Γνώριμη παθογένεια, επικίνδυνη πολιτική

Η κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή έχει ένα χαρακτηριστικό (ακριβέστερα, μια παθογένεια) το οποίο προβάλλει και επιβεβαιώνει διαρκώς: ότι δηλαδή σε όλες τις περιπτώσεις που αντιμετωπίζει (από την οικονομική κρίση ως την προστασία του περιβάλλοντος κατά των πυρκαγιών ή τη μεταρρύθμιση της παιδείας) αντιδρά με τον ίδιο πρόχειρο και επιφανειακό τρόπο. Ενίοτε αυτή η αντίδραση συνοδεύεται και από κάποια πομπώδη παρουσία του πρωθυπουργού, για να παίξει το ρόλο του “ισχυρού χαρτιού” του κυβερνώντος κόμματος.
Στην περίπτωση των πρόσφατων μέτρων για την ασφάλεια, μέσω της ποινικοποίησης της... κουκούλας, ο πρωθυπουργός δεν έκανε... διάγγελμα (όπως πριν από έναν περίπου μήνα για την παγκόσμια οικονομική κρίση όπου είπε τετριμμένες κοινοτυπίες χωρίς προοπτική διεξόδου), ωστόσο οι εξαγγελίες του υπουργού Δικαιοσύνης, κ. Δένδια κινήθηκαν όχι μόνο στην πεπατημένη της κυβέρνησης αυτής, δηλαδή τον επιφανειακό, εν θερμώ, επικοινωνιακό χειρισμό αλλά είναι σίγουρο ότι θα λειτουργήσουν, εντέλει, επικίνδυνα και αποσταθεροποιητικά, σε βάρος των ατομικών ελευθεριών και της ελευθερίας έκφρασης. Γιατί τι σκοπό εξυπηρετεί η επαναφορά της πεπερασμένης ρύθμισης για την “περιϋβριση αρχής” και η ποινικοποίηση της χρήσης της κουκούλας; Έχει κανείς την αίσθηση ότι η κυβέρνηση πηγαίνει το ρολόι του χρόνου, πίσω, στην “καλή” δεκαετία του 1970, του Νόμου 4000 περί τεντιμποϊσμού, του κουρέματος με τη ψιλή των απείθαρχων νέων, της τάξης και της ασφάλειας των “νοικοκυραίων”, του φόβου του χωροφύλακα – τη δεκαετία που σίγουρα έχει μέσα στην καρδιά του ο κ. Καρατζαφέρης, που κάποιοι εντός της Νέας Δημοκρατίας ανακάλυψαν ότι δεν είναι δα και τόσο ακραίος...
Και μπορεί η συζήτηση στο εσωτερικό του κυβερνώντος κόμματος να έχει ανάψει σχετικά με την εκλογική χρησιμότητα της συνεργασίας με το ΛΑΟΣ, το βέβαιο είναι ότι οι ιδέες του ακροδεξιού κόμματος έχουν ήδη διαποτίσει το κυβερνητικό σώμα. Είναι επίσης σαφές ότι αυτές οι αστείες αλλά παράλληλα επικίνδυνες νομοθετικές ρυθμίσεις αφενός θα τροφοδοτήσουν νέες εντάσεις αφετέρου μπορεί να χρησιμοποιηθούν για να πλήξουν την ελεύθερη έκφραση, καθώς η όποια οξεία κριτική κατά δημοσίων προσώπων, εύκολα πλέον ποινικοποιείται. Με άλλα λόγια, οι ρυθμίσεις αυτές κατ' ουδένα τρόπο δεν θα λύσουν το βαθύ κοινωνικό πρόβλημα που σχετίζεται με την ανικανότητα της ελληνικής αστυνομίας να αντιμετωπίσει τις σύγχρονες μορφές βίας. Η αστυνομία μας νοσεί βαθιά και η “νοσταλγική” αναδρομή στη δεκαετία του 1970 δεν θα τη βοηθήσει. Το πρόβλημα της ασφάλειας είναι υπαρκτό στην ελληνική κοινωνία και η αδυναμία της αστυνομίας να την προασπίσει, πλήττει στην πραγματικότητα τα πιο αδύναμα κοινωνικά στρώματα, εκείνα που δεν μπορούν να στραφούν σε πανάκριβα συστήματα συναγερμών, ιδιωτικών φρουρών ή σπιτιών - φρουρίων. Οι λύσεις τύπου “περιπολιών με παπιά”, χρήσης χημικών με το κιλό, δεν συνιστούν απάντηση στην ανασφάλεια αλλά επικοινωνιακή φωτοβολίδα: σταματά να φωτίζει λίγο μετά από την εκτόξευσή της...
Άρθρο της Ρένας Δούρου στην Ελευθεροτυπία της 26/03/2009