Ο Voltaire και ο Ρουσσόπουλος

Όσοι παρακολουθήσαμε την πρώτη συνέντευξη του πρώην υπουργού επικρατείας μετά την πολυαναμενόμενη παραίτησή του από τα πρώτα σχεδόν λεπτά πέραν όλων των άλλων που ανακαλύψαμε-δεν είχε αρμοδιότητα για μια σειρά από θέματα, δεν επηρέαζε τον πρωθυπουργό και πλήρωσε το γεγονός ότι δεν έκανε δημόσιες σχέσεις με τους διαμορφωτές γνώμης, ώστε να έχει στηρίγματα τη δύσκολη στιγμή, αφού εργαζόταν σκληρά-βρεθήκαμε αντιμέτωποι με ένα εύθραυστο επικοινωνιακό επιχείρημα.
Αυτό του αναφαίρετου δημοκρατικού δικαιώματος να πιστεύει ο πρώην υπουργός επικρατείας ό,τι θέλει. Χαρακτηριστικά, στο ερώτημα εάν είναι προφανές πια ότι ο πρωθυπουργός έκανε τεράστιο λάθος να απευθυνθεί στους Έλληνες πολίτες από το βήμα της ΔΕΘ τονίζοντας ότι δεν υπάρχει πρόβλημα με το Βατοπέδι, με το Βουλγαράκη και το Ρουσσόπουλο, γιατί 50 μέρες μετά τα πράγματα έχουν διαφορετικά, η απάντηση του πρώην υπουργού συνοψιζόταν στο ότι δεν είναι έτσι, ενώ την ίδια στιγμή καλούσε το δημοσιογράφο να σεβαστεί ως «δημοκρατικός» πολίτης τη διαφορετική του γνώμη.
Γεγονός είναι ότι στις αστικές δημοκρατίες και αιώνες μετά το γαλλικό διαφωτισμό οφείλουμε να υπερασπιστούμε οποιονδήποτε ανοίξει ομπρέλα για να προστατευθεί από το κάψιμο του ήλιου δώδεκα η ώρα τα μεσάνυχτα, ως αναφαίρετο δικαίωμά του και με σεβασμό στη διαφορετική του κρίση. Μονάχα που τα πράγματα είναι λίγο διαφορετικά, εάν όχι επικίνδυνα, για την ίδια τη δημοκρατία και την κοινωνία, εάν ολισθήσουμε στην αποδοχή ότι ο κάθε πολιτικός μπορεί να ισχυρίζεται ο,τιδήποτε στο όνομα του αναφαίρετου δημοκρατικού του δικαιώματος να πιστεύει και να ομιλεί ελεύθερα. Γιατί τότε, όπως συμβαίνει σήμερα, αυτό μετριέται σε ανυπολόγιστο κόστος, όπως αυτό που πλήρωσε το ελληνικό δημόσιο με τις «ευσεβείς» ανταλλαγές, αυτό που πληρώνουμε όλοι μας από μια σεμνή και ταπεινή διακυβέρνηση των off shore, αφού πρέπει να αποδεχτούμε ως «δημοκρατικοί» πολίτες το δικαίωμα των κυβερνώντων να πιστεύουν ότι τίποτε το παράνομο, το μεμπτό συνέβη.
Πρέπει να αποδεχτούμε ως «δημοκρατικοί» πολίτες το νόμιμο δικαίωμα των κυβερνώντων να προχωρούν σε επιχειρηματικές δραστηριότητες που θα διασφαλίζουν το μέλλον των παιδιών τους, την ίδια στιγμή που τα δικά μας παιδιά βρίσκονται χωρίς στέγη για οφειλές στην τράπεζα των 3000 ευρώ. Αυτή η «δημοκρατία» δεν είναι δημοκρατία, αλλά μια δημοκρατία στα μέτρα τους.
άρθρο της Ρένας Δούρου στην Ελευθεροτυπία 5 Νοεμβρίου 2008