία πείνας των κρατουμένων: Σύνολο: 5.251 κρατούμενοι και κρατούμενες. Αναλυτικά (όσα στοιχεία έχουμε συλλέξει και επιβεβαιώσει) Αλικαρνασσός: 79, Άμφισσα: 131 (2 έραψαν το στόμα τους στην κυριολεξία), Ανήλικοι Αυλώνα: 183, Γρεβενά: 166, Διαβατά (ανήλικοι): 12 στους 12, Διαβατά: 430, Δομοκός: 580, Ελαιώνας Θηβών (γυναικείες φυλακές): 59, Κέρκυρα: 192, Κομοτηνή: 231, Κορυδαλλός: 950, Λάρισα: 280 (μόνο στη Γ Πτέρυγα), Μαλανδρίνο: 289, Πάτρα: 900, Τρίκαλα: 520 (17 έχουν ράψει στην κυριολεξία το στόμα τους), Χαλκίδα: 163, Χανιά: 33, Χιος: 53
Οι συμμετέχοντες οι οποίοι έχουν επί μακρόν ασχοληθεί με το πρόβλημα των φυλακών και έχουν κατά καιρούς καταθέσει απόψεις και προτάσεις για την κατάσταση στις φυλακές επικεντρώθηκαν στο επείγον της κατάστασης λόγω του τεράστιου αριθμού των απεργών πείνας. Τόνισαν την πολύ μεγάλη πολιτική ευθύνη της κυβέρνησης, η οποία έχει οδηγηθεί σε «εκτροπή» και την κάλεσαν να επιστρέψει στην ωριμότητα δεσμευόμενη άμεσα να δώσει λύσεις στα αιτήματα των κρατουμένων.
Την Τετάρτη στις 2.30 μμ θα γίνει η δεύτερη συνάντηση της Πρωτοβουλίας με τον υπουργό Δικαιοσύνης.
Στα Προπύλαια από σήμερα θα υπάρχει καταυλισμός σε σκηνές σε 24ωρη βάση για τη συνεχή ενημέρωση και συμπαράσταση στους κρατούμενους απεργούς πείνας.
Η Πρωτοβουλία για τα Δικαιώματα των Κρατουμένων (Π.Λάμπρου), ο Δικηγορικός Σύλλογος (Κ Παπαδάκης), Η Ελληνική Ένωση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου (Γ.Ιωαννίδης), το Ίδρυμα Μαραγκοπούλου για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου (Β.Αυδής), Η Διεθνής Αμνηστία (Σ. Απέργης), η ΑΡΣΙΣ (Κ.Πούτου) και Η Ένωση Πολιτών για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου έδωσαν από κοινού συνέντευξη Τύπου στα Προπύλαια για την εκρηκτική κατάσταση στις ελληνικές φυλακές. Εκ μέρους της Πρωτοβουλίας έγινε αναλυτική ενημέρωση για τα τελευταία στοιχεία από την απεργία πείνας των κρατουμένων: Σύνολο: 5.251 κρατούμενοι και κρατούμενες. Αναλυτικά (όσα στοιχεία έχουμε συλλέξει και επιβεβαιώσει) Αλικαρνασσός: 79, Άμφισσα: 131 (2 έραψαν το στόμα τους στην κυριολεξία), Ανήλικοι Αυλώνα: 183, Γρεβενά: 166, Διαβατά (ανήλικοι): 12 στους 12, Διαβατά: 430, Δομοκός: 580, Ελαιώνας Θηβών (γυναικείες φυλακές): 59, Κέρκυρα: 192, Κομοτηνή: 231, Κορυδαλλός: 950, Λάρισα: 280 (μόνο στη Γ Πτέρυγα), Μαλανδρίνο: 289, Πάτρα: 900, Τρίκαλα: 520 (17 έχουν ράψει στην κυριολεξία το στόμα τους), Χαλκίδα: 163, Χανιά: 33, Χιος: 53
Οι συμμετέχοντες οι οποίοι έχουν επί μακρόν ασχοληθεί με το πρόβλημα των φυλακών και έχουν κατά καιρούς καταθέσει απόψεις και προτάσεις για την κατάσταση στις φυλακές επικεντρώθηκαν στο επείγον της κατάστασης λόγω του τεράστιου αριθμού των απεργών πείνας. Τόνισαν την πολύ μεγάλη πολιτική ευθύνη της κυβέρνησης, η οποία έχει οδηγηθεί σε «εκτροπή» και την κάλεσαν να επιστρέψει στην ωριμότητα δεσμευόμενη άμεσα να δώσει λύσεις στα αιτήματα των κρατουμένων.
Την Τετάρτη στις 2.30 μμ θα γίνει η δεύτερη συνάντηση της Πρωτοβουλίας με τον υπουργό Δικαιοσύνης.
Στα Προπύλαια από σήμερα θα υπάρχει καταυλισμός σε σκηνές σε 24ωρη βάση για τη συνεχή ενημέρωση και συμπαράσταση στους κρατούμενους απεργούς πείνας.
10.11.08
Πιστοποιητικά εθνικών φρονημάτων;
Σάββατο 8 Νοεμβρίου 2008
Ο Γρηγόρης Βαλλιανάτος είναι ένας ελευθερόφρων (που η πλειοψηφία αποκαλεί αιρετικό) ο οποιος επιβιώνει μέσα στην ασφυκτική επαρχιώτικη ατμόσφαιρα της χώρας μας, χάρη στο θάρρος και την αναμφισβήτητη ευφυΐα του. Ακόμα και όσοι διαφωνούν με τις απόψεις του θα έπρεπε να τιμούν το σθένος του να είναι ο εαυτός του. Είναι ακριβώς το αντίθετο του λαϊκιστή.
Γνωστές οι αιρετικές απόψεις του για πολλά θέματα. Ανάμεσα σε αυτά και τα αποκαλούμενα «εθνικά».
Ειδικά αυτές, για το «Μακεδονικό ζήτημα» και τις μειονότητες στην Ελλάδα, τις έχει εκφράσει στις εκπομπές του, στα άρθρα του, στο πρόσφατο βιβλίο του – ακόμα και στο συνέδριο του ΠΑΣΟΚ, το 2005, όταν χειροκροτήθηκε μιλώντας για τους αποκλεισμένους Έλληνες. (Ναι, ανάμεσά τους είχε αναφέρει και τους: «συμπολίτες μας Μακεδόνες»).
Τις ίδιες απόψεις εξέθεσε προχθές και σε ερώτηση μικρού τηλεοπτικού καναλιού. Διευκρινίζοντας ότι είναι προσωπικές και δεν εκφράζουν το ΠΑΣΟΚ στο οποίο εργάζεται ως σύμβουλος επικοινωνίας.
Και ξαφνικά, την άλλη μέρα, απολύεται από τον Γιώργο Παπανδρέου. Η ανακοίνωση του κόμματος λέει: «Μετά τις πρόσφατες δηλώσεις του Γρηγόρη Βαλλιανάτου, με τις οποίες εξέφρασε προσωπικές πολιτικές του θέσεις για ζητήματα εξωτερικής πολιτικής, λόγοι δεοντολογίας επιβάλλουν τη διακοπή της επαγγελματικής σχέσης του με το ΠΑΣΟΚ».
Αδιανόητο! Απολύεται κάποιος επειδή «εξέφρασε προσωπικές θέσεις» που δεν άρεσαν στον εργοδότη. Ο οποίος (τι υποκρισία!) τις γνώριζε ήδη πολύ καλά.
Νέο εργασιακό ήθος. Ο συνεργάτης κρίνεται, όχι για την επαγγελματική του επάρκεια, αλλά για τις απόψεις του. Δεν μένει παρά να επανέλθουν τα πιστοποιητικά κοινωνικών (τώρα εθνικών) φρονημάτων.
Και να σκεφθεί κανείς ότι κάποτε είχα επαινέσει τον Γιώργο Παπανδρέου για το ανοιχτό του μυαλό και το ήθος του. Τώρα, λαϊκιστής. Τι κατάντια!
Υ. Γ. Και μη μου πείτε ότι το 90% των Ελλήνων διαφωνεί με τον Γρηγόρη Βαλλιανάτο. Η δημοκρατία φαίνεται ακριβώς εκεί!
αναδημοσίευση άρθρου του Νίκου Δήμου
Ο Γρηγόρης Βαλλιανάτος είναι ένας ελευθερόφρων (που η πλειοψηφία αποκαλεί αιρετικό) ο οποιος επιβιώνει μέσα στην ασφυκτική επαρχιώτικη ατμόσφαιρα της χώρας μας, χάρη στο θάρρος και την αναμφισβήτητη ευφυΐα του. Ακόμα και όσοι διαφωνούν με τις απόψεις του θα έπρεπε να τιμούν το σθένος του να είναι ο εαυτός του. Είναι ακριβώς το αντίθετο του λαϊκιστή.
Γνωστές οι αιρετικές απόψεις του για πολλά θέματα. Ανάμεσα σε αυτά και τα αποκαλούμενα «εθνικά».
Ειδικά αυτές, για το «Μακεδονικό ζήτημα» και τις μειονότητες στην Ελλάδα, τις έχει εκφράσει στις εκπομπές του, στα άρθρα του, στο πρόσφατο βιβλίο του – ακόμα και στο συνέδριο του ΠΑΣΟΚ, το 2005, όταν χειροκροτήθηκε μιλώντας για τους αποκλεισμένους Έλληνες. (Ναι, ανάμεσά τους είχε αναφέρει και τους: «συμπολίτες μας Μακεδόνες»).
Τις ίδιες απόψεις εξέθεσε προχθές και σε ερώτηση μικρού τηλεοπτικού καναλιού. Διευκρινίζοντας ότι είναι προσωπικές και δεν εκφράζουν το ΠΑΣΟΚ στο οποίο εργάζεται ως σύμβουλος επικοινωνίας.
Και ξαφνικά, την άλλη μέρα, απολύεται από τον Γιώργο Παπανδρέου. Η ανακοίνωση του κόμματος λέει: «Μετά τις πρόσφατες δηλώσεις του Γρηγόρη Βαλλιανάτου, με τις οποίες εξέφρασε προσωπικές πολιτικές του θέσεις για ζητήματα εξωτερικής πολιτικής, λόγοι δεοντολογίας επιβάλλουν τη διακοπή της επαγγελματικής σχέσης του με το ΠΑΣΟΚ».
Αδιανόητο! Απολύεται κάποιος επειδή «εξέφρασε προσωπικές θέσεις» που δεν άρεσαν στον εργοδότη. Ο οποίος (τι υποκρισία!) τις γνώριζε ήδη πολύ καλά.
Νέο εργασιακό ήθος. Ο συνεργάτης κρίνεται, όχι για την επαγγελματική του επάρκεια, αλλά για τις απόψεις του. Δεν μένει παρά να επανέλθουν τα πιστοποιητικά κοινωνικών (τώρα εθνικών) φρονημάτων.
Και να σκεφθεί κανείς ότι κάποτε είχα επαινέσει τον Γιώργο Παπανδρέου για το ανοιχτό του μυαλό και το ήθος του. Τώρα, λαϊκιστής. Τι κατάντια!
Υ. Γ. Και μη μου πείτε ότι το 90% των Ελλήνων διαφωνεί με τον Γρηγόρη Βαλλιανάτο. Η δημοκρατία φαίνεται ακριβώς εκεί!
αναδημοσίευση άρθρου του Νίκου Δήμου
5.11.08
Ο Voltaire και ο Ρουσσόπουλος
Όσοι παρακολουθήσαμε την πρώτη συνέντευξη του πρώην υπουργού επικρατείας μετά την πολυαναμενόμενη παραίτησή του από τα πρώτα σχεδόν λεπτά πέραν όλων των άλλων που ανακαλύψαμε-δεν είχε αρμοδιότητα για μια σειρά από θέματα, δεν επηρέαζε τον πρωθυπουργό και πλήρωσε το γεγονός ότι δεν έκανε δημόσιες σχέσεις με τους διαμορφωτές γνώμης, ώστε να έχει στηρίγματα τη δύσκολη στιγμή, αφού εργαζόταν σκληρά-βρεθήκαμε αντιμέτωποι με ένα εύθραυστο επικοινωνιακό επιχείρημα.
Αυτό του αναφαίρετου δημοκρατικού δικαιώματος να πιστεύει ο πρώην υπουργός επικρατείας ό,τι θέλει. Χαρακτηριστικά, στο ερώτημα εάν είναι προφανές πια ότι ο πρωθυπουργός έκανε τεράστιο λάθος να απευθυνθεί στους Έλληνες πολίτες από το βήμα της ΔΕΘ τονίζοντας ότι δεν υπάρχει πρόβλημα με το Βατοπέδι, με το Βουλγαράκη και το Ρουσσόπουλο, γιατί 50 μέρες μετά τα πράγματα έχουν διαφορετικά, η απάντηση του πρώην υπουργού συνοψιζόταν στο ότι δεν είναι έτσι, ενώ την ίδια στιγμή καλούσε το δημοσιογράφο να σεβαστεί ως «δημοκρατικός» πολίτης τη διαφορετική του γνώμη.
Γεγονός είναι ότι στις αστικές δημοκρατίες και αιώνες μετά το γαλλικό διαφωτισμό οφείλουμε να υπερασπιστούμε οποιονδήποτε ανοίξει ομπρέλα για να προστατευθεί από το κάψιμο του ήλιου δώδεκα η ώρα τα μεσάνυχτα, ως αναφαίρετο δικαίωμά του και με σεβασμό στη διαφορετική του κρίση. Μονάχα που τα πράγματα είναι λίγο διαφορετικά, εάν όχι επικίνδυνα, για την ίδια τη δημοκρατία και την κοινωνία, εάν ολισθήσουμε στην αποδοχή ότι ο κάθε πολιτικός μπορεί να ισχυρίζεται ο,τιδήποτε στο όνομα του αναφαίρετου δημοκρατικού του δικαιώματος να πιστεύει και να ομιλεί ελεύθερα. Γιατί τότε, όπως συμβαίνει σήμερα, αυτό μετριέται σε ανυπολόγιστο κόστος, όπως αυτό που πλήρωσε το ελληνικό δημόσιο με τις «ευσεβείς» ανταλλαγές, αυτό που πληρώνουμε όλοι μας από μια σεμνή και ταπεινή διακυβέρνηση των off shore, αφού πρέπει να αποδεχτούμε ως «δημοκρατικοί» πολίτες το δικαίωμα των κυβερνώντων να πιστεύουν ότι τίποτε το παράνομο, το μεμπτό συνέβη.
Πρέπει να αποδεχτούμε ως «δημοκρατικοί» πολίτες το νόμιμο δικαίωμα των κυβερνώντων να προχωρούν σε επιχειρηματικές δραστηριότητες που θα διασφαλίζουν το μέλλον των παιδιών τους, την ίδια στιγμή που τα δικά μας παιδιά βρίσκονται χωρίς στέγη για οφειλές στην τράπεζα των 3000 ευρώ. Αυτή η «δημοκρατία» δεν είναι δημοκρατία, αλλά μια δημοκρατία στα μέτρα τους.
άρθρο της Ρένας Δούρου στην Ελευθεροτυπία 5 Νοεμβρίου 2008
Αυτό του αναφαίρετου δημοκρατικού δικαιώματος να πιστεύει ο πρώην υπουργός επικρατείας ό,τι θέλει. Χαρακτηριστικά, στο ερώτημα εάν είναι προφανές πια ότι ο πρωθυπουργός έκανε τεράστιο λάθος να απευθυνθεί στους Έλληνες πολίτες από το βήμα της ΔΕΘ τονίζοντας ότι δεν υπάρχει πρόβλημα με το Βατοπέδι, με το Βουλγαράκη και το Ρουσσόπουλο, γιατί 50 μέρες μετά τα πράγματα έχουν διαφορετικά, η απάντηση του πρώην υπουργού συνοψιζόταν στο ότι δεν είναι έτσι, ενώ την ίδια στιγμή καλούσε το δημοσιογράφο να σεβαστεί ως «δημοκρατικός» πολίτης τη διαφορετική του γνώμη.
Γεγονός είναι ότι στις αστικές δημοκρατίες και αιώνες μετά το γαλλικό διαφωτισμό οφείλουμε να υπερασπιστούμε οποιονδήποτε ανοίξει ομπρέλα για να προστατευθεί από το κάψιμο του ήλιου δώδεκα η ώρα τα μεσάνυχτα, ως αναφαίρετο δικαίωμά του και με σεβασμό στη διαφορετική του κρίση. Μονάχα που τα πράγματα είναι λίγο διαφορετικά, εάν όχι επικίνδυνα, για την ίδια τη δημοκρατία και την κοινωνία, εάν ολισθήσουμε στην αποδοχή ότι ο κάθε πολιτικός μπορεί να ισχυρίζεται ο,τιδήποτε στο όνομα του αναφαίρετου δημοκρατικού του δικαιώματος να πιστεύει και να ομιλεί ελεύθερα. Γιατί τότε, όπως συμβαίνει σήμερα, αυτό μετριέται σε ανυπολόγιστο κόστος, όπως αυτό που πλήρωσε το ελληνικό δημόσιο με τις «ευσεβείς» ανταλλαγές, αυτό που πληρώνουμε όλοι μας από μια σεμνή και ταπεινή διακυβέρνηση των off shore, αφού πρέπει να αποδεχτούμε ως «δημοκρατικοί» πολίτες το δικαίωμα των κυβερνώντων να πιστεύουν ότι τίποτε το παράνομο, το μεμπτό συνέβη.
Πρέπει να αποδεχτούμε ως «δημοκρατικοί» πολίτες το νόμιμο δικαίωμα των κυβερνώντων να προχωρούν σε επιχειρηματικές δραστηριότητες που θα διασφαλίζουν το μέλλον των παιδιών τους, την ίδια στιγμή που τα δικά μας παιδιά βρίσκονται χωρίς στέγη για οφειλές στην τράπεζα των 3000 ευρώ. Αυτή η «δημοκρατία» δεν είναι δημοκρατία, αλλά μια δημοκρατία στα μέτρα τους.
άρθρο της Ρένας Δούρου στην Ελευθεροτυπία 5 Νοεμβρίου 2008
4.11.08
Π Ρ Ο Σ Κ Λ Η Σ Η
Εκδήλωση Τιμής για τον Γρηγόρη Γιάνναρο
Σας προσκαλούμε στην Εκδήλωση Τιμής
για τον Γρηγόρη Γιάνναρο,
κορυφαίο στέλεχος της Ανανεωτικής Αριστεράς.
Έντεκα χρόνια μετά το θάνατό του η Κοινοβουλευτική Ομάδα
του Συνασπισμού Ριζοσπαστικής Αριστεράς
και το Ινστιτούτο Νίκος Πουλαντζάς τιμούν τη μνήμη του.
Ομιλητές
Νίκος Πετραλιάς
Λεωνίδας Κύρκος
Γιώργος Σουφλιάς
Βάσω Παπανδρέου
Γιάννης Δραγασάκης
Χαιρετίζει
ο Πρόεδρος της Βουλής
Δημήτρης Σιούφας
ΠΑΛΑΙΑ ΒΟΥΛΗ - ΠΕΜΠΤΗ 6 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2008, 7.00 μ.μ.
Σας προσκαλούμε στην Εκδήλωση Τιμής
για τον Γρηγόρη Γιάνναρο,
κορυφαίο στέλεχος της Ανανεωτικής Αριστεράς.
Έντεκα χρόνια μετά το θάνατό του η Κοινοβουλευτική Ομάδα
του Συνασπισμού Ριζοσπαστικής Αριστεράς
και το Ινστιτούτο Νίκος Πουλαντζάς τιμούν τη μνήμη του.
Ομιλητές
Νίκος Πετραλιάς
Λεωνίδας Κύρκος
Γιώργος Σουφλιάς
Βάσω Παπανδρέου
Γιάννης Δραγασάκης
Χαιρετίζει
ο Πρόεδρος της Βουλής
Δημήτρης Σιούφας
ΠΑΛΑΙΑ ΒΟΥΛΗ - ΠΕΜΠΤΗ 6 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2008, 7.00 μ.μ.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
