Η έκπληξη διαδέχθηκε την αμηχανία, την τελευταία τη διαδέχθηκε η καταγγελία και η αποστροφή για αυτό το απίστευτο πηγαινέλα ορκισμένων εχθρών σε αντίπαλο στρατόπεδο. Ο κ. Μάνος και ο κ. Ανδριανόπουλος στο ΠΑΣΟΚ-αρκεί να εκλείψει το Σοσιαλιστικό-. Ο κ. Παπαθεμελής, όπως και ο κ. Αβραμόπουλος έκριναν ότι όσα ευαγγελιζόταν τα κόμματά τους περί αναγέννησης μιας κοινωνίας πολιτών τελικά εξυπηρετούνται καλύτερα από το πρόγραμμα της ΝΔ. Στη ΝΔ και οι υιοί Κουλουμπή και Κεδίκογλου, αλλά και ο κ. Πέτσος. Οι δικοί μας Μαρία, Πάνος, Πέτρος, Μιμής στο ΠΑΣΟΚ-στη μεγάλη δημοκρατική παράταξη, τελοσπάντων-. Την ώρα που γράφονται τούτες οι γραμμές αναμένεται η απόφαση του κ. Σαμαρά για το αν θα συνεργασθεί ή όχι με την πανελλήνια παράταξη του κ. Γ. Παπανδρέου (για χάρη του κ. Ανδριανόπουλου δεν αναφέρω το επίθετο σοσιαλιστική).
Την προσωπική μου αμηχανία, πάντως, δεν την ακολούθησε η απαξία των πολιτικών προσώπων που αναφέρθηκαν πιο πάνω. Περισσότερο έχω τρομάξει με εμάς τους ίδιους, με όλες τις Ελληνίδες και τους Έλληνες πολίτες. Και δεν αισθάνομαι έπ’ ουδενί ότι έχω την πολυτέλεια, πια, να περιοριστώ σε καταγγελίες περί εξαργύρωσης και εξυπηρέτησης προσωπικών φιλοδοξιών. Φοβάμαι, όμως, και τρομάζω γιατί όλοι εμείς που καταγγέλλουμε με ευκολία άλλους λαούς για την ηλιθιότητά τους, για τον τρόπο που εκλέγουν τους ταγούς του, όλοι εμείς που δεν ανεχόμαστε τον κ. Μπάγιεβιτς πίσω στην ΑΕΚ, μετά την «προδοσία» του να αναλάβει στον πάγκο των ερυθρολεύκων εχθρών, τηρούμε σιγή ιχθύος και στάση χειροκροτητών για τα όσα ίδια συμβαίνουν τις τελευταίες ημέρες στο προεκλογικό σκηνικό. Παρακολουθούμε τα ΜΜΕ να αντιμετωπίζουν τις κινήσεις αυτές απλά ως κινήσεις στρατηγικές, κινήσεις σκακιστή που προχωρά για τη νίκη και η συζήτηση περί ηθικής, πολιτικής, θέσεων και αρχών να αντικαθίσταται από εκφράσεις τύπου «κίνηση ματ». Καμία αντίδρασή μας για όσους και όσες περιμέναμε να πάρουν τη θέση των «λαμπερών», των «λαμπρών», των «νέων» προσώπων και τελικά πρόκειται για πρόσωπα που είναι στο ελληνικό πολιτικό σκηνικό τα τελευταία 30 χρόνια με θέσεις πάγιες και όχι τόσο νέες.
Ο εκφυλισμός της πολιτικής και επομένως ο ευτελισμός της ίδιας μας της ζωής δεν είναι θέμα ενός κόμματος και μιας ηγετικής ομάδας, δεν ευθύνεται μόνο ένα συνέδριο για την καταστρατήγηση δημοκρατικών διαδικασιών. Ο ευτελισμός των τελευταίων και η απαξίωση της πολιτικής είναι πρωτίστως θέμα δικό μας, του λαού ( πόσο έχει ταλαιπωρηθεί αυτή η λέξη και ο ίδιος ο λαός με τόσες επικλήσεις). Οφείλουμε να παλέψουμε για την ευρύτερη και ουσιαστικότερη συμμετοχή μας στην πολιτική, να παλέψουμε για την ίδια τη ζωή μας και τούτο δεν θα γίνει αν περιοριστούμε σε SMS και e-mails, στην απόκτηση της ιδιότητας του «φίλου» για μια μέρα, αν παρακολουθούμε αδιάφορα μεταγραφές που δε θα ανεχόμασταν για την ομάδα μας.
Την προσωπική μου αμηχανία, πάντως, δεν την ακολούθησε η απαξία των πολιτικών προσώπων που αναφέρθηκαν πιο πάνω. Περισσότερο έχω τρομάξει με εμάς τους ίδιους, με όλες τις Ελληνίδες και τους Έλληνες πολίτες. Και δεν αισθάνομαι έπ’ ουδενί ότι έχω την πολυτέλεια, πια, να περιοριστώ σε καταγγελίες περί εξαργύρωσης και εξυπηρέτησης προσωπικών φιλοδοξιών. Φοβάμαι, όμως, και τρομάζω γιατί όλοι εμείς που καταγγέλλουμε με ευκολία άλλους λαούς για την ηλιθιότητά τους, για τον τρόπο που εκλέγουν τους ταγούς του, όλοι εμείς που δεν ανεχόμαστε τον κ. Μπάγιεβιτς πίσω στην ΑΕΚ, μετά την «προδοσία» του να αναλάβει στον πάγκο των ερυθρολεύκων εχθρών, τηρούμε σιγή ιχθύος και στάση χειροκροτητών για τα όσα ίδια συμβαίνουν τις τελευταίες ημέρες στο προεκλογικό σκηνικό. Παρακολουθούμε τα ΜΜΕ να αντιμετωπίζουν τις κινήσεις αυτές απλά ως κινήσεις στρατηγικές, κινήσεις σκακιστή που προχωρά για τη νίκη και η συζήτηση περί ηθικής, πολιτικής, θέσεων και αρχών να αντικαθίσταται από εκφράσεις τύπου «κίνηση ματ». Καμία αντίδρασή μας για όσους και όσες περιμέναμε να πάρουν τη θέση των «λαμπερών», των «λαμπρών», των «νέων» προσώπων και τελικά πρόκειται για πρόσωπα που είναι στο ελληνικό πολιτικό σκηνικό τα τελευταία 30 χρόνια με θέσεις πάγιες και όχι τόσο νέες.
Ο εκφυλισμός της πολιτικής και επομένως ο ευτελισμός της ίδιας μας της ζωής δεν είναι θέμα ενός κόμματος και μιας ηγετικής ομάδας, δεν ευθύνεται μόνο ένα συνέδριο για την καταστρατήγηση δημοκρατικών διαδικασιών. Ο ευτελισμός των τελευταίων και η απαξίωση της πολιτικής είναι πρωτίστως θέμα δικό μας, του λαού ( πόσο έχει ταλαιπωρηθεί αυτή η λέξη και ο ίδιος ο λαός με τόσες επικλήσεις). Οφείλουμε να παλέψουμε για την ευρύτερη και ουσιαστικότερη συμμετοχή μας στην πολιτική, να παλέψουμε για την ίδια τη ζωή μας και τούτο δεν θα γίνει αν περιοριστούμε σε SMS και e-mails, στην απόκτηση της ιδιότητας του «φίλου» για μια μέρα, αν παρακολουθούμε αδιάφορα μεταγραφές που δε θα ανεχόμασταν για την ομάδα μας.
Ναυτεμπορική, 2004
