Και φέτος θα περισσέψουν πάλι τα αφιερώματα στην παγκόσμια ημέρα της γυναίκας, με διαφορετικό επιτονισμό, ανάλογο του χαρακτήρα του μέσου, έντυπου ή ηλεκτρονικού. Θα πλημμυρίσουμε από συνεντεύξεις εξεχουσών γυναικείων προσωπικοτήτων, από δελτία τύπου κομμάτων που θα τιμούν τη γυναίκα, όλα ανεξαιρέτως, με την έμφαση να δίνεται στη μάνα, στη σύζυγο, στην σκληρά εργαζομένη, ανάλογα με το ποια δεξαμενή ψηφοφόρων ιεραρχείται ως σημαντικότερη, από την επικοινωνιακή ομάδα του αντίστοιχου κομματικού επιτελείου.
Εκλογές έρχονται –τουλάχιστον οι ευρωεκλογές είναι σίγουρες...- και ο πολιτικός σύνδεσμος των γυναικών επισκέφτηκε όλα τα κόμματα. Σε όλα τα προεκλογικά προγράμματα ο φεμινισμός είναι παρών, έστω και αν έχει καταντήσει μια άνευρη υπόσχεση ισονομίας, μια ανέξοδη κομματική επαγγελία.
Χρόνια πολλά τώρα η συρρίκνωση των αυτονόμων φεμινιστικών ομάδων και η ουσιαστική απουσία φεμινιστικής κριτικής για όσα συμβαίνουν, περιόρισε την «γυναικεία πολιτική» ή την «πολιτική για τις γυναίκες» μέσα στις γραμμές των κομμάτων. Από κοντά και η παγίωση ενός κρατικού φεμινισμού, με τα ΚΕΘΙ και τη γραμματεία ισότητας. Έτσι, το κέντρο βάρους μετατοπίζεται από τις οργανωτικά ανεξάρτητες γυναικείες οργανώσεις, στα τμήματα των κομμάτων, όπου το όλο «γυναικείο ζήτημα» απλώς οικειοποιείται επιλεκτικά.
Από το κοινό πόρισμα ΚΚΕ-ΕΑΡ του 1988, με το αίτημα του 35% να χαρακτηρίζεται ως προσωρινό διοικητικό μέτρο και την Αλέκα Παπαρήγα να ισχυρίζεται ότι πρέπει «να υιοθετηθεί από το γυναικείο κίνημα σαν στόχος ζύμωσης και να γίνει μια μεγάλη εκστρατεία πίεσης» (Ριζοσπάστης, 7 Δεκεμβρίου 1988, έως το ριζοσπαστικό αίτημα της ισάριθμης εκπροσώπησης που γράφεται, «τροπολογείται», αλλά δεν υιοθετείται από τη σημερινή αριστερά. Έτσι, «το μισό του ουρανού» καταλαμβάνει μονάχα το 2% στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, το 15% στο κοινοβούλιο, το μόλις 29,16% στο ευρωκοινοβούλιο.
Και πώς θα μπορούσε άλλωστε να είναι τα πράγματα διαφορετικά για τη δική μας αριστερά, που κι αυτή αντιστρατεύθηκε το φεμινισμό ως κίνημα για την απελευθέρωση των γυναικών, ερμήνευσε τη συρρίκνωση των φεμινιστικών ομάδων ως κρίση αποτελεσματικότητας και αδιαφόρησε μπρος στις γόνιμες οργανωτικές μορφές του φεμινιστικού κινήματος και τους τρόπους δράσης του, παρ΄ ότι αρκετές φορές νομιμοποίησε εκ των υστέρων και επιλεκτικά την ορθότητα κάποιων διεκδικήσεων και επισημάνσεών του.
Με άλλα λόγια, η διάχυση του φεμινισμού και του φεμινιστικού προτάγματος στην αριστερή πολιτική και στον αριστερό λόγο, έλαβε χώρα ταυτόχρονα με την αδιαφορία για τα εργαλεία που επεξεργαστήκαν οι αυτόνομες φεμινιστικές ομάδες. Βεβαίως το ίδιο συνέβη και με άλλα κινήματα, έως και πρόσφατα που αποφασίστηκε η συμπόρευση με αυτά.
Σε περίοδο, λοιπόν, κρίσης του κινήματος ή σε περίοδο σχετικής αδυναμίας του να παρέμβει, η αναφορά στην ακαταλληλότητα των πρακτικών του, η λοιδορία, εξυπηρέτησε μια χαρά την ιεραρχία των αιτημάτων των παραδοσιακών πολιτικών σχημάτων της αριστεράς. Ωστόσο, η διαπίστωση της αναποτελεσματικότητας του αυτόνομου φεμινιστικού κινήματος (ή και όποιου άλλου, π.χ. οικολογικού), ακριβώς επειδή δεν προκύπτει από μια επεξεργασμένη εσωτερική διαβούλευση, αλλά αποτελεί εξωτερική απόφανση, «πυροβολεί» κυρίως εναντίον της συλλογικότητας και της αυτονομίας ως τρόπου άσκησης φεμινιστικής πολιτικής, «πυροβολεί» εναντίον καταστατικών εννοιών, όχι μόνο για ένα κίνημα αλλά για την αριστερά ολόκληρη.
Το τελευταίο αποτελεί κοινή πεποίθηση όσων συντροφισσών αποφασίσαμε να δουλέψουμε για το Δίκτυο Γυναικών του ΣΥΡΙΖΑ. Με εμμονή για κάποιους/-ες, με συνέπεια για εμάς στις έννοιες της συλλογικότητας και της αυτονομίας, δεν προσπαθήσαμε να επιστρέψουμε σε κανενός είδους ορθοδοξίες. Γνωρίζουμε, όμως, και με το μπόλιασμα της εμπειρίας των μεγαλύτερων συντροφισσών στην οριζόντια και όχι πυραμιδωτή και χωρίς ηγεμονισμούς λειτουργία του Δικτύου, ότι αυτή η ίδια πρακτική των αυτόνομων φεμινιστικών ομάδων στάθηκε ο μοναδικός επεξεργασμένος ενδελεχώς τόπος και τρόπος άσκησης πολιτικής από την πλευρά του κινήματος. Η συλλογικότητα, το Δίκτυο Γυναικών ως διαδικασία αυτοσυνείδησης, και η αυτονομία της καθεμιάς ως διαδικασία αυτοπροσδιορισμού, είναι οι στόχοι μας που δημιουργούν τις αναγκαίες προϋποθέσεις για την υπέρβαση της πολιτικής/κομματικής μας απομόνωσης και δημιουργούν το πλαίσιο συγκρότησης ενός δραστήριου συλλογικού υποκειμένου.
Σήμερα όλες όσες εργαζόμαστε στο Δίκτυο Γυναικών ΣΥΡΙΖΑ γνωρίζουμε ότι φεμινιστική πολιτική δεν είναι επ΄ ουδενί συρρίκνωση του κινήματος σε τακτική διεκδίκηση πολιτικών και άλλων δικαιωμάτων. Γνωρίζουμε, επίσης, ότι το Δίκτυο Γυναικών ΣΥΡΙΖΑ οφείλει να είναι το νέο συλλογικό υποκείμενο, που μακριά από θεωρητικές συζητήσεις περί γυναικείας πολιτικής και την περιοριστική διαπραγμάτευση ευνοϊκότερων όρων για τη σύνδεση των γυναικών με την πολιτική, εντός και εκτός ΣΥΡΙΖΑ δίνει τη μάχη για την πορεία προς το σοσιαλισμό, που ή θα είναι φεμινιστικός ή δεν θα είναι σοσιαλισμός
Άρθρο της Ρένας Δούρου στην εφημερίδα Εποχή, 8 Μαρτίου 2009
9.3.09
Ο θυμός είναι δώρο ανάμεσα στις γενιές
Την ημέρα της συγγραφής αυτού του μικρού κειμένου βρέθηκα μπρος στην είδηση της δολοφονικής επίθεσης με πυροβόλο όπλο εναντίον αστυνομικών έξω απο το υπουργείο πολιτισμού. Μία πράξη άνανδρη, απόλυτα και απερίφραστα καταδικαστέα απο κάθε άποψη.
Μια δολοφονική πράξη που έρχεται λίγες μέρες μετά την δολοφονία του δεκαπεντάχρονου μαθητή απο ένα όργανο της τάξης. Μία πράξη βάναυση, εξίσου καταδικαστέα που επέφερε ένα βαθύτατο πλήγμα σ’ αυτό που ονομάζουμε κράτος δικαίου. Μία πράξη της οποίας ο τρόπος εκτέλεσης θα μπορούσε να μας οδηγήσει στην υπόθεση ότι πρόκειται γι’ αυτό που στην ψυχανάλυση ονομάζουμε πέρασμα στην πράξη .
Ας μείνουμε όμως στην τοπογραφία της σημερινής επίθεσης. Το υπουργείο πολιτισμού φέρει ένα συμβολισμό. Προσδιορίζεται απο το σημαίνον «πολιτισμός». Η θέση μου είναι ότι και τα δύο δολοφονικά χτυπήματα αποτελούν πλήγμα εναντία στον πολιτισμό. Ο πολιτισμός είναι το λεπτό όριο ανάμεσα στο κράτος δικαίου και το κράτος-πολιτεία. Το κράτος δικαίου δεν ταυτίζεται με το κράτος-πολιτεία. Το κράτος δικαίου είναι ένα σύνολο υψηλών ηθικών αξιών το οποίο μας επιτρέπει να ελέγχουμε και να οριοθετούμε το κράτος-πολιτεία. Η τελευταία κρίνεται απο το αν μπορεί ή δεν μπορεί να εγγυηθεί την λειτουργία του κράτους δικαίου. Και απ’ ότι φαίνεται δεν μπορεί. Το αποδεικνύει η ετυμηγορία του δικαστηρίου για το περιστατικό της «ζαρντινιέρας» σύμφωνα με την οποία οι αστυνομικοί είναι ελεύθεροι, πληρώνοντας 5 ευρώ την ημέρα. Η ατιμωρησία σ’ όλο της το μεγαλείο, τρίτο ενδιάμεσο πλήγμα ενάντια στο κράτος δικαίου. Συνεπώς αν δεν ελέγχουμε το κράτος-πολιτεία είναι δική μας ευθύνη.
Το κράτος δικαίου είναι το μοναδικό όπλο που έχει στα χέρια της μία κοινωνία η οποία θέλει να λέγεται δημοκρατική. Δεν υπάρχει Δημοκρατία άπαξ. Η Δημοκρατία πρέπει συνεχώς να δίνει τις αποδείξεις της. Αυτό είναι το στοίχημα της, αυτό είναι που την διακρίνει απο την δικτατορία και την αναρχία. Όταν δεν το κάνει σημαίνει ότι κοιμάται. Και όταν η δημοκρατία κοιμάται, σημαίνει ότι υπάρχει ένας Άλλος που την υπνωτίζει. Στο σημείο αυτό ο πολιτισμός κινδυνεύει.
Ανάμεσα στις δύο δολοφονικές πράξεις πραγματοποιήθηκαν συγκεντρώσεις, συμβολικές πράξεις διαμαρτυρίας και πορείες με την συμμετοχή μαθητών, νέων, αλλά και πολλών άλλων ανθρώπων απο διάφορους πολιτικούς χώρους. Πρόκειται για μία καθόλα θετική κίνηση, που μας έδειξε ότι υπάρχουν σοβαρά αντανακλαστικά στην ελληνική κοινωνία. Άλλες πορείες κύλησαν ειρηνικά και πολλές απο αυτές δέχθηκαν αδικαιολόγητα αρκετούς τόνους δακρυγόνων που σκοπό είχαν μόνο την καταστολή. Άλλες όμως κατέληξαν σε πολύ βίαια επεισόδια, η έκταση των οποίων ήταν χωρίς προηγούμενο. Πολλές απο αυτές τις πράξεις είχαν ως στόχο τον ίδιο τον πολιτισμό και τον άνθρωπο και όχι το κράτος.
Ποία θέση κρατούμε όταν λέμε ότι το μετερίζι μας είναι το κράτος δικαίου.
Σημαίνει ότι δεν σαγηνευόμαστε απο την βία και καταδικάζουμε κάθε πράξη που παραβιάζει τις αρχές του πολιτισμού. Εδώ όμως χρειάζεται προσοχή. Υπάρχουν τρεις τρόποι να σαγηνευτεί κάποιος απο την βία. Ο πρώτος είναι να την προκαλεί, ο δεύτερος να την ακολουθεί και ο τρίτος να παραμένει προσκολλημένος στις πράξεις βιαιότητας, και να μην θέλει να δει πίσω απο αυτές τις πράξεις. Προσπαθεί έτσι να στηρίξει τον λόγο του Ηγεμόνα παράγοντας καινούργια βία.
Από όσο κατάφερα μέχρι τώρα να αποκωδικοποιήσω την πραγματικότητα των γεγονότων που κατά την άποψη μου έχουν πάρει τον χαρακτήρα εξέγερσης, τρία είναι τα κεντρικά σημαίνοντα που στοιχειοθετούν τον χαρακτήρα πράξης αυτής της εξέγερσης: Φόνος - Θυμός - Ατιμωρησία. Βάλτε τα στοιχεία αυτά με όποια σειρά θέλετε, δεν αλλάζει τίποτε. Τα τρία αυτά σημαίνοντα ορίζονται μέσα απο την επιστροφή ενός απωθημένου που χρωματίζεται απο την εκδικητικότητα. Διότι η ατιμωρησία δεν αφορά μόνο τις συγκεκριμένες πράξεις στις οποίες αναφερθήκαμε. Αφορά ένα γενικευμένο κλίμα ατιμωρησίας που αφορά σκάνδαλα και οικονομικές ατασθαλίες, οι οποίες συνόδευσαν την απαξίωση των θεσμών. Το απωθημένο αυτό αν δεν γίνει αντικείμενο διεργασίας θα επιστρέψει ακόμα πιο βίαιο. Όπως συνέβη τις μέρες αυτές του Δεκέμβρη. Εντοπίζω την δύναμη της κινητοποίησης των ημερών αυτών στην σύγκρουση δύο γενεών. Της γενιάς των μαθητών που βγήκαν στους δρόμους και της γενιάς των γονιών τους. Πρόκειται για μία κίνηση που αυτή την στιγμή εκδραματίζεται σε ασυνείδητο επίπεδο.
Έρχομαι στο προκείμενο. Απέδωσαν την δύναμη των κινητοποιήσεων στην οικονομική κατάσταση και την παγκόσμια κρίση, την ανεργία και τα αδιέξοδα της γενιάς των 700 ευρώ, την ανασφάλιστη και την απλήρωτη εργασία. Όλα αυτά έχουν βάση και έρεισμα, αλλά κατά την γνώμη μου δεν φτάνουν για να εξηγήσουν αυτό που συνέβη. Υπάρχει κάτι βαθύτερο καθώς όλα αυτά τα οποία αναφέραμε υπήρχαν και πριν δέκα χρόνια.
Ας μην ξεχνούμε κάτι βασικό. Τα γεγονότα έλαβαν χώρα εν μέσω του μεγαλυτέρου σκανδάλου της μεταπολίτευσης: Το σκάνδαλο της μονής Βατοπεδίου, πλήττοντας άμεσα το κύρος της εκκλησίας και του κλήρου. Με το σκάνδαλο αυτό έκλεισε όλος ο κύκλος της απαξίωσης των θεσμών στην Ελλάδα που ξεκίνησε τα τελευταία δέκα χρόνια, όλα εν μέσω σκανδάλων, ατασθαλιών, ατιμωρησίας και ανικανότητας των κυβερνήσεων να προστατέψουν τα δικαιώματα του πολίτη.
Ποίος όμως έφερε τα πράγματα μέχρις εδώ. Ποία είναι η γενιά που απαξίωσε τους θεσμούς. Είναι η γενιά των γονιών αυτών που βγαίνουν στους δρόμους. Είπα προηγουμένως ότι αν η Δημοκρατία κοιμάται, τότε κάποιος την υπνωτίζει. Αυτό που υπνωτίζει την Δημοκρατία στην Ελλάδα είναι δύο πράγματα. Ο νεποτισμός και η διαφθορά. Αυτά είναι τα στοιχεία απο τα οποία κινδυνεύει η δημοκρατία. Η γενιά των γονιών κοιμήθηκε γιατί ήταν ένοχη. Είναι η γενιά του πελατειακού συστήματος, η γενιά του ρουσφετιού, η γενιά που διαφθείρει και διαφθείρεται, που λαδώνει και λαδώνεται. Που απαξίωσε κάθε κουλτούρα ποιοτικής εργασίας, που δουλεύει στο δημόσιο για δύο ώρες και πληρώνεται για οκτώ, που απομονώνει οποιονδήποτε θέλει να εργασθεί και να παραγάγει ποιοτικό έργο. Η ελληνική κοινωνία δεν μπορεί να αφομοιώσει ούτε να διεργασθεί τα τραύματα της. «Τα κουκουλώνει» γι’ αυτό είναι μία βίαιη κοινωνία, άγρια, παραδομένη σ’ ένα ανορθολογικό, παρασιτικό καπιταλισμό κρατικοδίαιτων μεταπρατών, που απαξιώνει κάθε έννοια ανθρώπινης αξιοπρέπειας, αφού δεν μπορεί να προσφέρει στοιχειωδώς τα δύο πολυτιμότερα αγαθά που εμπνέονται απο το κράτος δικαίου: την παιδεία και την υγεία.
Ας πάρουμε ένα απλό, αλλά αντιπροσωπευτικό παράδειγμα απο τα γεγονότα της βίας που έλαβαν χώρα στο κέντρο της Αθήνας. Στην συμβολή των οδών Ακαδημίας και Σίνα μια ομάδα βάρβαρων διαδηλωτών πυρπόλησε το νεοκλασικό κτίριο του Πανεπιστήμιου Αθηνών. Ένα κτίριο μεγάλης πολιτισμικής αξίας στο οποίο στεγαζόταν μέρος της νομικής βιβλιοθήκης του Πανεπιστημίου . Αλλά αλήθεια πριν φθάσουμε σ’ αυτή την άγρια πράξη καταστροφής, ας αναρωτηθούμε ποιός κατέστρεψε πρώτος την πολιτιστική κληρονομιά της Αθήνας και των ελληνικών πόλεων. Δεν ήταν η γενιά του 50 και του 60, που θέλησε να χωρέσει τα μικροαστικά όνειρα της σε κακόγουστα κουτιά πολυκατοικιών, αδιαφορώντας για την καταστροφή των νεοκλασικών; και αλήθεια ποιος τα έφτιαξε αυτά τα εκτρώματα που προσβάλουν κάθε μέρα την αισθητική μας; Δεν ήταν εργολάβοι που συνεργάζονταν με τις τότε κυβερνήσεις και που εξακολουθούν να αποτελούν ακόμα και σήμερα μία απο τις πιο ισχυρές ομάδες πίεσης; Τι επέτρεψε την επικράτηση αυτού του μικροαστικού ισσοπεδωτισμού, ο οποίος έχει διαβρώσει όλα τα κοινωνικά στρώματα και όλες τις κοινωνικές κατηγορίες, ανεξάρτητα απο πολιτική τοποθέτηση.
Αυτή είναι η περιβόητη Ελλάδα που «τρώει» τα παιδιά της. Δεν είμαστε όμως καθόλου υποχρεωμένοι να ζούμε με φαντάσματα, ούτε να μπούμε στον φαύλο κύκλο της επανάληψης. Δεν χρειάζεται να παρανοούμε τα πράγματα όταν βρισκόμαστε σε αδιέξοδο, αποδίδοντας τα πάντα σ’ ένα περίεργο «αμερικανικό δάκτυλο» που δεν μας αφήνει να αναπτυχθούμε. Τόσο ο νεποτισμός όσο και η διαφθορά είναι καθαρά υπόθεση των ανθρώπων που διευθύνουν τους θεσμούς σήμερα. Αυτοί είναι οι απότοκοι της γενιάς του 50 και του 60. Σίγουρα υπήρξαν και τότε άνθρωποι που προσπάθησαν να εκφέρουν ένα κριτικό ορθό λόγο. Πνίγηκαν ή τους έπνιξαν τότε ο χυδαίος μικροαστισμός και ο σεκταρισμός. Ο νεποτισμός και η διαδοχή δύο πολιτικών οικογενειών στην εξουσία είναι ένδειξη ότι η γενιά του 60, όταν είχε την ευκαιρία δεν έκανε ουσιαστική κριτική και εγκλωβίσθηκε σε αδιέξοδα τα οποία δεν κατάφερε ποτέ να επεξεργασθεί.
Ο θυμός ο οποίος εκφράζεται σήμερα απο ένα κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας μπορεί να πάρει ένα διαφορετικό δρόμο, περισσότερο δημιουργικό αν η σημερινή γενιά στρέψει τον θυμό της προς την προηγούμενη γενιά και κάνει δημιουργική κριτική. Αυτό όμως χρειάζεται να γίνει μ’ ένα ορισμένο κόστος, το οποίο επιβάλλει μία ορισμένη εμπειρία διακινδύνευσης. Με το όρο εμπειρία διακινδύνευσης εννοώ την εγκατάλειψη των σχέσεων εξάρτησης και προστασίας που διακρίνουν την ελληνική οικογένεια. Δηλαδή την εγκατάλειψη της σχέσης ασφάλειας μέσα απο την οποία εκβιάζονται οι σχέσεις απόλαυσης μεταξύ γονιών και παιδιών, οι οποίες οδηγούν σε αναπαραγωγή των ίδιων καταστάσεων. Διότι ο νεποτισμός και η διαφθορά γεννιούνται μέσα στην ελληνική οικογένεια.
Ο θυμός που σήμερα εκδηλώνεται είναι η απάντηση στην ενοχή της προηγούμενης γενιάς, με όλες τις πολιτικές και κοινωνικές συνιστώσες στις οποίες αναφέρθηκα. Διότι αυτό που ήταν ενοχή για την προηγούμενη γενιά, έγινε φόβος για την επόμενη και ο φόβος αυτός εκφράστηκε με θυμό. Ο φόβος εμφανίζεται πάντα ως υποκατάστατο ενός Νόμου που δεν λειτουργεί. Του Νόμου που βάζει όριο στην απόλαυση και που η προηγούμενη γενιά ισοπέδωσε μέσα από τον νεποτισμό, τον αχαλίνωτο καταναλωτισμό και την πελατειακή άρθρωση του κοινωνικού δεσμού που παράγει συνεχώς αδιέξοδα. Το ανοικτό διακύβευμα είναι η επαν-ανακάλυψη της λειτουργίας του Ονόματος του Πατέρα μέσα απο μια ουσιαστική εμπειρία διακινδύνευσης. Η εμπειρία διακινδύνευσης είναι εμπειρία απώλειας, απώλειας απόλαυσης που εξανθρωπίζει. Μιας απώλειας που θα αφορά πριν απ’ όλα την κατανάλωση στην οποία χάθηκε η προηγούμενη γενιά και στην οποία βρίσκεται ακόμα εγκλωβισμένη η σημερινή. Αν δεν θυσιάσουμε ένα κομμάτι απόλαυσης, θα θυσιάζουμε ανθρώπους.
Το ανοικτό αυτό διακύβευμα έρχεται μαζί με το διακύβευμα της δημοκρατίας στο οποίο αναφέρθηκα προηγουμένως. Την θέση της εκδραμάτισης πρέπει να πάρει η συνειδητοποίηση των αιτίων και η διεργασία του τραυμάτων που μεταδίδονται απο γενιά σε γενιά. Ο θυμός είναι δώρο και μπορεί μέσα απο την δημιουργική κριτική να μετεξελιχθεί σε κινητήρια δύναμη που θα μπορούσε ενδεχομένως να οδηγήσει σε μία δημιουργική πολιτισμική επανάσταση. Νομίζω ότι αυτή είναι η βαθύτερη ανάγκη της ελληνικής κοινωνίας. Δεν υποστηρίζω ότι η κριτική η οποία θα πρέπει να ασκηθεί στην προηγούμενη γενιά είναι το μοναδικό που χρειάζεται, απλά υποστηρίζω ότι χωρίς αυτό καμία άλλη αλλαγή σε κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο δεν θα είναι εφικτή.
Του Πάνου Παπαθεοδώρου από δημοσίευση στην Ν. Εστία. Ψυχαναλυτής, διδάσκων στο ΠΜΣ του Παντείου Πανεπιστημίου, τμήμα Πολιτικής Επιστήμης, Μέλος του Συλλόγου για την ψυχαναλυτική κλινική 'Jacques Lacan', και της Association de Psychanalyse Jacques Lacan
Μια δολοφονική πράξη που έρχεται λίγες μέρες μετά την δολοφονία του δεκαπεντάχρονου μαθητή απο ένα όργανο της τάξης. Μία πράξη βάναυση, εξίσου καταδικαστέα που επέφερε ένα βαθύτατο πλήγμα σ’ αυτό που ονομάζουμε κράτος δικαίου. Μία πράξη της οποίας ο τρόπος εκτέλεσης θα μπορούσε να μας οδηγήσει στην υπόθεση ότι πρόκειται γι’ αυτό που στην ψυχανάλυση ονομάζουμε πέρασμα στην πράξη .
Ας μείνουμε όμως στην τοπογραφία της σημερινής επίθεσης. Το υπουργείο πολιτισμού φέρει ένα συμβολισμό. Προσδιορίζεται απο το σημαίνον «πολιτισμός». Η θέση μου είναι ότι και τα δύο δολοφονικά χτυπήματα αποτελούν πλήγμα εναντία στον πολιτισμό. Ο πολιτισμός είναι το λεπτό όριο ανάμεσα στο κράτος δικαίου και το κράτος-πολιτεία. Το κράτος δικαίου δεν ταυτίζεται με το κράτος-πολιτεία. Το κράτος δικαίου είναι ένα σύνολο υψηλών ηθικών αξιών το οποίο μας επιτρέπει να ελέγχουμε και να οριοθετούμε το κράτος-πολιτεία. Η τελευταία κρίνεται απο το αν μπορεί ή δεν μπορεί να εγγυηθεί την λειτουργία του κράτους δικαίου. Και απ’ ότι φαίνεται δεν μπορεί. Το αποδεικνύει η ετυμηγορία του δικαστηρίου για το περιστατικό της «ζαρντινιέρας» σύμφωνα με την οποία οι αστυνομικοί είναι ελεύθεροι, πληρώνοντας 5 ευρώ την ημέρα. Η ατιμωρησία σ’ όλο της το μεγαλείο, τρίτο ενδιάμεσο πλήγμα ενάντια στο κράτος δικαίου. Συνεπώς αν δεν ελέγχουμε το κράτος-πολιτεία είναι δική μας ευθύνη.
Το κράτος δικαίου είναι το μοναδικό όπλο που έχει στα χέρια της μία κοινωνία η οποία θέλει να λέγεται δημοκρατική. Δεν υπάρχει Δημοκρατία άπαξ. Η Δημοκρατία πρέπει συνεχώς να δίνει τις αποδείξεις της. Αυτό είναι το στοίχημα της, αυτό είναι που την διακρίνει απο την δικτατορία και την αναρχία. Όταν δεν το κάνει σημαίνει ότι κοιμάται. Και όταν η δημοκρατία κοιμάται, σημαίνει ότι υπάρχει ένας Άλλος που την υπνωτίζει. Στο σημείο αυτό ο πολιτισμός κινδυνεύει.
Ανάμεσα στις δύο δολοφονικές πράξεις πραγματοποιήθηκαν συγκεντρώσεις, συμβολικές πράξεις διαμαρτυρίας και πορείες με την συμμετοχή μαθητών, νέων, αλλά και πολλών άλλων ανθρώπων απο διάφορους πολιτικούς χώρους. Πρόκειται για μία καθόλα θετική κίνηση, που μας έδειξε ότι υπάρχουν σοβαρά αντανακλαστικά στην ελληνική κοινωνία. Άλλες πορείες κύλησαν ειρηνικά και πολλές απο αυτές δέχθηκαν αδικαιολόγητα αρκετούς τόνους δακρυγόνων που σκοπό είχαν μόνο την καταστολή. Άλλες όμως κατέληξαν σε πολύ βίαια επεισόδια, η έκταση των οποίων ήταν χωρίς προηγούμενο. Πολλές απο αυτές τις πράξεις είχαν ως στόχο τον ίδιο τον πολιτισμό και τον άνθρωπο και όχι το κράτος.
Ποία θέση κρατούμε όταν λέμε ότι το μετερίζι μας είναι το κράτος δικαίου.
Σημαίνει ότι δεν σαγηνευόμαστε απο την βία και καταδικάζουμε κάθε πράξη που παραβιάζει τις αρχές του πολιτισμού. Εδώ όμως χρειάζεται προσοχή. Υπάρχουν τρεις τρόποι να σαγηνευτεί κάποιος απο την βία. Ο πρώτος είναι να την προκαλεί, ο δεύτερος να την ακολουθεί και ο τρίτος να παραμένει προσκολλημένος στις πράξεις βιαιότητας, και να μην θέλει να δει πίσω απο αυτές τις πράξεις. Προσπαθεί έτσι να στηρίξει τον λόγο του Ηγεμόνα παράγοντας καινούργια βία.
Από όσο κατάφερα μέχρι τώρα να αποκωδικοποιήσω την πραγματικότητα των γεγονότων που κατά την άποψη μου έχουν πάρει τον χαρακτήρα εξέγερσης, τρία είναι τα κεντρικά σημαίνοντα που στοιχειοθετούν τον χαρακτήρα πράξης αυτής της εξέγερσης: Φόνος - Θυμός - Ατιμωρησία. Βάλτε τα στοιχεία αυτά με όποια σειρά θέλετε, δεν αλλάζει τίποτε. Τα τρία αυτά σημαίνοντα ορίζονται μέσα απο την επιστροφή ενός απωθημένου που χρωματίζεται απο την εκδικητικότητα. Διότι η ατιμωρησία δεν αφορά μόνο τις συγκεκριμένες πράξεις στις οποίες αναφερθήκαμε. Αφορά ένα γενικευμένο κλίμα ατιμωρησίας που αφορά σκάνδαλα και οικονομικές ατασθαλίες, οι οποίες συνόδευσαν την απαξίωση των θεσμών. Το απωθημένο αυτό αν δεν γίνει αντικείμενο διεργασίας θα επιστρέψει ακόμα πιο βίαιο. Όπως συνέβη τις μέρες αυτές του Δεκέμβρη. Εντοπίζω την δύναμη της κινητοποίησης των ημερών αυτών στην σύγκρουση δύο γενεών. Της γενιάς των μαθητών που βγήκαν στους δρόμους και της γενιάς των γονιών τους. Πρόκειται για μία κίνηση που αυτή την στιγμή εκδραματίζεται σε ασυνείδητο επίπεδο.
Έρχομαι στο προκείμενο. Απέδωσαν την δύναμη των κινητοποιήσεων στην οικονομική κατάσταση και την παγκόσμια κρίση, την ανεργία και τα αδιέξοδα της γενιάς των 700 ευρώ, την ανασφάλιστη και την απλήρωτη εργασία. Όλα αυτά έχουν βάση και έρεισμα, αλλά κατά την γνώμη μου δεν φτάνουν για να εξηγήσουν αυτό που συνέβη. Υπάρχει κάτι βαθύτερο καθώς όλα αυτά τα οποία αναφέραμε υπήρχαν και πριν δέκα χρόνια.
Ας μην ξεχνούμε κάτι βασικό. Τα γεγονότα έλαβαν χώρα εν μέσω του μεγαλυτέρου σκανδάλου της μεταπολίτευσης: Το σκάνδαλο της μονής Βατοπεδίου, πλήττοντας άμεσα το κύρος της εκκλησίας και του κλήρου. Με το σκάνδαλο αυτό έκλεισε όλος ο κύκλος της απαξίωσης των θεσμών στην Ελλάδα που ξεκίνησε τα τελευταία δέκα χρόνια, όλα εν μέσω σκανδάλων, ατασθαλιών, ατιμωρησίας και ανικανότητας των κυβερνήσεων να προστατέψουν τα δικαιώματα του πολίτη.
Ποίος όμως έφερε τα πράγματα μέχρις εδώ. Ποία είναι η γενιά που απαξίωσε τους θεσμούς. Είναι η γενιά των γονιών αυτών που βγαίνουν στους δρόμους. Είπα προηγουμένως ότι αν η Δημοκρατία κοιμάται, τότε κάποιος την υπνωτίζει. Αυτό που υπνωτίζει την Δημοκρατία στην Ελλάδα είναι δύο πράγματα. Ο νεποτισμός και η διαφθορά. Αυτά είναι τα στοιχεία απο τα οποία κινδυνεύει η δημοκρατία. Η γενιά των γονιών κοιμήθηκε γιατί ήταν ένοχη. Είναι η γενιά του πελατειακού συστήματος, η γενιά του ρουσφετιού, η γενιά που διαφθείρει και διαφθείρεται, που λαδώνει και λαδώνεται. Που απαξίωσε κάθε κουλτούρα ποιοτικής εργασίας, που δουλεύει στο δημόσιο για δύο ώρες και πληρώνεται για οκτώ, που απομονώνει οποιονδήποτε θέλει να εργασθεί και να παραγάγει ποιοτικό έργο. Η ελληνική κοινωνία δεν μπορεί να αφομοιώσει ούτε να διεργασθεί τα τραύματα της. «Τα κουκουλώνει» γι’ αυτό είναι μία βίαιη κοινωνία, άγρια, παραδομένη σ’ ένα ανορθολογικό, παρασιτικό καπιταλισμό κρατικοδίαιτων μεταπρατών, που απαξιώνει κάθε έννοια ανθρώπινης αξιοπρέπειας, αφού δεν μπορεί να προσφέρει στοιχειωδώς τα δύο πολυτιμότερα αγαθά που εμπνέονται απο το κράτος δικαίου: την παιδεία και την υγεία.
Ας πάρουμε ένα απλό, αλλά αντιπροσωπευτικό παράδειγμα απο τα γεγονότα της βίας που έλαβαν χώρα στο κέντρο της Αθήνας. Στην συμβολή των οδών Ακαδημίας και Σίνα μια ομάδα βάρβαρων διαδηλωτών πυρπόλησε το νεοκλασικό κτίριο του Πανεπιστήμιου Αθηνών. Ένα κτίριο μεγάλης πολιτισμικής αξίας στο οποίο στεγαζόταν μέρος της νομικής βιβλιοθήκης του Πανεπιστημίου . Αλλά αλήθεια πριν φθάσουμε σ’ αυτή την άγρια πράξη καταστροφής, ας αναρωτηθούμε ποιός κατέστρεψε πρώτος την πολιτιστική κληρονομιά της Αθήνας και των ελληνικών πόλεων. Δεν ήταν η γενιά του 50 και του 60, που θέλησε να χωρέσει τα μικροαστικά όνειρα της σε κακόγουστα κουτιά πολυκατοικιών, αδιαφορώντας για την καταστροφή των νεοκλασικών; και αλήθεια ποιος τα έφτιαξε αυτά τα εκτρώματα που προσβάλουν κάθε μέρα την αισθητική μας; Δεν ήταν εργολάβοι που συνεργάζονταν με τις τότε κυβερνήσεις και που εξακολουθούν να αποτελούν ακόμα και σήμερα μία απο τις πιο ισχυρές ομάδες πίεσης; Τι επέτρεψε την επικράτηση αυτού του μικροαστικού ισσοπεδωτισμού, ο οποίος έχει διαβρώσει όλα τα κοινωνικά στρώματα και όλες τις κοινωνικές κατηγορίες, ανεξάρτητα απο πολιτική τοποθέτηση.
Αυτή είναι η περιβόητη Ελλάδα που «τρώει» τα παιδιά της. Δεν είμαστε όμως καθόλου υποχρεωμένοι να ζούμε με φαντάσματα, ούτε να μπούμε στον φαύλο κύκλο της επανάληψης. Δεν χρειάζεται να παρανοούμε τα πράγματα όταν βρισκόμαστε σε αδιέξοδο, αποδίδοντας τα πάντα σ’ ένα περίεργο «αμερικανικό δάκτυλο» που δεν μας αφήνει να αναπτυχθούμε. Τόσο ο νεποτισμός όσο και η διαφθορά είναι καθαρά υπόθεση των ανθρώπων που διευθύνουν τους θεσμούς σήμερα. Αυτοί είναι οι απότοκοι της γενιάς του 50 και του 60. Σίγουρα υπήρξαν και τότε άνθρωποι που προσπάθησαν να εκφέρουν ένα κριτικό ορθό λόγο. Πνίγηκαν ή τους έπνιξαν τότε ο χυδαίος μικροαστισμός και ο σεκταρισμός. Ο νεποτισμός και η διαδοχή δύο πολιτικών οικογενειών στην εξουσία είναι ένδειξη ότι η γενιά του 60, όταν είχε την ευκαιρία δεν έκανε ουσιαστική κριτική και εγκλωβίσθηκε σε αδιέξοδα τα οποία δεν κατάφερε ποτέ να επεξεργασθεί.
Ο θυμός ο οποίος εκφράζεται σήμερα απο ένα κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας μπορεί να πάρει ένα διαφορετικό δρόμο, περισσότερο δημιουργικό αν η σημερινή γενιά στρέψει τον θυμό της προς την προηγούμενη γενιά και κάνει δημιουργική κριτική. Αυτό όμως χρειάζεται να γίνει μ’ ένα ορισμένο κόστος, το οποίο επιβάλλει μία ορισμένη εμπειρία διακινδύνευσης. Με το όρο εμπειρία διακινδύνευσης εννοώ την εγκατάλειψη των σχέσεων εξάρτησης και προστασίας που διακρίνουν την ελληνική οικογένεια. Δηλαδή την εγκατάλειψη της σχέσης ασφάλειας μέσα απο την οποία εκβιάζονται οι σχέσεις απόλαυσης μεταξύ γονιών και παιδιών, οι οποίες οδηγούν σε αναπαραγωγή των ίδιων καταστάσεων. Διότι ο νεποτισμός και η διαφθορά γεννιούνται μέσα στην ελληνική οικογένεια.
Ο θυμός που σήμερα εκδηλώνεται είναι η απάντηση στην ενοχή της προηγούμενης γενιάς, με όλες τις πολιτικές και κοινωνικές συνιστώσες στις οποίες αναφέρθηκα. Διότι αυτό που ήταν ενοχή για την προηγούμενη γενιά, έγινε φόβος για την επόμενη και ο φόβος αυτός εκφράστηκε με θυμό. Ο φόβος εμφανίζεται πάντα ως υποκατάστατο ενός Νόμου που δεν λειτουργεί. Του Νόμου που βάζει όριο στην απόλαυση και που η προηγούμενη γενιά ισοπέδωσε μέσα από τον νεποτισμό, τον αχαλίνωτο καταναλωτισμό και την πελατειακή άρθρωση του κοινωνικού δεσμού που παράγει συνεχώς αδιέξοδα. Το ανοικτό διακύβευμα είναι η επαν-ανακάλυψη της λειτουργίας του Ονόματος του Πατέρα μέσα απο μια ουσιαστική εμπειρία διακινδύνευσης. Η εμπειρία διακινδύνευσης είναι εμπειρία απώλειας, απώλειας απόλαυσης που εξανθρωπίζει. Μιας απώλειας που θα αφορά πριν απ’ όλα την κατανάλωση στην οποία χάθηκε η προηγούμενη γενιά και στην οποία βρίσκεται ακόμα εγκλωβισμένη η σημερινή. Αν δεν θυσιάσουμε ένα κομμάτι απόλαυσης, θα θυσιάζουμε ανθρώπους.
Το ανοικτό αυτό διακύβευμα έρχεται μαζί με το διακύβευμα της δημοκρατίας στο οποίο αναφέρθηκα προηγουμένως. Την θέση της εκδραμάτισης πρέπει να πάρει η συνειδητοποίηση των αιτίων και η διεργασία του τραυμάτων που μεταδίδονται απο γενιά σε γενιά. Ο θυμός είναι δώρο και μπορεί μέσα απο την δημιουργική κριτική να μετεξελιχθεί σε κινητήρια δύναμη που θα μπορούσε ενδεχομένως να οδηγήσει σε μία δημιουργική πολιτισμική επανάσταση. Νομίζω ότι αυτή είναι η βαθύτερη ανάγκη της ελληνικής κοινωνίας. Δεν υποστηρίζω ότι η κριτική η οποία θα πρέπει να ασκηθεί στην προηγούμενη γενιά είναι το μοναδικό που χρειάζεται, απλά υποστηρίζω ότι χωρίς αυτό καμία άλλη αλλαγή σε κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο δεν θα είναι εφικτή.
Του Πάνου Παπαθεοδώρου από δημοσίευση στην Ν. Εστία. Ψυχαναλυτής, διδάσκων στο ΠΜΣ του Παντείου Πανεπιστημίου, τμήμα Πολιτικής Επιστήμης, Μέλος του Συλλόγου για την ψυχαναλυτική κλινική 'Jacques Lacan', και της Association de Psychanalyse Jacques Lacan
8 ΜΑΡΤΗ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΓΥΝΑΙΚΕΙΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ Τιμούμε την Κωνσταντίνα Κούνεβα
Διαδηλώνουμε στην Αθήνα, στην Πλατεία Βικτωρίας, το Σάββατο 7 Μάρτη 2009, στις 12 το μεσημέρι. Αφιερώνουμε τη φετινή μέρα στην Κωνσταντίνα Κούνεβα, την γυναίκα, μετανάστρια, αγωνιζόμενη συνδικαλίστρια, που τιμωρήθηκε φρικτά από την εργοδοσία για τους αγώνες της.
Εκφράζουμε την αλληλεγγύη μας στην Κωνσταντίνα, ζητούμε τον εντοπισμό και την τιμωρία των φυσικών και ηθικών αυτουργών της δολοφονικής επίθεσης εναντίον της.
Απαιτούμε να σταματήσουν οι υπεργολαβίες στο δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, να προσληφθούν με κανονική σύμβαση εργασίας οι εργαζόμενες/νοι στην καθαριότητα από τις υπηρεσίες στις οποίες καλύπτουν πάγιες και διαρκείς ανάγκες.
Ντόπιες και μετανάστριες, δίνουμε τα χέρια.
Απαιτούμε λιγότερη δουλειά, δουλειά για όλες και όλους, χωρίς μείωση αποδοχών.
Εκφράζουμε την αλληλεγγύη μας στην Αλί Ζαχίρα, την 22χρονη Αιθιοπίδα οικιακή βοηθό την οποία η εργοδότριά της έριξε από το δεύτερο όροφο τον περασμένο Σεπτέμβριο με αποτέλεσμα να κινδυνεύσει η ζωή της. Στη συνέχεια η αστυνομία εξέδωσε την απέλασή της, την ώρα που η ίδια βρισκόταν κομματιασμένη και κατάκοιτη στο νοσοκομείο, και μόνο η αντίδραση των γυναικείων οργανώσεων, ντόπιων και μεταναστριών, την έχει σώσει προς το παρόν.
Εκφράζουμε την οργή μας για τη βία κατά των γυναικών, για τις δεκάδες συζυγοκτονίες που πραγματοποιήθηκαν αυτό το χρόνο, και για τους φόνους δύο εκδιδομένων γυναικών στην πλατεία Βάθης - για τους οποίους καμιά αρμόδια αρχή δεν ασχολήθηκε.
Απαιτούμε μέτρα στήριξης για γυναίκες - θύματα βίας (ενδοοικογενειακής ή μη).
Εκφράζουμε την οργή μας για τη νομοθετική ρύθμιση που προβλέπει απόκτηση του επιθέτου του συζύγου κατά το γάμο, αντίθετα με το νόμο του 1983.
Εκφράζουμε την αλληλεγγύη μας για τα δικαιώματα των λεσβιών και τα αιτήματα για τα οποία αγωνίστηκαν τη χρονιά που πέρασε.
Απαιτούμε να σταματήσει η εξευτελιστική μεταχείριση - βασανιστήριο των φυλακισμένων γυναικών και να ικανοποιηθεί το αίτημά τους για παύση των κολπικών ερευνών. Να γίνονται σεβαστά τα ανθρώπινα δικαιώματά τους.
Διαδηλώνουμε στην πλατεία Βικτωρίας, έξω από το σταθμό του ΗΣΑΠ, εταιρία για την οποία δούλευε η Κωνσταντίνα, ως εργαζόμενη στον εργολάβο Οικονομάκη της ΟΙΚΟΜΕΤ.
Πορευόμαστε μπροστά από τη ΓΣΕΕ και απαιτούμε την κατάργηση των εργολαβιών που η ίδια έχει, την υιοθέτηση των αιτημάτων μας και αγωνιστικές κινητοποιήσεις για γενική κατάργηση των νόμων της εργασιακής απορρύθμισης.
Διαμαρτυρόμαστε μπροστά από τη Βουλή, που έχει βάλει τις βάσεις για τον εργασιακό μεσαίωνα.
Προχωρούμε μπροστά από τα γραφεία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, στις οδηγίες της οποίας βασίζουν όλες οι κυβερνήσεις τα αντεργατικά μέτρα τους.
Φθάνουμε μπροστά στον Ευαγγελισμό, όπου η Κωνσταντίνα βρίσκεται ακόμα σε σοβαρή κατάσταση για να ευχηθούμε όλες μαζί για την υγεία της, και να της δείξουμε, τη συμβολική αυτή μέρα, πως δεν είναι μόνη.
Καλούν:
Παγκόσμια Πορεία Γυναικών (Ελληνικό Δίκτυο), Ένωση Αφρικανών Γυναικών, Πανελλαδικό Δίκτυο Γυναικών Μεταναστριών, Πολιτιστικό Κέντρο Βουλγάρων στην Ελλάδα, Γυναικεία Ομάδα Αυτοάμυνας, Δίκτυο Ενίσχυσης και Στήριξης Μεταναστριών (ΔΕΣ Με), Δίκτυο Γυναικών ΣΥΡΙΖΑ, Γυναικεία Ομάδα ΟΚΔΕ Σπάρτακος
Εκφράζουμε την αλληλεγγύη μας στην Κωνσταντίνα, ζητούμε τον εντοπισμό και την τιμωρία των φυσικών και ηθικών αυτουργών της δολοφονικής επίθεσης εναντίον της.
Απαιτούμε να σταματήσουν οι υπεργολαβίες στο δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, να προσληφθούν με κανονική σύμβαση εργασίας οι εργαζόμενες/νοι στην καθαριότητα από τις υπηρεσίες στις οποίες καλύπτουν πάγιες και διαρκείς ανάγκες.
Ντόπιες και μετανάστριες, δίνουμε τα χέρια.
Απαιτούμε λιγότερη δουλειά, δουλειά για όλες και όλους, χωρίς μείωση αποδοχών.
Εκφράζουμε την αλληλεγγύη μας στην Αλί Ζαχίρα, την 22χρονη Αιθιοπίδα οικιακή βοηθό την οποία η εργοδότριά της έριξε από το δεύτερο όροφο τον περασμένο Σεπτέμβριο με αποτέλεσμα να κινδυνεύσει η ζωή της. Στη συνέχεια η αστυνομία εξέδωσε την απέλασή της, την ώρα που η ίδια βρισκόταν κομματιασμένη και κατάκοιτη στο νοσοκομείο, και μόνο η αντίδραση των γυναικείων οργανώσεων, ντόπιων και μεταναστριών, την έχει σώσει προς το παρόν.
Εκφράζουμε την οργή μας για τη βία κατά των γυναικών, για τις δεκάδες συζυγοκτονίες που πραγματοποιήθηκαν αυτό το χρόνο, και για τους φόνους δύο εκδιδομένων γυναικών στην πλατεία Βάθης - για τους οποίους καμιά αρμόδια αρχή δεν ασχολήθηκε.
Απαιτούμε μέτρα στήριξης για γυναίκες - θύματα βίας (ενδοοικογενειακής ή μη).
Εκφράζουμε την οργή μας για τη νομοθετική ρύθμιση που προβλέπει απόκτηση του επιθέτου του συζύγου κατά το γάμο, αντίθετα με το νόμο του 1983.
Εκφράζουμε την αλληλεγγύη μας για τα δικαιώματα των λεσβιών και τα αιτήματα για τα οποία αγωνίστηκαν τη χρονιά που πέρασε.
Απαιτούμε να σταματήσει η εξευτελιστική μεταχείριση - βασανιστήριο των φυλακισμένων γυναικών και να ικανοποιηθεί το αίτημά τους για παύση των κολπικών ερευνών. Να γίνονται σεβαστά τα ανθρώπινα δικαιώματά τους.
Διαδηλώνουμε στην πλατεία Βικτωρίας, έξω από το σταθμό του ΗΣΑΠ, εταιρία για την οποία δούλευε η Κωνσταντίνα, ως εργαζόμενη στον εργολάβο Οικονομάκη της ΟΙΚΟΜΕΤ.
Πορευόμαστε μπροστά από τη ΓΣΕΕ και απαιτούμε την κατάργηση των εργολαβιών που η ίδια έχει, την υιοθέτηση των αιτημάτων μας και αγωνιστικές κινητοποιήσεις για γενική κατάργηση των νόμων της εργασιακής απορρύθμισης.
Διαμαρτυρόμαστε μπροστά από τη Βουλή, που έχει βάλει τις βάσεις για τον εργασιακό μεσαίωνα.
Προχωρούμε μπροστά από τα γραφεία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, στις οδηγίες της οποίας βασίζουν όλες οι κυβερνήσεις τα αντεργατικά μέτρα τους.
Φθάνουμε μπροστά στον Ευαγγελισμό, όπου η Κωνσταντίνα βρίσκεται ακόμα σε σοβαρή κατάσταση για να ευχηθούμε όλες μαζί για την υγεία της, και να της δείξουμε, τη συμβολική αυτή μέρα, πως δεν είναι μόνη.
Καλούν:
Παγκόσμια Πορεία Γυναικών (Ελληνικό Δίκτυο), Ένωση Αφρικανών Γυναικών, Πανελλαδικό Δίκτυο Γυναικών Μεταναστριών, Πολιτιστικό Κέντρο Βουλγάρων στην Ελλάδα, Γυναικεία Ομάδα Αυτοάμυνας, Δίκτυο Ενίσχυσης και Στήριξης Μεταναστριών (ΔΕΣ Με), Δίκτυο Γυναικών ΣΥΡΙΖΑ, Γυναικεία Ομάδα ΟΚΔΕ Σπάρτακος
ΑΝΟΙΞΑΜΕ ΚΑΙ ΣΑΣ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ!
Ένα μικρό πρόβλημα με τις φωνητικές μου χορδές [τις πάτησε μια νταλίκα!] με ανάγκασε σε μια περίοδο αφωνίας και, κάπου εκεί και με όλα όσα συνέβαιναν, αντί να μιλάω από μέσα μου ή να παραβώ τις εντολές που μου έδωσε η επιστήμη αυτοπροσώπως, κυοφόρησα και έφερα στον κόσμο το κάτωθι: http://crimevssocialcontrol.blogspot.com/
Ελπίζω να το βρουν ενδιαφέρον οι φίλοι και σύντροφοι της λίστας του syn-forum και για να τονώσω το ενδιαφέρον παραθέτω ένα σύντομο trailler:
Περί του περιεχομένου:
Μιλάμε πολύ για το έγκλημα και λιγότερο για την ποινή, τις ιδεολογικές, πολιτικές πολιτισμικές... διαστάσεις της. H ιστοσελίδα αυτή δημιουργήθηκε με στόχο τη συζήτηση θεμάτων που αφορούν όχι μόνον την ποινή αλλά και ευρύτερα τα συστήματα του κοινωνικού ελέγχου. Ενδεικτικές θεματικές κατηγορίες τις οποίες εισηγούμαι είναι: φυλακή και κρατούμενοι, σύγχρονες τεχνολογίες κοινωνικού ελέγχου, οικολογία του φόβου, ατομικά και κοινωνικά δικαιώματα, καταστολή, μορφές κοινωνικής διαμαρτυρίας
ΣΥΝΕΡΓΑΤΕΣ
Σοφία Βιδάλη
Μωϋσής Μπουντουρίδης
Ανδρέας Νοταράς
Χριστόφορος Παπαδόπουλος
Θωμάς Παπακωνσταντίνου
Ξένια Χρυσοχόου
ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ
* Τα μέχρι τώρα ΔΙΑΜΑΝΤΑΚΙΑ [εργασίες μεταπτυχιακών και νυν αποφοίτων του ΜΠΣ της Κοινωνικής Ανθρωπολογίας του Παντείου]
Η μιαρότητα ως αντίσταση και ως ανάδυση του φύλου, στις φυλακές Armagh.
της Μαρίας Τσιγάρα
"Ο Ρόλος των Δεσμοφυλάκων στη Ταινία 'Το Πείραμα' "
του Θωμά Παπακωνσταντίνου
Μαρξιστικές και πολιτισμικές προσεγγίσεις της ποινής: Συνομιλίες και αντιπαραθέσεις
της Σούλας Μαρινούδη
Η θανατική ποινή, μια ποινή για την «ζωή ανάξια» να βιωθεί
της Έρης Σαμικού
STANLEY COHEN, FOLK DEVILS AND MORAL PANICS – THE CREATION OF THE MODS AND ROCKERS, New York: St. Martin’ s Press, 1980. Πρώτη έκδοση, 1972
Παρουσίαση από τον Κυριάκο Λίγκα
Αν [που θα!] υπάρξει μεγάλη ανταπόκριση σε κείμενα και σχόλια, έχουμε εκπονήσει σχέδιο για την αντιμετώπιση του συνωστισμού!
Αφροδίτη Κουκουτσάκη
Ελπίζω να το βρουν ενδιαφέρον οι φίλοι και σύντροφοι της λίστας του syn-forum και για να τονώσω το ενδιαφέρον παραθέτω ένα σύντομο trailler:
Περί του περιεχομένου:
Μιλάμε πολύ για το έγκλημα και λιγότερο για την ποινή, τις ιδεολογικές, πολιτικές πολιτισμικές... διαστάσεις της. H ιστοσελίδα αυτή δημιουργήθηκε με στόχο τη συζήτηση θεμάτων που αφορούν όχι μόνον την ποινή αλλά και ευρύτερα τα συστήματα του κοινωνικού ελέγχου. Ενδεικτικές θεματικές κατηγορίες τις οποίες εισηγούμαι είναι: φυλακή και κρατούμενοι, σύγχρονες τεχνολογίες κοινωνικού ελέγχου, οικολογία του φόβου, ατομικά και κοινωνικά δικαιώματα, καταστολή, μορφές κοινωνικής διαμαρτυρίας
ΣΥΝΕΡΓΑΤΕΣ
Σοφία Βιδάλη
Μωϋσής Μπουντουρίδης
Ανδρέας Νοταράς
Χριστόφορος Παπαδόπουλος
Θωμάς Παπακωνσταντίνου
Ξένια Χρυσοχόου
ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ
* Τα μέχρι τώρα ΔΙΑΜΑΝΤΑΚΙΑ [εργασίες μεταπτυχιακών και νυν αποφοίτων του ΜΠΣ της Κοινωνικής Ανθρωπολογίας του Παντείου]
Η μιαρότητα ως αντίσταση και ως ανάδυση του φύλου, στις φυλακές Armagh.
της Μαρίας Τσιγάρα
"Ο Ρόλος των Δεσμοφυλάκων στη Ταινία 'Το Πείραμα' "
του Θωμά Παπακωνσταντίνου
Μαρξιστικές και πολιτισμικές προσεγγίσεις της ποινής: Συνομιλίες και αντιπαραθέσεις
της Σούλας Μαρινούδη
Η θανατική ποινή, μια ποινή για την «ζωή ανάξια» να βιωθεί
της Έρης Σαμικού
STANLEY COHEN, FOLK DEVILS AND MORAL PANICS – THE CREATION OF THE MODS AND ROCKERS, New York: St. Martin’ s Press, 1980. Πρώτη έκδοση, 1972
Παρουσίαση από τον Κυριάκο Λίγκα
Αν [που θα!] υπάρξει μεγάλη ανταπόκριση σε κείμενα και σχόλια, έχουμε εκπονήσει σχέδιο για την αντιμετώπιση του συνωστισμού!
Αφροδίτη Κουκουτσάκη
ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΣΤΟ ΙΔΙΟ ΠΛΟΙΟ
Εδω και μήνες έχει ξεκινήσει συνεργασία σε θέματα προσφύγων στις δύο πλευρές των συνόρων με έμφαση το θαλλάσιο πέρασμα του Ανατολικού Αιγαίου. Η παρουσίαση της ομάδας Kayiki καθώς και πρώτο υλικό που ετοιμάσαμε θα γίνει στις 28/2 ταυτόχρονα σε Χίο, Μυτιλήνη, Σάμο, Σμύρνη, Κωνσταντινούπολη. Παρακαλούμε για προώθηση της πληροφορίας και δημοσίευση του δελτίου τύπου.
Τα σχετικά video μπορείτε να παρακολουθήσετε : www.lathra.gr
www.kayiki.net
ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΣΤΟ ΙΔΙΟ ΠΛΟΙΟ
Διαβάζουμε και ακούμε στις ειδήσεις για τις υπερφορτωμένες βάρκες που βυθίζονται, για τους πνιγμένους ή τραυματισμένους πρόσφυγες, για τα απάνθρωπα μέτρα που χρησιμοποιούνται από το λιμενικό και στις δύο πλευρές των συνόρων και για τους ανθρώπους που πεθαίνουν εν πλω ή αναγκάζονται από τους δουλεμπόρους να ταξιδέψουν σε ακραίες συνθήκες. Η πληροφόρηση από τα ΜΜΕ για τους πρόσφυγες αποτελεί την κυρίαρχη πηγή ενημέρωσης, παρά το ότι είναι ανεπαρκής και κάποιες φορές παραπλανητική, για όσα πραγματικά συμβαίνουν.
Εν τω μεταξύ, το ταξίδι και οι συνθήκες διαβίωσης των προσφύγων επιδεινώνονται. Το Αιγαίο Πέλαγος που συνδέει τους δύο πολιτισμούς, μετατρέπεται σε θάλασσα θανάτου. Οι πρόσφυγες που αρχίζουν το ταξίδι της ελπίδας από τη δυτική ακτή της Τουρκίας και φθάνουν σε κάποιο από τα Ελληνικά νησιά σχεδόν νεκροί, είναι οι τυχεροί. Πολλές φορές άψυχα σώματα ξεβράζονται στις ακτές μας.
Τον Αύγουστο του 2008, ακαδημαϊκοί, ακτιβιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και καλλιτέχνες από την Τουρκία, την Ελλάδα, την Αυστρία και τη Γερμανία συμμετείχαν σε συναντήσεις στη Χίο και το Δικελλί. Ονομάσαμε την ομάδα μας «ΚΑΪΚΙ».
Στόχος των συναντήσεων μας ήταν να αναζητήσουμε πιθανούς τρόπους συνεργασίας ώστε να υψώσουμε τη φωνή μας ενάντια στον θάνατο που βρίσκει τους πρόσφυγες στο ταξίδι τους για την ελπίδα.
Η ομάδα Kayiki αποφάσισε να αρχίσει μια «εκστρατεία» για την ανάπτυξη του διαλόγου μεταξύ των πολιτών στις δύο χώρες, ώστε να αποτραπεί η καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των προσφύγων και να ενισχυθεί η πληροφόρηση για όσα πραγματικά συμβαίνουν στο Αιγαίο.
Ετοιμάσαμε μικρά φιλμ των 30 δευτερολέπτων, διαδικτυακό τόπο και κάρτες, μαζί με ραδιοφωνικά σποτ.
Τις κάρτες και τα φιλμ επιμελήθηκαν επαγγελματίες φωτογράφοι, γραφίστες και τεχνικοί. Μπορεί κανείς να παρακολουθήσει τα σποτ των 30 δευτερολέπτων στα τουρκικά, ελληνικά, γερμανικά, αγγλικά πληκτρολογώντας www.kayiki.net ή στο www.lathra.gr
Τα μικρά φιλμ, οι κάρτες και τα ραδιοφωνικά σποτ θα είναι διαθέσιμα αρχικά στην Ελλάδα και την Τουρκία και αργότερα στις άλλες χώρες της Μεσογείου.
ΚΑΥΙΚΙ.net
Τα σχετικά video μπορείτε να παρακολουθήσετε : www.lathra.gr
www.kayiki.net
ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΣΤΟ ΙΔΙΟ ΠΛΟΙΟ
Διαβάζουμε και ακούμε στις ειδήσεις για τις υπερφορτωμένες βάρκες που βυθίζονται, για τους πνιγμένους ή τραυματισμένους πρόσφυγες, για τα απάνθρωπα μέτρα που χρησιμοποιούνται από το λιμενικό και στις δύο πλευρές των συνόρων και για τους ανθρώπους που πεθαίνουν εν πλω ή αναγκάζονται από τους δουλεμπόρους να ταξιδέψουν σε ακραίες συνθήκες. Η πληροφόρηση από τα ΜΜΕ για τους πρόσφυγες αποτελεί την κυρίαρχη πηγή ενημέρωσης, παρά το ότι είναι ανεπαρκής και κάποιες φορές παραπλανητική, για όσα πραγματικά συμβαίνουν.
Εν τω μεταξύ, το ταξίδι και οι συνθήκες διαβίωσης των προσφύγων επιδεινώνονται. Το Αιγαίο Πέλαγος που συνδέει τους δύο πολιτισμούς, μετατρέπεται σε θάλασσα θανάτου. Οι πρόσφυγες που αρχίζουν το ταξίδι της ελπίδας από τη δυτική ακτή της Τουρκίας και φθάνουν σε κάποιο από τα Ελληνικά νησιά σχεδόν νεκροί, είναι οι τυχεροί. Πολλές φορές άψυχα σώματα ξεβράζονται στις ακτές μας.
Τον Αύγουστο του 2008, ακαδημαϊκοί, ακτιβιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και καλλιτέχνες από την Τουρκία, την Ελλάδα, την Αυστρία και τη Γερμανία συμμετείχαν σε συναντήσεις στη Χίο και το Δικελλί. Ονομάσαμε την ομάδα μας «ΚΑΪΚΙ».
Στόχος των συναντήσεων μας ήταν να αναζητήσουμε πιθανούς τρόπους συνεργασίας ώστε να υψώσουμε τη φωνή μας ενάντια στον θάνατο που βρίσκει τους πρόσφυγες στο ταξίδι τους για την ελπίδα.
Η ομάδα Kayiki αποφάσισε να αρχίσει μια «εκστρατεία» για την ανάπτυξη του διαλόγου μεταξύ των πολιτών στις δύο χώρες, ώστε να αποτραπεί η καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των προσφύγων και να ενισχυθεί η πληροφόρηση για όσα πραγματικά συμβαίνουν στο Αιγαίο.
Ετοιμάσαμε μικρά φιλμ των 30 δευτερολέπτων, διαδικτυακό τόπο και κάρτες, μαζί με ραδιοφωνικά σποτ.
Τις κάρτες και τα φιλμ επιμελήθηκαν επαγγελματίες φωτογράφοι, γραφίστες και τεχνικοί. Μπορεί κανείς να παρακολουθήσει τα σποτ των 30 δευτερολέπτων στα τουρκικά, ελληνικά, γερμανικά, αγγλικά πληκτρολογώντας www.kayiki.net ή στο www.lathra.gr
Τα μικρά φιλμ, οι κάρτες και τα ραδιοφωνικά σποτ θα είναι διαθέσιμα αρχικά στην Ελλάδα και την Τουρκία και αργότερα στις άλλες χώρες της Μεσογείου.
ΚΑΥΙΚΙ.net
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
